© Leffingeleuren – Karen Vandenberghe
De laatste dag van Leffingeleuren begon onder grijze wolken, maar uiteindelijk kwam de zon erdoor waardoor iedereen toch met een grote glimlach op het gezicht richting het pittoreske dorpje niet ver van de kust kon trekken. Daar werden op de laatste dag van het ontdekkingsfestival nog eens alle registers opengetrokken om de muziekfans te verwennen met heel wat lekkernijen. We zagen heel sterke sets van Hotel Lux, Taqbir, Ghoulies, Sunfruits, Paris Paloma en Aborted Tortoise en op die manier werd het festival op een prachtige wijze afgesloten.
Ão @ Zaal De Zwerver
© CPU – Jan van Hecke (archief)
De festivalzomer van Ão was er eentje waarbij de band heel wat mensen liet kennismaken met haar exotische sound. Het is namelijk zo dat de Belgische groep helemaal niet klinkt alsof ze uit deze contreien komt, wat van haar een van de meer unieke acts in het land maakt. We kroonden ze eerder al tot ‘Grote Beer van Morgen’ en het lijkt er steeds meer op dat de band echt groot zal worden. In het najaar staat een mooie clubtour op de agenda naar aanleiding van de release van een debuutalbum, maar gisteren mochten we op Leffingeleuren de laatste zomershow aanschouwen. Dat werd er wederom eentje waarin Ão uitblonk in sfeerschepping.
De dramatische vocals van Brenda Corijn kwamen in het Portugees heel stevig binnen, alsof je een theatraal gebouw binnenwandelde en je overal schoonheid van de architectuur trachtte binnen te krijgen. Samen met een subtiele gitaar, wat elektronische elementen en natuurlijk de globale percussie, inclusief djembé, maakten de vier van de muziek iets perfects om goed mee wakker te worden op de laatste festivaldag. De stem kon heel wat registers aan en de muziek begeleidde ze als een kalme stroom, om nadien een krachtige waterval te worden bij de straffe uithalen. We hebben het laatste van Ão nog niet gehoord.
Hotel Lux @ Apollo
© CPU – Chris Stessens (archief)
De swagger uit Londen kwam deze editie van Hotel Lux. De band speelde voor de tweede keer dit jaar in ons land en de tent was al meteen goed gevuld. Dat mocht ook wel, want om wakker te worden kon je jezelf geen betere soundtrack inbeelden. Zo stond Hotel Lux meteen vol zelfvertrouwen op het podium en verwelkomde het de zaal uitgebreid. Niet veel later begon de band ook met een portie attitude aan de set. Frontman Lewis Duffin had naar goeie gewoonte weer permanent een biertje in de hand, wat zijn voorkomen ook ten goede kwam. Het plaatje klopt gewoon bij Hotel Lux en hoewel de muziek niet altijd even strak is – denk maar aan “Ballad of You & I” – toch krijg je altijd het gevoel een cool concert te zien. Dat er ook catchy nummers in het arsenaal zitten, hoorden we bij onder andere “Points of View” dat zelfs door een beperkt publiek werd meegezongen. Naarmate de set op een speelse manier vorderde, ging het tempo ook iets de hoogte in waardoor Hotel Lux het geheel perfect had opgebouwd. De Britpop met een duidelijke stempel had zieltjes gewonnen nadien.
Paris Paloma @ Zaal De Zwerver
Het gebeurt niet vaak dat de eerste rijen van de concertzaal in Leffinge gevuld zijn met fans die alles filmen en kunnen meebrullen. Paris Paloma mocht die eer voor dit jaar op zich nemen en dat is allemaal te danken aan “Labour”. Het nummer ontplofte op TikTok en heeft ondertussen iets meer dan zestig miljoen streams op Spotify. De hype moet weliswaar ook live tot zijn recht kunnen komen en buiten de eerste rijen was het redelijk leeg in de zaal. De afwezigen hadden weliswaar ongelijk, want de sterke stem van Paloma staat als een huis. We hoorden er zowel Florence + The Machine als Lana Del Rey in en dan weet je dat het binnen de kortste keren meer dan een TikTok-fenomeen kan worden. Met een begeleidende band, een drummer en een gitarist, werden haar songs naar een iets hoger niveau getild. Het enige jammere was dat de backings op opname stonden, maar dat is iets wat in de toekomst wel zal kunnen groeien. De meest overtuigde Paloma was weliswaar toen ze alleen met haar gitaar breekbare songs bracht. Hier toonde ze haar fenomenale stem en ook eerlijke songs. Met band wordt het allemaal wat grootser en toont ze dat ze ook grootse hits kan spelen. We hebben duidelijk het laatste van Paris Paloma nog niet gehoord en toen “Labour” werd gespeeld, werd er zelfs al subtiel gezongen.
