Larkin Poe @ Ancienne Belgique (AB): Zusterlijke energiebom

Vorig jaar speelde Larkin Poe nog in het Koninklijk Circus, waar de zusjes Lovell ook al een paar nummers speelden die uiteindelijk op het nieuwe album Blood Harmony zouden terechtkomen. Met die nieuwe plaat onder de arm, stond de Amerikaanse band deze keer in de Ancienne Belgique voor hun vierde Brusselse optreden in even veel jaar. Dat de Lovell-zusjes een graag geziene gast zijn in onze hoofdstad, moeten we dus al lang niet meer duidelijk maken.

Om kwart voor acht was het eerst nog de beurt aan The Sheepdogs. De Canadese rockband draait al bijna twintig jaar mee en is binnen het genre toch al een gevestigde waarde, die in 2016 zelfs nog de hoofdact was bij zijn optreden in de AB (weliswaar de Club). Zonder al te veel poespas werd er al bij het begin stevig gerockt door de Canadezen, die met hun scheurende gitaren de toch al grote hoeveelheid aanwezige fans meteen meehadden. De band bewees al snel zijn veelzijdigheid met tragere bluessongs zoals “Bad Lieutenant”, die op het einde uitmondde in een heus gitaarduel tussen de twee gitaristen. De Canadezen voelden dat ze voor een heel meegaand en enthousiast publiek speelden en vroegen logischerwijs om mee te klappen tijdens “Southern Dreaming”, wat met veel plezier door de fans werd gedaan. Dat er heel wat mensen speciaal voor het toch niet kleine The Sheepdogs waren gekomen, bleek ook na afloop van hun vierenvijftig minuten durende set, toen heel wat mensen op de voorste rijen richting de bar trokken. The Sheepdogs is een ervaren band die al heel wat jaren op de teller heeft en dat uitte zich door middel van een sterke show voor een hoop trouwe fans. Een double bill was het niet, maar het scheelde toch niet heel veel.

Vijf voor negen was het dan aan Larkin Poe, dat opkwam op de intro van “White Room” van Cream. Openingsnummer “Strike Gold” zette al meteen de toon voor het merendeel van de avond. De strakke gitaarrifs van Rebecca Lovell vlogen ons om de oren, terwijl het uiterst herkenbare slidegitaarspel van Megan Lovell zorgde voor dat extra laagje dat Larkin Poe vormt tot de geweldige liveband die ze is. Naast strakke riffs konden lang en breed uitgespannen solo’s natuurlijk niet uitblijven. Tijdens “Summertime Sunset” perste Rebecca eerst een ferme solo uit haar gitaar, waarna haar oudere zus al snel volgde met een fraaie slidesolo.

Door heel beweeglijk met haar gitaar achter de microfoon te staan en tijdens solo’s over het podium te lopen, wist Rebecca ook met haar energie en enthousiasme te entertainen. Zoals alle gitaargoden dat doen, ging ze geregeld eens op haar knieën zitten om nog net dat extra tikkeltje spektakel te kunnen verkopen en ook wat betreft de vocalen was het, net zoals op plaat, nagenoeg voortdurend de jongste zus die in de spotlight stond, al moeten we bij dat alles ook wel zeggen dat je met een slidegitaar ook niet zomaar even door je knieën gaat. Tussen al het gitaargeweld zou je soms ook wel de hoge kwaliteit van zang over het hoofd kunnen zien, maar met een hoop straffe vocale uithalen zorgde Rebecca er in de AB voor dat we op geen enkel moment om haar stem heen konden.

Het was ook zij die het merendeel van de korte, maar krachtige bindteksten voor zich nam. “Georgia Off My Mind” werd haast vanzelfsprekend ingeleid door een verhaaltje over Ray Charles en diens klassieker “Georgia On My Mind”, terwijl “She’s a Self Made Man” werd opgedragen aan alle vrouwen in het publiek, en dat waren er betrekkelijk veel. Gelukkig zagen de fans Megan niet over het hoofd, want iemand die op een van de voorste rijen stond, had zelfs een fraai spandoek gemaakt, waarop stond geschreven dat ze de ‘slidequeen’ was. Tijdens een korte akoestische miniset, waarbij geen instrumenten werden ingeplugd en er welgeteld één old-schoolmicrofoon op het podium stond, kon ze ook nog eens in de verf zetten hoe vitaal ze is wanneer het op zangharmonieën aankomt.

