Feist @ Ancienne Belgique (AB): Van huiskamer naar concertzaal

De laatste keer dat we Feist in de Ancienne Belgique aan het werk konden zien, was toch alweer van 2018 geleden. Ondertussen bracht de Canadese eerder dit jaar een gloednieuw album uit onder de titel Multitudes en adopteerde ze een dochter. Heel wat wijzigingen in haar leven dus, al blijft ze nog steeds haar creatieve zelve als het aankomt op concerten geven. De Ancienne Belgique was ruim op voorhand uitverkocht en mocht zich opmaken voor een unieke show waarvan nog lang gesproken zal worden.

De zaal was nog voor de show goed en wel begon een gesprekspunt voor de toeschouwers. In het midden van de ruimte stond namelijk een klein podium waarrond het publiek ook begon samen te troepen. Het leek erop dat ze het traditionele podium vooraan niet zou gebruiken. Toen ze iets na acht dan dat podium in het midden betrad, leek iedereen ook zijn gelijk te hebben. Feist kwam helemaal alleen het podium op met enkel en alleen haar smartphone in de hand. Dat was niet zomaar, want met haar telefoon filmde ze voeten en kledij van de mensen in de zaal om zo haar weg naar het podium weer te geven op het scherm.

Van die unieke wijze maakte ze ook nog steeds de eerste twee nummers gebruik van. Eerst om haar voeten te filmen, daarna om haar gitaarsolo’s in beeld te brengen bij haar naar eigen zeggen meest rustige nummer. Zodra ze het podium betrad, at het publiek uit haar hand want aan de hand van humoristische en eerlijke bindteksten kon ze iedereen dan ook al snel rond haar hand winden. De eerste zeven liedjes werden op die manier akoestisch gebracht, maar dat was allesbehalve vervelend. Het was namelijk zo dat Feist tussen ieder nummer door interactie met het publiek zocht waardoor iedereen zich echt betrokken voelde.

Dat werd nog duidelijker toen ze een ‘toevallige’ toeschouwer uit het publiek uitkoos om met haar gsm de rest van de set in beeld te brengen. Marc kreeg die eer omdat hij alleen op het concert was en een stabiele hand had. Dus zo liep hij de volledige zaal rond op zoek naar mooie kledij en ook naar mensen die iets liefelijks op hun gsm toonden (iets naar wat Feist had opgeroepen). Op die manier kon je nieuwsgierig blijven kijken naar wat er zou te zien zijn op het grote scherm.

Muzikaal wist Feist aan de hand van loops toch iets magisch te creëren. In de volledige zaal waren extra boxen aangebracht om zo haar tweede of derde stem rond je te laten horen waardoor je eigenlijk compleet betoverd werd. Dit kwam in een climax bij “Become The Earth”. Het einde van het eerste deel van de set kwam namelijk helemaal magisch over met een grootse meerstemmigheid en de visuals die plots een eigen leven gingen leiden. De zaal die al constant werd gefilmd, was plots leeg geworden en Feist stond er helemaal op haar eentje. Haar meerdere weerspiegelingen waren de enige die haar vergezelde. Het was op die manier al snel duidelijk dat Marc niet zomaar een fan was, maar haar persoonlijke videast.

Op het eind van die akoestische set kregen we nog een soort van voordracht uit de mond van Feist, die alles perfect had gepland. Ze wandelde richting het podium om daar voor het grote witte doek te staan en de band te laten invallen. Op die manier werd “I Took All My Rings Off” ineens iets heel episch, zeker als we achter het witte doek een gigantische discobal te zien kregen. Plots was het huiskamerconcert een groots concert geworden met een vierkoppige band en nog wat extra visuals.

Het werd duidelijk dat Feist van een bescheiden en vriendelijke frontvrouw ontbolsterde tot een echte rockster op het podium. Ze begon meer te schreeuwen, maar de interactie met het publiek verdween niet. Dat werd duidelijk bij “Any Party” waarbij ze een fan van in het midden van de zaal aanmoedigde op het podium om de zaal als ceremoniemeester te beheersen, tot groot ongenoegen van de security. Hits als “My Moon My Man” en “I Feel It All” kwamen al snel in de set naar voor waardoor de rijke sound van de band al snel zijn meerwaarde leek te tonen. Natuurlijk draaide het hier ook allemaal rond Feist en toen ze een klein foutje maakte met het stemmen, werd dat ook goedlachs goedgemaakt. Want ook dat is Feist: ieder foutje die ze doorheen de set maakte, werd benoemd en met de mantel der liefde bedekt.

Met grootste hit “1234” helemaal op het einde, liet Feist het publiek een soort van verdeeld koor worden. Iedereen droeg zijn deel bij en maakte ook hier een magisch moment van. Toen dan het witte doek viel, werd er met schaduwen gespeeld waardoor er wat werd geïnsinueerd naar wat de band nu was aan het doen tot de bisronde. Uiteindelijk kwam Feist van onder het witte doek om twee prachtig breekbare nummers te brengen. Het eerste, “Of Womandkind”, was er eentje in het publiek waarbij ze met een groene doek door de zaal liep en er op die manier een soort van greenscreen ontstond waardoor ze in een soort van multiverse liep. Een simpel trucje dat voor een prachtig effect zorgde en waarbij ze ook het publiek ten dans vroeg. Ook toen ze dan alleen afsloot met “Love Who We Are Meant To” in een cirkel voor het witte doek, werd nog wat met de beelden gespeeld die we voordien al zagen op het middelste podium.

Op die manier werd de cirkel volledig rondgemaakt en kwamen we als het ware met onze beide voeten terug op de grond. Feist nam ons mee op een prachtige reis doorheen emotie en melancholie waarbij muziek en performance één werden en je net geen twee uur en dertig minuten volledig verdronk in de verschillende versies die de zangeres weergaf op het podium. De lengte van de set stoorde bijgevolg niemand en iedereen bleef geconcentreerd dromen en genieten. Als je dat kan als artiest, dan heb je gewoon het talent om de perfecte liveshow te brengen en die van Feist kwam wel heel dichtbij.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!