Humour @ Apollo
Voor Humour was Leffingeleuren de eerste keer dat ze in België speelden en ze maken er meteen een tweedaagse van. In de Apollo stonden de Schotten alvast te genieten van de Belgische grond, want aan inleving was er geen gebrek bij het vijftal. De muzikanten bewogen namelijk vol energie in het rond en dat stond in fel contrast met de frontman die stoïcijns voor zijn microfoon bewoog. Dat moest wel, want met zijn uniek, heel fel stemgeluid dat een beetje aan de zanger van Squid deed denken, moet hij zich concentreren om zijn stembanden niet kapot te maken. Toch voelde het niet echt aan alsof Humour genoeg goeie songs had om te blijven boeien. Na een goed kwartier was de sleur er toch wat ingekropen en ondanks dat de band vol enthousiasme bleef spelen, was het lastig om zich te blijven concentreren. “Wrangel” haalde wel nog de zware gitaren boven naar het eind toe, maar het lijkt ons dat een show van 45 minuten nog iets te lang is voor Humour.
Vanavond speelt Humour in de Botanique.
Ghoulies @ Café De Zwerver
Met nummers die nooit meer dan één minuut duren, weet je wat je te wachten staat bij Ghoulies. De band mocht dan wel een vijftal minuten te laat zijn, dat maakten ze ruimschoots goed in energie en kracht van de songs. Van bij het begin ontplofte het café en kregen we snedige punk volgens het boekje. Een klein aantal fans kon zich niet inhouden en begon zelfs een moshpit. Het is dan ook onmogelijk om onbewogen te zijn bij de furieuze muilperen die Ghoulies serveerden. Dat er ook een synth in het geheel wordt gemengd, maakt het allemaal nog verfrissender. Aan de buitenkanten van het podium staan twee agressieve zangers, terwijl in het midden een dame voor wat extra synthgeluiden zorgt. Het zou een gimmick kunnen zijn, maar hier kwam het perfect in balans. Na twintig minuten en evenveel songs gaf de band er de brui aan, maar als je met zo’n intensiteit speelt, dan hoeft een show niet lang te duren. De afbraakwerken waren bij deze al vroeger begonnen op Leffingeleuren.
Alain Johannes @ Zaal De Zwerver
De naam Alain Johannes zegt je waarschijnlijk niet al te veel, maar als je zijn Wikipediapagina gaat bekijken, dan kan je stellen dat hij medeverantwoordelijk is voor de desertrocksound van begin jaren 2000. Hij werkte zo samen met onder andere Them Crooked Vultures, Queens of the Stone Age en Arctic Monkeys en dat maakt van hem toch wel een kleine legende. Dat hij als naam niet gekend is, konden we zien aan de Zaal van De Zwerver die maar voor de helft gevuld was. Dat deerde hem weliswaar niet, want hij stond er vol overgave en vooral met liefde voor de muziek te spelen. Samen met drie extra muzikanten, uit Iron Jinn, maakte hij een heuse wall of sound vol fijne riffs en een heel wat gitaarsolo’s. Eerst ging dat er nogal gezapig aan toe, maar vanaf hij nummers van Eleven begon te spelen, werd het wat steviger. Op het eind had hij zelfs nog een “Hangin Tree” in zijn arsenaal, bekendst van QOTSA, waarmee hij de zaal helemaal platwalste. De logge riffs en het beukend einde zorgden voor een ware machtsexplosie, en het al even imposante “Making a Cross” spinde hij maar liefst tien minuten uit waardoor hij toch twintig minuten over tijd ging. Geen haan die er om zou kraaien, want de legende maakte zijn status meer dan waar.
Aborted Tortoise @ Café De Zwerver
Waar we iets geleden Ghoulies in het Café zagen, kwam er nu Aborted Tortoise op het podium. Even dachten we zelfs met een deja-vu te zitten, want drie van de vier leden uit Aborted Tortoise zijn namelijk dezelfde als bij Ghoulies. De sound zelf was ook gelijkaardig, al zijn de nummers van Tortoise iets langer. De frontman was dus het enige verschil en dat zorgde ervoor dat de vocals iets ruwer binnenkwamen. Dat kan natuurlijk ook gelegen hebben aan het feit dat hij zijn stem zo goed als kwijt was na 24 shows op een rij te spelen. Toch was er aan overgave geen gebrek, want met twee flessen water, waarvan hij tussen ieder nummer grote slokken pakte, wist hij het euvel zo goed mogelijk te verhelpen. Met een publiek dat zich weer als geen ander smeet, songs waarvan de urgentieknop al lang vernield was en een grote punkattitude was ook deze Aborted Tortoise een geslaagde act om in een klein café te zien.