Na de vele scheurende gitaren was het korte akoestische intermezzo een aangename afwisseling. Het prachtige “Might As Well Be Me” werd ingezet door enkele straffe uithalen van Rebecca, waarmee ze meteen de hele zaal stil kreeg. Toch is het nadeel van zo’n volledig akoestische set zonder ook maar één versterkt instrument dat je al snel gestoord werd die schaarste fans die zichzelf toch liever hoort praten en die je op elk concert wel terugvindt. Gelukkig kwamen andere fans al snel met een ‘ssshhhhtt’-geluid om de intieme sfeer te bewaren en de band ten volle te kunnen horen. Larkin Poe maakte van dat intieme gegeven ook gebruik om een toast uit te brengen ter ere van hun afkomst uit het zuiden van de Verenigde Staten, waarna “Southern Comfort” in een stripped-down versie werd gebracht, die helaas niet wist te tippen aan de scheurende versie op het album.

Met “Crocodile Rock” kregen we als laatste nummer van de miniset een Elton John-cover, die op een hoop gejoel en applaus werd onthaald toen de eerste zinnen gezongen werden. Het ‘la-la-la’-stuk werd door Megan op haar slidegitaar gespeeld, waarna de fans al snel inpikten en er ‘woe-woe-woe’ van maakten. Terwijl het publiek, nadat de band stopte met het lied te spelen, bleef verder zingen, werden de elektrische gitaren en microfonen weer op het podium gezet, waarna het slotakkoord van “Crocodile Rock” elektrisch volgde.

Met het einde in zicht werd weer enkele versnellingen hoger geschakeld. Tijdens “Bad Spell”, opgedragen aan Screamin’ Jay Hawkins, werd voor de zoveelste keer een fantastisch gitaarduel uitgevochten. Het laatste gedeelte van “Wanted Woman / AC/DC” was er eentje van een verschroeiend hoog tempo en met “Bolt Cutters & The Family Name” borduurde de band daar makkelijk op voort. Als wij Larkin Poe waren geweest, dan hadden we op dat hoogtepunt ook gestopt. Nadat de band kort van het podium verdween en er weer op werd geschreeuwd, kregen we een nogal vreemde versie van “Deep Stays Down”, waarbij geen enkele van de zusjes een gitaar vasthad. Met enkel drums als echt instrument en een lopend bandje was het niet alleen een vreemd zicht, maar ook muzikaal niet echt boeiend. Dat de zussen voor de laatste minuut toch nog hun gitaren ter hande namen, was dan ook meer dan nodig. Terwijl “Man I Feel Like A Woman” door de speakers galmde, namen de zusjes nog een laatste applaus in ontvangst en werden nog enkele plectrums het publiek ingegooid, waarna ze voor het laatst van het podium verdwenen.

Larkin Poe speelde een voortreffelijke set in de Ancienne Belgique, waarmee het haar sterke livereputatie nog wat verstevigd heeft. De akoestische set was tussen al het gitaargeweld een leuke afwisseling, waarmee de band ook zijn polyvalentie illustreerde. Rebecca was uitstekend bij stem en wist met haar energie het publiek zo mee te slepen. Enkel bij toegift bleven we wat op onze honger zitten, maar dat was dan ook het enige minpunt van de avond, die mede door het sterke voorprogramma vooral veel pluspunten had.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Strike Gold
Kick the Blues
Summertime Sunset
Georgia Off My Mind
Preachin’ Blues (Son House cover)
She’s A Self Made Man
Back Down South
Blue Ridge Mountains
Might As Well Be Me
Southern Comfort
Crocodile Rock (Elton John cover)
Holy Ghost Fire
Bad Spell
Wanted Woman / AC/DC
Bolt Cutters & The Family Name

Deep Stays Down