Een keer per jaar kruipen de Antwerpse techno- en houseliefhebbers uit de duistere, vochtige en bonkende kelder van Club Vaag om hun favoriete genre in een heel andere – lees: zomerse – setting te beleven. Vorig jaar markeerde de eerste editie van Vaag Outdoor, niet zo ver van de club zelf. Het Antwerpse Park Spoor Oost vormde toen de uiterst geschikte, industriële setting voor een uniek festival. Voor de tweede jaargang kozen de organisatoren echter voor een nieuwe locatie, iets verder verwijderd van hun kelder: de Middenvijver op Linkeroever, waar eerder deze zomer al Live /s Live plaatsvond. Dit nieuwe ravedomein bracht een ander sfeertje met zich mee dan de betonnen vlakte en de gele containerbruggen van vorig jaar, maar de muziek was daarentegen opnieuw extreem dansbaar, uplifting en stevig.
Club Vaag snoeide dit jaar lichtjes in het aantal podia: waar vorig jaar de kleinste stage nog een drum-‘n-bass-escapade toeliet, spitste het festival zich nu enkel toe op house, techno en alle subgenres daarrond. Het terrein voelde daarnaast ook wat compacter aan, iets waarin de lichte bebossing zijn rol waarschijnlijk ook wel opgeëist zal hebben. Wanneer we met wat vertraging het terrein opwandelden, trokken we eerst naar de onofficiële mainstage, gehost door Antwerps concept Hard Harder Hardst. Die verpakking verraadt de inhoud perfect: op het grootste podium werd gisteren gebeukt, gefistpumpt en gesnoeid op harde techno en rave. Op die stage was inmiddels DYEN aan zijn set begonnen. Alvorens naar zijn thuisstad af te reizen om er Rotterdam Rave af te sluiten, zakte de Nederlander eerst nog even zuidwaarts af, voor een set in die andere grote havenstad. In de naweeën van de coronacrisis maakte hij explosief naam als een van de grote Nederlandse harde techno- en ravenamen met zijn mix van industrial, rave en jaren 90-sounds.
Toeval of niet, we werden welkom geheten met de vocals van gabberparodie “I Wanna Be a Hippy”, die de heropflakkering van de populariteit van gabber/hardcore nogmaals in de verf zetten. DYEN kleurde zijn set dan weer in met regelmatig hardstylekicks als fakedrop, waardoor we ons enthousiasme bij de drop enkele keren moesten terugschroeven. Het is een leuke manier om ook de snel verveelde bezoeker bij de hand te houden. De storm aan bas die doorheen de set onze richting uitwaaide, blies alvast het laatste beetje slaap uit ons lichaam.
Vlak aan de inkom was Maxim Lany aan zijn finaal halfuurtje op de We Are-stage bezig, die het spectrum ’techno & melodic house’ bestreek. De Gentenaar is al twintig jaar aan de slag als dj en producer, maar zijn boerenjaren startten toch pas enkele jaren geleden. Doorbraakhit “Renaissance” dateert van 2019 en is een mooie samenvatting van zijn sound: minimale en melodische techno, die al support verwierf van grootheden als Tale Of Us en Solomun. De beats per minuut lagen hier in vergelijking met de Hard Harder Hardst-stage waar we vandaan kwamen een pak lager, wat een heel andere vibe met zich meebracht. Het geluid dat hier door de bomen zweefde, zouden we het best kunnen omschrijven als ideale soundtrack om nonchalant te cruisen met je auto op een nazomerse dag. De “Another Brick In The Wall”-vocal baande zich een weg naar onze oren, maar de gitaren uit het originele nummer maakten plaats voor een smooth down-to-earthbeat. Ook bij de daaropvolgende track overheerste dat lowkeygevoel, door de strijkers die er subtiel in verwerkt zaten.
Anderhalf uurtje later was het aan de man achter het We Are-concept: Axel Haube. Deze zomer speelde hij al enkele thuismatchen op zowel de Mechelse Grote Markt met We Are als op de IJzerenleen vorige week tijdens Maanrock. Een uitwedstrijd aan de Middenvijver was dus slechts een halfuurtje rijden en zo begon Haube mooi om zeven uur aan zijn golden hourset. Dat hij een goede kennis is van de Afterlife-familie, liet hij merken door enkele Anyma-tracks door speakers te jagen. De kleurrijke projecties op de stage, die volledig bestond uit een ledscherm, speelden wat met het contrast tussen het visuele en de donkere sound. Haube zorgde daarbij voor warme, volle beats en mysterieuze melodieën. Bijster druk was het hier echter niet en de meerderheid van het aanwezige publiek leek maar moeilijk op gang te komen. Een van de redenen daarvan zouden de vele breaks in de set kunnen zijn, die ons wat – samen met het geluid van de housestage – uit de flow haalden. Toch zagen we bij veel mensen een voorzichtige bijtrekpas opduiken.