Tamikrest @ Zaal De Zwerver
© CPU – Bert Savels (archief)
Op een zondag mag er al eens gereisd worden en zo werden we samen met Tamikrest richting de Sahara gestuurd. De band uit Mali wordt live bijgestaan door bandleden uit Europa en zelfs een Vlaamse drummer. Op die manier was het voor hen ook makkelijk om meteen een link te hebben met het publiek want hij sprak ons iets verder in de set gewoon in het Nederlands aan. Dat muziek gelukkig een universele taal is, moeten we niet meer vertellen en zo kon Tamikrest het publiek helemaal aan het dansen krijgen. Dat gebeurde door speelse Touareg rock te spelen, maar ook door af en toe wat interactie te zoeken. De muziek richtte zich op het instrumentale met veel gitaarsolo’s en intermezzo’s waardoor je al snel helemaal mee was in het verhaal en er geen stem nodig was om te begeleiden. In het begin ging dat zo heel aanstekelijk en snel, waarna er gas terug genomen werd om even op adem te komen. Na een goed halfuurtje kon het tempo er terug inkomen en op die manier werd alles op een broeierige manier afgesloten. Je kan met andere woorden niet veel misdoen als je Tamikrest boekt, want plezant wordt het altijd.
Taqbir @ Apollo
Een speciaal tafereel speelde zich af voor de Apollo toen we iets voor het aanvangsuur van Taqbir aankwamen. Het volledige publiek stond buiten voor de tent te wachten. De Marokkaanse punkband is heel erg op zijn privacy gesteld en wilde geen pottenkijkers bij de soundcheck. Ze brengen namelijk kritiek op vrouwenrechten in hun regio en dat kan met de doodsstraf als gevolg komen. Alle respect dus voor Taqbir dat ze nadien twintig minuten te laat begonnen. Gelukkig was het allemaal het wachten waard, want eens ze volledig bedekt het podium opkwamen, wist je dat hier iets energiek zou gebeuren. Dat gebeurde ook, al was er eerst een lange opbouw met een repetitief postpunk liedje dat de zaal moest opwarmen. Eens de volledige band zelf ook opgewarmd was kregen we naar hardcore neigende punknummers die nooit langer dan een minuut duurden en telkens los door de Apollo scheurden. Dat de tent nadien niet meer diende afgebroken te worden, was een understatement. De frontvrouw stond haar woede oprecht te brengen tegen het publiek en de krachtige gitaren zwierden in het rond. Op die manier was er voor iedereen met nog een beetje energie in zich, een goeie stomp in de maag. Kort was het zeker, maar krachtig ook.
Sunfruits @ Café De Zwerver
Terwijl DIRK. in de grote zaal het festival afsloot, mocht in het café een Australische band hetzelfde doen. Omdat we die eerste al genoeg aan het werk zagen op de Belgische festivals afgelopen zomer, gingen we toch nog even op ontdekkingstocht. Eerder dit jaar bracht Sunfruits debuutalbum One Degree uit en dat werd uitgebreid voorgesteld in het café. Het café stond eerst nog matig gevuld toen de band aan zijn set begon, maar eens het ontplooide kwam er wel steeds meer volk toe en niemand liep ook weg. Dat is de verdienste van de band die hun psychedelische muziek op zo’n overtuigende manier bracht, dat je geboeid bleef kijken. Ze deden dat onder meer door met zijn vijven vocaal in orde te zijn. Zo kon de drummer eens een nummer voor zijn rekening houden, dan weer de bassiste en ook de gitaristen. Soms werd er zelfs tijdens de nummers gewisseld van zang en als alles dan samenkwam in een harmonie was het zowaar nog meer prachtig. Met de nodige fuzzy gitaren en soms ook een heel strak tempo, kregen we nog een laatste energiestoot die onze dansbenen nog eens in gang liet schieten. Het lukte uiteindelijk en we zagen iedereen gedwee meedoen. Een leuke late ontdekking dus nog op Leffingeleuren en eentje die muzikaal uitmuntend wist waar ze mee bezig was.
