© Daniel Prakopcyk
Gisteren was de uitvinder van ‘sun-damaged rock’ in het land en dat zorgde voor een golf van euforie aan de poorten van de Ancienne Belgique. Dominic Fike is sinds zijn acteerdebuut in het tweede seizoen van de populaire HBO-serie Euphoria een begrip bij menig tiener, al klopt zijn hart toch net iets sneller en harder als het over muziek gaat. Sinds hij in 2017 een paar demo’s op SoundCloud uploadde, is zijn leven compleet veranderd. Een turbulent leven als adolescente in een allesbehalve warm nest liet bij hem diepe sporen na die hij meer en meer verwerkte in muziek. Het groeiende succes had echter een schaduwzijde: verslavingen, jaloezie en heimwee. Met zijn tweede album Sunburn keerde hij terug naar zijn vertrouwde thuishaven Florida om zichzelf te herontdekken en zijn leven op orde te zetten. Of hij in dat laatste is geslaagd, is koffiedik kijken, maar in Brussel leek hij wel op het juiste pad te zitten.
Fike zag af van een voorprogramma en dat zorgde ervoor dat hijzelf en zijn bandkameraden rond kwart voor negen het podium op slenterden. Het openingsdrieluik was volledig weggelegd voor nummers uit Sunburn en toch kon je niet bepaald van een aarzelende start spreken. Een luchtige evenmin, want op “How Much Is Wees?” was hij meteen open en bloot over zijn zoektocht naar zichzelf. De toon was op die manier al binnen de eerste drie minuten gezet en meer opbeurend werd het met de nummers die volgden niet direct. Voor “Mama’s Boy” wisselde hij weliswaar de thematiek, maar echt rooskleurig beschreef hij er de verhouding met zijn ‘plastieken’ moeder ook weer niet. Het was daarentegen opvallend hoe onomwonden en toch fragiel hij zich al bij het begin opstelde. Je zag hem bovendien zijn nummers voelen en zoiets straalde ook af op het publiek. Die hingen aan zijn lippen en hoorden hem een eerste fraaie solo spelen. Nu hij de gitaar toch in de hand had, was “Ant Pile” een logisch vervolg, al was het toch eerder zijn leadgitarist die met de pluimen ging lopen.
Voor een eerste uitbarsting moest er niet al te lang gewacht worden. Na een geslaagde opbouw was “Double Negative (Skeleton Milkshake)” de perfecte stap hogerop en liet hij het publiek gul participeren door ze te laten meezingen. Hij had tijdens het benoemde nummer zelfs even iets weg van Julian Casablancas, maar dan met iets minder fratsen. Het klonk naarmate het optreden vorderde in ieder geval vrijer en daar plukte een nummer als “The Kiss of Venus” zeker de vruchten van. Terug naar The Strokes, want “Last Night” fungeerde even later zelfs als interlude voor “Sick”. Een leuke knipoog voor een van zijn grootste muzikale inspiratiebronnen, maar echt scoren kon hij verder met “Sick” niet. Opkrikken kon hij wel snel met een grootse en slackende versie van “Westcoast Collective” en nog iets later zijn grootste hit “3 Nights”. Alleen overbodig dat hij bij die laatste voor het eerst gebruik maakte van een backingtrack tijdens het refrein, want het publiek nam zijn rol als zanger gewoon over.
Een redelijk subliem decor muteerde de beschikbare vierkante meters tot zijn vervallen atelier waar hij een dikke vijfenzeventig minuten zijn ding in kwam doen. Het grote en imperfect opgehangen doek was dé eyecatcher en dat werd het nog meer toen er met slim geplaatste spots op geschenen werd. De eerder statische bandleden werden als schaduwfiguren iets levendiger. “Superstar Sh*t” kreeg zo bijvoorbeeld een erg fraaie, visuele dimensie, zeker tegen het einde wanneer de apotheose voor een gestructureerde chaos zorgde. Ook bij het heerlijke “Frisky” deden de lichteffecten zijn werk op meesterlijke wijze en zorgde dat ervoor dat de Ancienne Belgique gezellig mee kon surfen op een grote golf van euforie. Het was overigens opvallend hoe zeer Fike zich op zijn gemak voelde en spontaan overkwam in zijn bindteksten. Zo leerden we dat hij een hele dag op ontdekkingstocht door Brussel was geweest en de beste warme chocomelk ter wereld dronk. Bovendien liet hij meermaals vallen blij te zijn om nog eens terug in Europa te zijn en zelfs nog een tijdje te willen blijven. De opnames van het volgende Euphoria-seizoen beslissen daar helaas anders over.
