© CPU – Peter Verstraeten
Al sinds 2011 heeft Melbourne een shoegazeband dat zich Flyying Colours noemt en in die tijd verschenen al drie studioalbums. Het meest recente, You Never Know, verscheen zelfs eerder dit jaar en dat was dan meteen ook de reden om nog eens op Europese tour te gaan. Meteen ook de laatste keer dat we de band aan het werk konden zien in onze contreien, want voor het drietal op tour vertrok, werd al gezegd dat dit hun laatste tour zou zijn. Gelukkig mocht het Trix Café het bordje uitverkocht bovenhalen en een treurige bedoening werd het allerminst.
Bassiste Melanie Barbaro kwam niet mee naar Europa en dus was Flyying Colours gereduceerd tot een trio in Antwerpen. Dat stoorde weliswaar niet, want de mooie samenzang tussen Gemma O’Connor en Brodie J Brümmer is hetgeen deze band overeind houdt. Omschrijf het als een Australische versie van Slowdive, een band waar ze onlangs nog het voorprogramma van mochten verzorgen. Shoegaze dus en dat werd al van bij opener “Goodtime” duidelijk. De tekst liet blijken dat er hier geen grafrede zou plaatsvinden, maar eerder iedereen een goede tijd moest geven. Met een noisy gitaar, die de feedback van de versterkers opzocht, werd geopend waarna de fuzzy riffs zegevierden.
© CPU – Peter Verstraeten
Op die manier werd de volledige zaal meteen wakker geschud. Daarna nam de band weliswaar de voet van het fuzzpedaal en creëerde een iets meer dromerige sfeer. Zanger Brodie J Brümmer wist ons te vertellen dat hij de afgelopen dag al heel wat had genoten van de lokale Belgische bieren en dus te maken had met een kater. Gelukkig leed zijn muziekspel daar niet onder, al was er bij geen enkele muzikant een lach te bespeuren. Shoegaze is dan ook geen gelukkige muziek en dat werd meer dan duidelijk. De dreampop die de eerste helft van de set overheerste, op uitzondering van “I Live In A Small Town”, voelde op die manier ook wel wat eentonig aan, vooral ook door de weinige expressie en inleving van de band. Zeker zangeres Gemma O’Connor voelde nogal onverschillig aan en zei het hele concert niets.
Gelukkig zorgde “Wavygravy” voor een ommezwaai in het geheel. Het nummer was de eerste single die ze ooit uitbrachten en blijft live ook als een huis staan. De iets meer krachtige sound, de meer opvallende samenzang en natuurlijk ook het vertrouwen van de drums maakten op die manier deel uit van het tweede deel van de set. De gitaren mochten bijgevolg iets meer gieren en dat hoorden we. Ook het publiek begon iets meer te bewegen, wat volkomen terecht was met de energie die de band plots tentoonspreidde.
© CPU – Peter Verstraeten
Zeker bij “White Knuckles” haalde Flyying Colours alles uit de kast. Daar werden de vocals plots naar de zolder gebracht en werden we overrompeld door fuzzy gitaren en heerlijke gitaarsolo’s. Een explosie van distortion en de typische vuile shoegazesound was ons deel waarbij de gitaristen zich zo dicht bij de versterkers begaven dat het geluid tot in het diepst van ons trommelvlies begon te trillen. Dat de song eindigde met “Eyes Open” op een rustpunt, merkten we niet eens, het was een brei aan gitaargeluiden waarvan iedereen opgewonden werd.
Dat de set er op dat hoogtepunt wel mee moest ophouden, bleek meer dan duidelijk. Het iets snellere “Do You Feel the Same” zorgde voor een streepje energie terwijl afsluiter “Oh” op een iets lomere manier het einde inluidde. Met de gitaren nog een laatste keer al hun kracht te laten uitspatten en tegen de versterkers alle noise eruit te halen, werd de zwanenzang van Flyying Colours ingezet. Een carrière van meer dan tien jaar en heel wat nummers lang zonder een grote doorbraak werden in Antwerpen ten grave gedragen met een set waarbij dromerige songs afgewisseld werden door fuzzy gitaarnummers. Een samenvatting van hun discografie en meteen ook hetgeen waarvoor we Flyying Colours zullen herinneren.
Setlist:
Goodtimes
Long Holiday
Running Late
I Live In A Small Town
Goodbye To Music
Bright Lights
Wavygravy
Big Mess
White Knuckles
Eyes Open
Do You Feel the Same
Oh
