Sinds dat Code Orange in 2014 volwassen is geworden en het woord ‘Kids’ uit hun naam heeft gehaald, gaat het hard met de rockers uit Pennsylvania. Festivaloptredens en uitverkochte concerten over de gehele wereld zijn tegenwoordig eerder wekelijkse kost dan een sporadisch moment. Muzikaal is het de laatste jaren echter redelijk zoeken welke richting de groep op wil. Code Orange kiest steeds vaker om experimenteel werk af te leveren in plaats van dertien-in-een-dozijn-metalcore te produceren. Dit valt niet altijd even goed in de smaak. Zo kwam de groep eerder dit jaar met What Is Really Underneath?, dat rechtstreeks in het lijstje van vaagste albums van 2023 kwam. Ook het nieuwste album The Above lijkt die kant op te gaan, waardoor we er nog niet over uit zijn of we wel zo blij moeten zijn met de huidige richting.
The Above is namelijk alles, behalve goed. Dit begint al bij “Never Far Apart”, dat verre van een goede start is. In net geen vier minuten kregen we een vol bord met tempowisselingen voorgeschoteld die we met tegenzin tot ons namen. Nee, het eerste gerecht valt zeker niet bij ons in de smaak en we zijn er zeker van dat wat extra peper en zout de boel ook niet zullen redden. Tijdens onze eerste luistersessie leek het alsof we, door de overvloed van wisselingen binnen het nummers, na “Never Far Apart” al een groot gedeelte van het album erop hadden zitten. Echter zaten we helaas nog niet eens op tien procent.
Ook binnen “Theatre Of Cruelty” is het met momenten zoeken naar een duidelijke lijn. De song lijkt op een puzzel waar hier en daar een deeltje mist. Echter wordt in plaats van het zoeken naar de juiste delen gekozen om de gaten op te vullen met willekeurige puzzelstukjes. Het maakt voor Code Orange schijnbaar niet uit dat de puzzel niet klopt, er zijn in ieder geval geen lege vlakken meer.
Code Orange heeft altijd al de drang gehad om te experimenten binnen het genre. Echter slaat die experimentele drang op The Above totaal door. Het album schiet alle mogelijke kanten op en van een constante lijn is bijna nooit sprake. Op een enkele uitzondering na vind je nergens op de plaat twee songs die qua stijl netjes in elkaar overlopen. Alle nummers lijken in een bak te zijn gegooid, stevig door elkaar gehusseld en vervolgens op een willekeurige manier teruggeplaatst, zonder dat iemand nog eens over de trackvolgorde is gelopen.
Een schoolvoorbeeld van het te ver afwijken, is “Mirror”. Het lied brengt het energielevel tot onder het nulpunt en zuigt alle versnelling uit de plaat. Op zangeres Reba Meyers valt weinig tot niks aan te merken, maar op haar vraag ‘Are you happy now?’, hebben we slechts een antwoord: ‘Nee, verre van zelfs’. “Mirror” wordt geflankeerd door twee draken van songs, met aan de ene kant het nu-metal-achtige “The Mask Of Sanity Slips”, waar we in vijf minuten op het eerste gezicht zowat vier verschillende nummers horen, en aan de andere kant het extreem chaotische “A Drone Opting Out Of The Hive”. Vooral de laatste van de twee is een kakofonie van jewelste. Een snelcursus schrijnwerkerij zou zeker niet misstaan, want de band slaat tijdens “A Drone Opting Out Of The Hive” volledig de plank mis.
Wanneer wij denken dat de groep het na “The Game” en “Grooming My Replacement”, die beide aardig in de buurt komen van het oudere werk van de band, weer aardig op de rit heeft, komen we met “Snapshot” voor de zoveelste keer bedrogen uit. De eerste honderd seconden liggen leuk in het gehoor, maar dan komt de groep ineens met een uiterst irritante, zeurende zangstem op de proppen. Die irritatie komt tijdens de coupletten van “But A Dream…” nogmaals bovendrijven en zorgt ervoor dat het lied eerder een uitdagende, frustrerende kluif is dan een aangename luisterervaring.
The Above is een samenraapsel van losse gitaarriffs en vage hersenspinsels die onder het mom van experimentatie in een blender zijn gegooid. Sommige zullen The Above zien als een ontdekkingsreis vol verrassingen, maar wij zien het eerder als een experimentele mislukking. Wij moedigen artiesten altijd aan om nieuwe dingen uit te proberen en buiten de begaande paden te gaan, echter is Code Orange op The Above totaal het noorden kwijt. Tijd voor een kompas en een plattegrond, want deze plaat slaat nergens op.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Grooming My Replacement”, ons favoriete nummer van The Above, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
