© Ebru Yildiz
Film Fest Gent en zijn muzikale luik VIDEODROOM zijn bijna voorbij. We zagen Wiegedood, Whispering Sons, Claire Rousay en Eiko Ishibashi elk op een eigen unieke manier hun muzikale wereld met film verbinden. In de theaterzaal van VIERNULVIER (en af en toe ergens anders) werd het publiek ondergedompeld in hypnotiserend beeldmateriaal en bijhorende soundtracks. VIDEODROOM was voor ons dan ook een welgekomen viering van het medium. Soundtracks zijn vaak nogal onzichtbaar, maar hier werden ze plots op de voorgrond gezet.
Ook al lagen de vorige projecten nogal uiteen, toch zou Colin Stetson als niets tevoren zijn. Centraal stond er niet één film die met een live soundtrack werd verbonden, maar een ‘gewoon’ optreden van saxofonist Colin Stetson waarbij hij viste uit verschillende soundtracks die hij componeerde. Net daarvoor werd ons echter toch een film aangeboden: Gut. Deze kortfilm stond in teken van de nieuwe muziek van Daniel Blumberg. Doorheen zes nummers werden we geleid door de perikelen van de muzikant in een rauw portret. Het was een bijzondere première met een immer onbehaaglijke sfeer.
Maar goed, we waren in Gent voor livemuziek. Toen Stetson het podium opwandelde, kreeg hij een daverend applaus, waarop enkele minuten voor het gereedmaken van zijn saxofoon volgde. Hij blies een keer zachtjes, wiegde wat van voren naar achter en begon na al deze anticipatie pas aan zijn herkenbare spel op alt- en bassaxofoon. Dit patroon zou zich herhalen tussen ieder nummer, steeds in combinatie met een praatje, al dan niet door de microfoon. Dit stond in contrast met het gevoel dat zijn muziek opwekte.
Stetson speelde steeds weer hypnotiserende platwalsen vol fladderende saxnoten, diepe bassen en vreemde dreunen. Het was zo moeilijk uit te maken wat er precies gespeeld werd, omdat het geheel zo intensief op ons afbulderde. Dat kwam voornamelijk ook door het volume. Daarnaast gebruikt Stetson een circulaire ademhalingstechniek, wat ervoor zorgde dat er letterlijk geen ademruimte was. Het geheel was zo overweldigend luid en vol van geluid, dat we in een soort vreemde extase terechtkwamen. Voor anderen was het dan weer te veel en we zagen sommigen vertrekken door de onmogelijkheid te ontsnappen aan Stetson.
Een optreden van Stetson is heel intens dus. Dit werd bijgestaan door de lichten die achter hem uit kwamen. Ook enkele videobeelden van wazige vogels of van bubbelende patronen vervoegden de intense trip. Toch was het VIDEODROOM-concept niet ten volle benut en zagen we te weinig visueel materiaal. Ondanks dat de audiovisuele balans zich nogal in het auditieve bevond en dat het spektakel daardoor niet het meest ‘VIDEODROOM’ was, blies Stetson ons nogal letterlijk omver.
Hier houdt VIDEODROOM 2023 voor ons op. We zagen heel sterke muzikanten, maar vooral is ieder project een soort unicum waarbij meerdere kunstvormen samenkomen. Voor wie niet genoeg krijgt van dit fantastische festival is er vanavond nog een hopeloos uitverkochte herwerking van de muziek van Twin Peaks, vertolkt door Dijf Sanders en Tsar B. Aansluitend is het grote slotfeest, dat ook in het teken van Twin Peaks staat.
