© CPU – Ann Carpentier
Nadat Maarten Devoldere enkele weken terug op de Lokerse Feesten voor onbepaalde duur afscheid nam van Balthazar, om een paar dagen later toch nog eens met Jinte en co op Pukkelpop te spelen, kan hij zich nu verder focussen op zijn soloproject. Onder het pseudoniem Warhaus maakte Devoldere vorig jaar een stijlvolle derde plaat in de vorm van Ha Ha Heartbreak. Deze langspeler werd al gulzig aan de wereld voorgesteld met een drukke Europese tour. Vrijdag ging in het tweemaal uitverkochte OLT Rivierenhof de herfsttournee van start, hoewel de temperaturen en de jaarkalender luidkeels zomer aan het schreeuwen waren.
De overbodige taak het publiek op te warmen, was die van Noonzy. Voor de Antwerpse finalist van De Nieuwe Lichting was het een soort thuismatch, hoewel het zijn eerste passage in het OLT Rivierenhof was. Enkele staande trouwe fans gaven het voorbeeld aan het aanvankelijk zittende publiek. Noonzy zorgde voor een welkom zomers briesje met behulp van luchtige, doch sfeervolle nummers. “Let’s See The World” deed ons meesurfen op een tropische golf van fijne gitaarriffjes. De stem van de blootvoetse zanger was zuiver met hier en daar een hoekje af. De meerderheid van de liedjes kwam gezapig op gang en ontplooide zich tot aanstekelijke refreinen, en de meerstemmigheid van de band zorgde voor nog wat extra verfijning. Hier en daar liet de band een steekje vallen en leek ze niet voor de volle honderd procent op mekaar afgestemd. Het publiek maalde daar niet om en had er alleszins een nasmaak naar meer aan overgehouden.
© CPU – Ann Carpentier
Tien minuten voor het aangegeven startuur van Warhaus leek het al zo ver. Een kerstmanachtig figuur stapte de spotlights in en draaide een orgeltje aan. Snel werd duidelijk dat de band nog niet meteen zou verschijnen en het naar straattheater ruikend tafereeltje dat zich vooraan voltrok, zich zou opwerpen als het monotoon wachtmuziekje in afwachting daarvan. Nu, zo’n wachtmuziekje roept niet meteen de vrolijkste herinneringen in iemand op, al waren we hier niet aan het wachten om ons beklag te doen over de energiefactuur die de zoveelste maal de hoogte in schoot, maar wel voor de passage van Warhaus en dat was vele malen beter. De meesten zagen er dan ook de humor wel van in. Na geduldig aan de lijn te blijven hangen, kwamen we uiteindelijk toch bij de band zelf terecht.
Een zachtroze halve cirkel was voor de band op het podium opgesteld als decor. De eerste noten van “Control” zetten meteen de toon voor wat komen zou; een beklijvend concert waarbij zweet- en traanklieren moeiteloos open gingen. De blazers en viool tilden meteen het nummer en bijgevolg de hele set naar een hoger niveau. Wat later begon “Against the Rich” met dreigende, opgefokte gitaren en een opzwepend ritme. Het slot werd op de akoestische gitaar gebracht en kreeg de tribunes een eerste maal volledig stil. Een van de snaren van die gitaar sprong niet veel later, maar de frontman tokkelde gewoon voort.
© CPU – Ann Carpentier
Na die gesprongen snaar werd het alleen maar beter. Backstage had de crew de zanger overtuigd om zich een eerste maal te wagen aan het live brengen van “I’ll Miss You Baby”. Helemaal alleen en met een gebrek aan musclememory voor het spelen van het nummer, trok hij het publiek heel erg dichtbij en brak hij hun harten in duizend-en-een stukken. Met behulp van “Best I Ever Had” gooide hij vervolgens die stukjes op de grond en liet die ons nog meer gebroken achter. In het half uur dat volgde, raapte Warhaus elk deeltje beetje bij beetje op om het zorgvuldig weer ineen te puzzelen.
Tijdens de bisnummers kwam het orgeltje van voordien nog eens het podium opgereden om samen met Maartens diepe stem “Machinery” te brengen. Het instrument maakte dat de zanger toch niet alleen moest staan op het podium, nu dat Sylvie Kreusch hem niet meer kwam bijstaan. Afsluiter “Open Window” werd uit volle borst meegezongen en zorgde voor een laatste hoogtepunt van de zwoele set. Wij kijken er alvast naar uit om nog een keer te zien hoe Maarten de micro zachtjes tegen zijn lippen laat vallen, zoals alleen hij dat doet.
© CPU – Ann Carpentier
Warhaus zette een prachtige show neer in Antwerpen. Dat de toetsen in “It Had To Be You” wat explicieter mochten doorkomen en dat we graag dat rateltje in “Desire” hadden gehoord zoals dat op de plaat zo aanstekelijk werkt, dat zijn details. De drums klonken erg organisch en de sound stond nagenoeg perfect afgestemd. De band speelde constant heel erg strak en het plezier spatte er tijdens de interacties onderling ook af. Bijna allemaal zijn ze multi-instrumentalisten en dat maakt het allemaal nog wat indrukwekkender. Het zorgde er ook voor dat het echt om de muziek kon draaien en daarbuiten niet veel anders hoefde te gebeuren.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Control
Desire
Against the Rich
When I’m With U
Shadow
J.M. (nieuw nummer)
I’ll Miss U Baby
Best I Ever Had
Time Bomb
Love’s a Stranger
Beaches
It Had To Be You
Machinery
Open Window
