Dominic Fike heeft verre van een makkelijke jeugd gehad. De Amerikaan groeide op in het bloedhete Florida zonder vader (die was precies een week present in Fike’s leven toen hij negen jaar oud was) en met een heroïneverslaafde moeder die vaker in de gevangenis zat dan thuis. Wanneer ze er wel was, ging ze relaties aan met problematische mannen die ervoor zorgden dat Fike al op jonge leeftijd geconfronteerd werd met huiselijk geweld en al vroeg een angst en wantrouwen ontwikkelde naar andere mannen toe. Het drugsgebruik van zijn moeder zorgde ervoor dat de singer-songwriter als kind al aan de harddrugs zat, en zelf ook verslaafd raakte aan onder andere cocaïne. Deze tumultueuze, traumatische jeugd resulteerde in een minstens net zo heftige adolescentie, waarin Fike zelfs een celstraf moest uitzitten voor het aanvallen van een politieagent. Ondertussen is de goede man 27 jaar oud en lijkt de storm een beetje te zijn gaan liggen. Hij is momenteel nuchter, hoewel hij zelf niet weet hoe lang dat stand houdt en poogt zijn trauma’s een plek te geven middels het schrijven van muziek. Dat leidde tot Sunburn, de langverwachte opvolger van debuutalbum What Could Possibly Go Wrong uit 2020, dat nu eindelijk de wereld ingebracht is.
Drie jaar geleden hadden we na het horen van What Could Possibly Go Wrong het gevoel dat Dominic Fike zijn potentie nog niet helemaal waargemaakt had. We hoopten dat die dat zou doen op een volgend album, maar helaas slaagt de Amerikaan er met Sunburn ook niet in om ons te overtuigen. Er staan wel degelijk nummers op Sunburn die intrigerend en persoonlijk zijn, waarmee Fike zijn oprechtheid, kwetsbaarheid en talent tentoonstelt. Deze worden alleen iets te vaak afgewisseld met liedjes die nog minder persoonlijkheid hebben dan een stuk karton. Dit is ongelooflijk zonde, want wanneer Fike goed is op Sunburn, is hij gewoon ijzersterk en schittert hij op een manier die we nog niet eerder bij hem hoorden.
Fike is op Sunburn op zijn best wanneer hij zijn onrustige psyche uitpluist en de nasleep van zijn jeugd onder een vergrootglas legt. Hij rapt gefrustreerd over zijn verleden op het furieuze surfrocknummer “How Much Is Weed?”, waarmee het album opent. Het contrast tussen de beachy gitaarrifjes en Fike’s frustratie is misschien een tikkeltje onverwachts, maar werkt wel ontzettend goed. Waar “How Much Is Weed?” een lied is waar de woede vanaf spat, is “4×4” juist een dromerig nummer. Hier exploreert Fike zijn angsten over volwassenwording en het achterlaten van zijn jeugd tegen lieflijk getokkel van een akoestische gitaar. De breekbaarheid hier doet ons een beetje denken aan dezelfde kwetsbaarheid die Frank Ocean toonde op Blonde’s “Seigfried”, iets dat wat ons betreft een groot compliment is. Fike laat bij vlagen zien dat hij het allebei goed kan: het dromerige, breekbare, bange van “4×4” werkt net zo goed als het boze, gefrustreerde “How Much Is Weed?”.
Dit zijn niet de enige momenten waarop Fike op Sunburn succesvol de diepte induikt. Zo flirt hij op de duistere, maar catchy titeltrack “Sunburn” op boeiende wijze met de dood en suïcidale gedachten, terwijl hij op het creepy, desoriënterende “Mama’s Boy” eerlijk is over zijn ongezonde behoefte aan zijn moeders goedkeuring en hun complexe relatie. Deze moeilijke moeder-zoonrelatie keert terug op het minimalistische, melancholische “Dark”. We horen niet veel meer dan een gitaar en Fike zelf, en ons hart breekt een beetje wanneer hij stelt: ‘I became who my mama hates / I became my dad’. Het is een pijnlijke herinnering dat sommige patronen simpelweg niet doorbroken kunnen worden, zelfs wanneer dat betekent dat je verandert in de man die het vertikte om een vader voor je te zijn. Op diepgaande nummers als deze bewijst Fike dat hij wel degelijk beschikt over een bepaalde mate van volwassenheid en zelfbewustzijn die hem de handvaten geven om zijn intergenerationele trauma en demonen zo openlijk te verkennen.
Het feit dat Fike dus meermaals gemakkelijk weet te overtuigen op Sunburn, maakt het voor ons alleen maar pijnlijker dat hij op de rest van het album zo vaak de plank misslaat en niet verder komt dan de oppervlakte. De intrige van eerdergenoemde nummers lijkt als sneeuw voor de brandende Floridaanse zon verdwenen op het oersaaie “Think Fast” met Weezer, maar we missen de spanning ook op “Bodies”, waarop we Remi Wolf’s backing vocals horen, en het punky “Frisky”. Die laatste twee zijn oppervlakkige exploraties van jeugdige liefde, een thema dat stukken beter uit de verf komt tegen de soundtrack van catchy, hoekige gitaarriffjes op “Ant Pile“. Deze is typisch Dominic Fike: een moeilijk te plaatsen mengelmoes van verschillende genres, geserveerd met een flinke dosis branie en een vette knipoog.
Dat typische is juist hetgeen dat werkt –– het slaat aan en weet te boeien. Daarom is het zo jammer dat we die persoonlijkheid meermaals uit het oog verliezen op Sunburn. Dit gebeurt bijvoorbeeld op “Mona Lisa”. Het is niet het eerste popliedje in het repertoire van Dominic Fike, maar “Mona Lisa” mist de pit en durf van zijn andere poppy nummers. Daardoor blijven we achter met een tenenkrommende, mierzoete song dat ons gaatjes geeft in ons gebit. Hij adopteert die popsound veel beter op het lieve “Pasture Child”. De beachy, relaxte riffs in combinatie met zijn dromerige stem, transporteren ons naar een fijne, zorgeloze zomerdag aan het strand. Deze beachy slaapkamerpop past veel beter bij Fike dan die mierzoete sound van “Mona Lisa”. Elders op Sunburn lijkt Fike zichzelf teveel te laten inspireren door andere artiesten. Op het zwoelere r&b-liedje “7 Hours” is dat Justin Bieber in 2016, terwijl het gedateerde “Sick” voelt als de bijwerking van het herhaaldelijk luisteren van de Jonas Brothers-nummers op de soundtrack van hun Disney-cultfilm Camp Rock. Wij begrijpen oprecht niet waarom Fike ervoor kiest om zijn album te vullen met dit soort slappe, generieke drek wanneer hij overduidelijk beter is als hij gewoon lekker zijn eigen plan trekt.
Dominic Fike doet op Sunburn een ambitieuze poging om zijn verhaal te vertellen en zijn complexe relatie met het verleden een plekje te geven. Hij slaagt hier soms met vlag en wimpel in op Sunburn en toont ons dan een glimp van zijn zelfkennis en volwassenheid die smaakt naar meer. Helaas komt het niet bepaald tot meer, want de Amerikaanse zanger schotelt ons veel slappe, saaie nummers voor die weinig memorabel zijn. Hoewel het album niet eens de veertig minuten aantikt, voelt het nieuwe album van Fike een beetje als een trage zomerdag waar maar geen einde aan lijkt te komen. We hebben dus een beetje spijt dat we onszelf niet beter ingesmeerd hebben voor Sunburn, want deze verbranding was het simpelweg niet waard.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “4×4”, ons favoriete nummer van Sunburn, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
