11 november stond al even met stip aangeduid in de agenda van vele bluesliefhebbers. Het nieuwe album van Larkin Poe is die dag namelijk verschenen en uit ervaring weten we al dat Larkin Poe nooit teleurstelt. De succesformule is al jaren dezelfde, namelijk een fascinerende wisselwerking tussen de zusjes Rebecca en Megan Lovell. Het is voornamelijk het herkenbare geluid van Megans slidegitaar die de sound definieert, al wordt ze daarbij ook ondersteund door de strakke riffs van haar zus. Ze worden soms wel eens de kleine zusjes van The Allman Brothers genoemd en dat is natuurlijk niet voor niets.
Blood Harmony is trouwens ook al het zevende album van de zusjes, dus productief mogen we hen zeker ook noemen, want hun debuutalbum verscheen nog maar acht jaar geleden. De funderingen van hun muziek zijn doorheen die jaren wel altijd dezelfde gebleven, al vroegen wij ons op voorhand vooral af of dit dan het Larkin Poe-album zou worden dat echt in ons hoofd zou blijven plakken. Dat de zusjes toffe muziek maken is een feit, maar een album dat er met kop en schouders boven hun andere albums uitsteekt hebben ze nog niet gemaakt.
Openingsnummer “Deep Stays Down” weet al meteen de Delta blues sfeer op te wekken. Naar het einde toe komt er nog een echte ontploffing waarbij de vocalen en gitaren nog in overdrive gaan. Zo hebben we het graag, en zo mag het blijven verdergaan. Dat doet het trouwens ook met “Bad Spell” waarop de fuzzy gitaren echt naar op de voorgrond komen. Even denken we dat Blood Harmony het album wordt dat zal uitgroeien tot hun meesterwerk.
Helaas ontbreekt het daarvoor misschien toch net iets te veel aan variatie. De liedjes -die zo goed als allemaal ongeveer drie minuten duren- volgen elkaar snel op, maar klinken vaak hetzelfde. Het is dan ook een typische valkuil bij het bluesgenre, al kan je het ook van de andere kant bekijken en het als een sterkte gaan aanzien. Het is ook gewoon hun succesformule, dus die is natuurlijk niet makkelijk aan te passen. Gelukkig zijn er ook nummers zoals “Southern Comfort” en “Bolt Cutter & The Family Name”, die er echt in slagen om na een luisterbeurt of twee in ons hoofd vast te zitten. Het is dus zeker niet zo dat er geen hoge uitschieters op Blood Harmony staan.
Er is ook nog plaats voor een heerlijke ballad in de vorm van “Might As Well Be Me”. Het is leuk voor de afwisseling op het album en had misschien wel net iets eerder mogen komen. Desalniettemin is het het wachten dubbel en dwars waard, dat is het eigenlijk al enkel en alleen voor de uitstekende vocalen van Rebecca . Aan de succesformule is nog altijd niets veranderd, maar we zouden wel durven zeggen dat ze zeker nog verfijnder klinkt dan voordien.
Ook tekstueel is dit album op een bepaalde manier volwassener en doordachter dan zijn voorgangers en dat met name op slotnummer “Lips as Cold as Diamond”. Waar het precies over gaat kunnen we niet met zekerheid zeggen en juist dat maakt het nog beter. Het lijkt over de dood te gaan, maar het is zodanig ondoorgrondelijk, waardoor het blijft intrigeren en we al snel enkele keren naar onze repeatknop grijpen. Er kunnen talloze invullingen aan worden gegeven aan de tekst van het nummer; heel vernuftig.
Blood Harmony is een logisch vervolg op de voorgaande platen en bevat zowel nummers die in ons hoofd blijven hangen, als nummers die minder blijven hangen, maar wel gewoon steengoed zijn. Echter moeten we daar ook wel bij zeggen dat er enkele inwisselbare liedjes tussen zitten, al bedoelen we daarmee nog niet dat ze niet goed zijn. Ze zijn gewoon leuk, maar ook niet meer dan dat. We hebben het al vaker gezegd over muziek van Larkin Poe, maar ook Blood Harmony gaan we tijdens onze eerste verre autorit opzetten en wees er maar zeker van dat hun typische blues daar nog meer tot hun recht komen.
Op 12 oktober staat Larkin Poe in de Ancienne Belgique.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