Nieuwsgierig naar dat derde en laatste podium trokken we naar de house & minimal. Hier overviel ons een licht boutiquefestivalgevoel, omdat de stage helemaal opging in zijn bosrijke omgeving. Het decor was simpel en had iets meer moeite waard geweest, maar dat de organisatie de locatie van zijn festival meeneemt in het uiterlijk ervan, was wel duidelijk. De tunnel die langs twee kanten uitmondde in een uitzicht vol bomen en de witte lakens rondom het publiek zijn simpele, maar efficiënte ideeën van hoe je locatie te integreren in de feeling van je evenement. Puntje van teleurstelling was wel dat we naar de Middenvijver afzakten, zonder ook maar een glimp van water te hebben opgevangen.
Op die kleinste stage mixte Amsterdammer Luuk Van Dijk feilloos pittige housenummers in elkaar. De vrolijke, zonnige gezichten waren intussen veranderd in onherkenbare silhouetten die al dansend opgingen in het donkere bos, maar toch kon Van Dijks set niet iedereen boeien. Veel bezoekers hun koffieklets leek wat uitgelopen en zo sloeg de voorste helft aan het dansen en de achterste helft aan het praten. De dj speelde daar dan maar op in door wat moeilijk verstaanbare Nederlandse lyrics in de mix te gooien. Het aantal toeschouwers was hier wat beperkter dan op DGTL en Awakenings – waar hij ook al draaide – maar de Nederlander leek zich hier evengoed te amuseren met zijn aanstekelijke glimlach en basrijke grooves. Deep en tech house met wat echootjes en ook het bekende “Show Me Love”-bliepje dat onder andere Beyoncé ook al recyclede, blijven ons bij van dit funky energiebommetje van anderhalf uur.
De zon had zich rond half negen stilaan verstopt achter de bomen rond de Middenvijver en dus was Stan Christs tijd gekomen om de decks op de Main Stage over te nemen. De eer om de soundtrack te voorzien van deze mooie zonsondergang nam hij aanvankelijk in handen met naar Hard Harder Hardst-normen niet zo’n stevige techno. Het was dus terug even opbouwen, maar de ravers op de grasweide waren al snel mee in zijn verhaal. Op het menu: een genietende dj, afwisselende technokicks en een bijpassende lichtshow door onder meer de ledstrips op de stellingenbouw en een tiental lasers. Wat wel opviel, is hoe opmerkelijk stil het geluid stond voor het uur van de dag. Waar dancefestivals het volume normaal gezien geleidelijk aan de hoogte insturen, leek hier de knop zelfs wat teruggedraaid ten opzichte van DYEN’s set.
Stan Christ had met zijn droge, beukende techno de rode loper uitgelegd voor de afsluiter van de avond. Om half elf schakelden we officieel over naar fase ‘Hardst’ met DIØN, een jonge producer die met de harde technodeur in huis viel door zijn set op het Verknipt-festival in 2021, waar het begrip knaldrang écht andere proporties aannam. Op zich verschilde zijn sound niet heel erg met de rest van de line-up op dit podium; iets wat trouwens voor het hele festival gold. Iedere stage had zijn genre, maar veel onderlinge variatie tussen de geprogrammeerde dj’s hoefde je – soms tot onze spijt – niet te verwachten. Toch herkende wie wat thuis is in het genre hier en daar wel de verschillende accenten die de dj’s legden. Bij DIØN waren dat doffe, lompe en industriële kicks. De stellingenstage kwam in het donker nu volledig tot z’n recht met het vuur dat synchroon spuwde op de harde techno die de Nederlander onze richting uitblies. Letterlijk en figuurlijk vlammen richting twaalf uur was het dus.
Uiteindelijk kunnen we concluderen dat de dj-sets individueel allemaal meer dan degelijk in elkaar zaten, maar dat er organisatorisch nog wel ruimte voor verbetering is. Logisch ook, aangezien het voor de organisatie de vuurdoop was op dit terrein. De looks van dat terrein mogen er absoluut zijn, al waren we meer fan van de industriële vibe in Park Spoor Oost. Qua eetaanbod was de keuze met frieten, burgers, pasta of kebab eerder beperkt, dus daar zou nog wat uitgebreid kunnen worden en moest volgend jaar opnieuw voor Linkeroever geopteerd worden, dan zou een andere podia-opstelling ook al veel kunnen doen aan de ‘overlast’ van muziek vanop andere stages. Desalniettemin zal de doorsnee bezoeker tevreden huiswaarts keren om na een van de laatste festivals van de zomer binnenkort opnieuw te aarden in de vertrouwde Vaagse kelder aan de overkant van de Schelde.
