Het merendeel van de voorrondes van Sound Track 2023 was al achter de rug toen de laatste selectieronde in 4AD Diksmuide doorging. Er was, mede door een passerende lichtjeswandeling ook, veel volk aanwezig in de concertzaal, waar we onder meer van Suncreek, Timothy Fernandez en A Boy Called French Town sterke sets kregen.
Structure kreeg de eer om de selectieronde op gang te trappen en deed dat meteen in stijl. In het begin zag de rapper uit Lichtervelde er wat zenuwachtig uit, maar naargelang de set vorderde kwam hij meer en meer los. Door de catchy baslijnen, die werden aangevuld door een aangename flow kregen we een muzikaal sterke set, waarbij Structure de zenuwen van in het begin overwon en mede door de meerstemmigheid van de achtergrondzang al een afgewerkte performance gaf.
‘West-vlamse hiphop, je goat dr nog van horen’, verkondigde ‘T Hof Van Commerce meer dan twintig jaar geleden. Dat bleek te kloppen, want DUVVE bracht in de 4AD oerdegelijke West-Vlaamse rap. De achttienjarige rapper, die ook al zijn beats zelf maakte, stond van bij het begin vol zelfvertrouwen op het podium en maakte dan ook van de hele bühne gebruik. Het publiek werd er geregeld bij betrokken, door te vragen om de handen in de lucht te steken en door grappige intermezzo’s met zijn hypeman en dj, die ook muzikaal een leuke bijdrage leverde door hier en daar wat mee te rappen. We zouden durven zeggen dat we van de West-Vlaamse rap ook nog gaan horen.
Met BRINES kregen we voor het eerst dansbare muziek voorgeschoteld. De driekoppige band, waarbij de instrumenten synths en drums waren, gaf een verzorgde show met prima zang. De nummers leken allemaal wel net te veel op elkaar, maar door het aanstekelijke ritme en de fraaie uitvoering vormde dat niet echt een probleem. Met nog een beetje meer muzikale variatie zouden we over een hele sterke set gesproken kunnen hebben.
The Smallest Band In Town beschrijft zichzelf als anti-folk, al schotelde de band ons toch vooral korte, dromerige en soms ook wel grappige indiefolkliedjes voor. Door het misplaatsen van een capodaster, startte de show wel letterlijk een valse noot, maar gelukkig was dat ook meteen de laatste tijdens de set. Met samenzang van een vrouwelijke en mannelijke stem wisten ze vocaal een aangename blend te brengen, die goed op elkaar was afgestemd. Af en toe ging het tempo wat omhoog en zo werd voorkomen dat het te veel van hetzelfde zou zijn geweest. Met enkele korte conversaties tussen de nummers door, die met name over de ex van de zanger gingen, wist de band het publiek meerdere keren tot lachen te brengen en dat sloot naadloos aan op de vrolijk klinkende muziek.
Bij Suncreek was het meteen steviger en sneller dan alles wat voordien kwam. De Ieperse postpunkband met new wave-invloeden was energiek, met een frontman die als een bezetene op het podium stond. Het volle geluid van de band – sinds kort ook met meer spooky synths – stond als een huis en zorgde voor een bezwerend geheel. We kregen ook een nieuw nummer in primeur als afsluiter van de set, waarbij heel dynamisch werd omgesprongen met volume en tempo, wat een langer en straf uitgewerkt lied opleverde. Suncreek rolde in de twintig minuten die het had over de 4AD.
noa opende meteen sterk. Helemaal alleen met haar piano bracht de zangeres meteen een gevoelig nummer ten gehore, dat zich liet kenmerken door een meeslepende pianomelodie. noa was ook op haar sterkst zo, want de twee nummers die ze zonder haar piano en met dus met een vooraf opgenomen bandje speelde, konden niet tippen aan de nummers waarop ze simultaan op engelachtige wijze zong en piano speelde. Toch wist ze dat bij het laatste nummer zonder piano wel op te lossen, door het publiek op voorhand attent te maken op het aankomende refrein en de aanwezigen dat dan ook te doen meezingen. noa is een zangeres met een hele sterke stem, die het best rendeert wanneer ze van achter haar piano zingt.
Met zijn gladde popmuziek en bovenal straffe gitaarspel wist Timothy Fernandez al van bij de start van zijn show te imponeren. De gitaarriedeltjes waren catchy en de melodieën vrij aanstekelijk. Met hier en daar een verfrissende gitaarsolo leukte Fernandez de boel geregeld op. Muzikaal viel helemaal niks af te dingen op de man en zijn band, die trouwens uitsluitend uit familieleden bestaat. Het is heel waarschijnlijk dat we in de toekomst nog gaan horen van Timothy Fernandez
Met A Boy Called French Town was het al de tweede keer deze avond op het podium voor Jonas Bailleul en Robbe Platteau van Suncreek. De postpunk van hun andere band werd ingeruild voor een muziekstijl die onder geen enkele omstandigheid kan worden gecategoriseerd. De volledig instrumentale muziek had invloeden van jazz-fusion, wereldmuziek en alles wat zich daar tussen bevindt. Dat de band uit vier uitstekende muzikanten bestaat, bewezen ze met een set die je gerust een muzikale reis kan noemen, die in een mum van tijd voorbij was.
Na meer dan vijf uur in de 4AD en kwamen wij uit bij we volgende top 3:
3. Timothy Fernandez
2. Suncreek
1. A Boy Called French Town
Met Timothy Fernandez en Structure koos de jury voor twee acts van deze avond die doorstoten naar de finale, waar ook Arend Delabie, Bloed, Ciggy Sunday, Luigi Colzato, Yuma en ZLDR zullen optreden.
Voor de finale van West-Vlaanderen in Het Cactuscentrum in Brugge is het nu uitkijken naar 9 december. Een overzicht van de finales van de andere provincies vind je hier.