Waar de nummers op zijn nieuwste album op het eerste gehoor nogal stroef en saai durven overkomen, kregen ze live in het merendeel wel een smoel. Dat had er vooral mee te maken dat je zijn emoties op een ongefilterde manier beleefde en voelde. Toch moet ook gezegd worden dat niet alles een even groot onverdeeld succes was. Het akoestische “Dark” viel ironisch genoeg voor velen te licht uit en zorgde rond om ons helaas voor wat geroezemoes. Iets energieker, maar desondanks niet echt memorabeler was “Pasture Child”. Op de een of andere manier miste het nummer een fonkeling om ons nog meer te raken. Zelfs het iets oudere en vooral zeer geliefde “Babydoll” had iets meer pit kunnen gebruiken en voelde net iets te veel aan als een verplicht nummertje. Dan deed het andere oudere nummer “She Wants My Money” toch al beter en dat mede dankzij een door John Frusciante-geïnspireerd gitaarsolo op het einde uit de snaren te laten vloeien. Van stagnatie ging het naar het einde toe terug geleidelijk aan omhoog.
Dominic Fike durfde op het einde precies net iets meer te experimenteren en dat zonder ooit te obscuur te zijn. Een ogenschijnlijk doodnormaal popliedje als “Mona Lisa” kreeg een behoorlijke upgrade met behulp van zijn band en bevestigde daarmee de status als een van de publieksfavorieten van het nieuwe album. Ook “Phone Numbers” werd in een ander jasje gestoken en verlengde zo zijn houdbaarheidsdatum met nog eens een paar jaren. Het meeste imponeren deden ze op het podium echter met het weergaloos gebrachte “Politics & Violence”. In het nummer kaart Dominic Fike de manipulatieve drift van mensen aan die op zoek zijn naar macht en hoe hij daarmee omgaat. Muzikaal hoorden we er bakken durf en tekstueel een subtiel, doch zeer gedurfd statement in. Het was een kant van de Amerikaan die we graag nog wat vaker horen terugkomen de komende jaren. Voor het absolute crescendo zorgde slotnummer “Why” en onverwachts ging de uitverkochte Ancienne Belgique uit hun dak. Geen wonder dat iedereen na afloop en bij het aanspringen van de zaallichten tevergeefs naar meer schreeuwde.
In vier jaar tijd is Dominic Fike een serieuze metamorfose ondergaan van schuchtere en ingetogen popartiest met amper een handvol liedjes naar een volgroeide en geloofwaardige muzikant met zelfvertrouwen. Het uur en het kwartier vloog als het ware in een snel tempo voorbij en de show zat zo goed in een dat het lekker boeiend afwisselend bleef. In een popwereld waar kleurloze TikTok-sterren de plak zwieren, is de imperfecte Dominic Fike een fijne verademing die met vallen en opstaan zijn eigen weg lijkt te hebben gevonden. De uitverkochte Ancienne Belgique genoot alvast van zijn durf en visie en dat deden wij ook!
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
How Much Is Weed?
Mama’s Boy
Ant Pile
Double Negative (Skeleton Milkshake)
The Kiss of Venus (Paul McCartney cover)
Sick
Westcoast Collective
3 Nights
Superstar Sh*t
Sunburn
Come Here
(Nieuw Nummer)
Dark
Frisky
Pasture Child
Babydoll
She Wants My Money
Bodies
Mona Lisa
Phone Numbers
Politics & Violence
Why
