Met de constante stroom aan muziek die King Gizzard and The Lizard Wizard uitbrengt, zou je denken dat de leden geen tijd hebben om ook maar iets anders te doen dan touren of zich de pleuris te werken in de studio. Toch vinden leden Ambrose Kenny-Smith en Cook Craig de tijd om sinds 2014 respectievelijk frontman en bassist te zijn van The Murlocs. Het Australisch rockgezelschap bracht reeds zes albums uit en lost nu zijn zevende langspeler Calm Ya Farm.
The Murlocs bewees in het verleden al dat het een band met standvastigheid is; een slechte release zat er tot nog toe niet bij. De indiecountry kan psychedelisch uit de hoek komen, maar ontoegankelijk wordt de muziek nooit. Zo is het ook op Calm Ya Farm, dat met zijn twaalf nummer zo goed als geen enkele keer afwijkt van die formule. Opener “Initiative” zet al snel de toon met een saloonpiano en Fratellis-schwung. Hierop volgt “Common Sense Civilian”, meteen een van de beste nummers op de plaat. Ambrose haalt hier zijn welbefaamde mondharmonica boven en het refrein blijft lekker plakken. De man zijn scherpe maar krachtige androgyne stem blijft zonder twijfel de grootste sterkte van band.
The Murlocs is nooit vies geweest van het experimenteren met genres, echter vindt het ze ook nooit opnieuw uit. Daar waar voorganger Rapscallion zich verdiepte in garagerock, is Calm Ya Farm natuurlijk overduidelijk het countryproject van de band. Exile On Main Street van The Rolling Stones blijkt een favoriet album van Ambrose, en dus kon het volgens hem niet lang duren voor ze zich eens in die richting begaven. We kunnen ons inderdaad voorstellen dat Mick Jagger wel eens goedkeurend zou knikken bij het horen van “Undone and Unashamed”. Nochtans kunnen we die overtuigende bravoure niet altijd terug vinden: “Catfish” moddert maar wat aan en “Forbidden Toad” is een instrumentale opvuller.
De zeer aanwezige piano is een relatieve nieuwkomer in het oeuvre van de band. Gedurende het grootste deel van de plaat zorgt die samen met de slidegitaren voor het honky-tonky gevoel; soms amusant en soms wat repetitief. Op “Smithereens” wordt er echter wat gas teruggenomen en weerklinkt ze rustgevend in de ballade. Wat ons het meeste opvalt, is dat het beste nummer op de plaat, “Queen Pinky”, net niet in de countrypot roert. Soulvol maar frivool haalt het nummer op een meer serieuze manier zijn slag thuis. De ietwat melancholische serenade die Ambrose hier aan zijn vrouw brengt, ruilt de springerige piano in voor synths en een schuifelende baslijn.
Samengevat brengt The Murlocs met Calm Ya Farm zijn meest opgepoetste album tot op heden. Zowel de heldere productie als de nummers zelf komen vanzelfsprekend en spontaan over. Sommige tracks lijken iets te vlot in elkaar over te lopen, omdat ze vrij gelijkaardig klinken. Toch zijn er net zo goed een paar echte hoogvliegers te vinden op het album. Alles in acht genomen is Calm Ya Farm alweer een solide worp van een van de vele solide bands die Australië te bieden heeft.
Ontdek “Queen Pinky” , ons favoriete nummer van Terrasite, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
