Live /s Live 2023 (Festivaldag 1): België boven

Na die ellendige coronapauze leken de nieuwe festivals vorig jaar wel als paddenstoelen uit de grond te schieten. Sommige zijn even snel weer verdwenen, andere werden herdacht. Live /s Live behoort tot die tweede categorie. De meest duidelijke verandering is uiteraard de locatie. Festivalgangers zullen de ochtend nadien geen Zeebrugs zand meer van tussen de tenen moeten peuteren, want Live /s Live slaat dit jaar haar tenten op aan de Middenvijver in Antwerpen. Het festival wil de focus wel nog steeds leggen op een kwalitatieve concertbeleving. Om dat argument te versterken, voegde de organisatie een tweede podium aan de affiche toe. Op het Dageraad-podium komen singer-songwriters intieme sets spelen voor de festivalgangers die even willen ontsnappen aan het geweld op de Main Stage. Vooraf voegde het alvast de nodige originaliteit toe aan de line-up.

School Is Cool @ Main Stage

Op eender welk festival is de Main Stage openen niet meteen de meest dankbare taak. Dat School Is Cool al aan haar set moest beginnen toen de toegangspoorten tot de festivalweide nog aan het opengaan waren, hielp daarbij niet. De groep rond Johannes Genard trok dan maar meteen haar blik met meest dansbare nummers open. “On The Halfway Line” en “Run Run Run Run Run” werden door de eerste aanwezigen op meer dan ondersteunend enthousiasme onthaald. Het deed de groep zienderogen deugd. Bij “I’m Not Fine”, overigens het dichtste dat School Is Cool bij The War On Drugs zal komen, liet Genard nog eens horen wat een goede livezanger hij is. Het was de prelude van een enthousiast slot. School Is Cool was de ideale band voor deze omstandigheden.

Whitney @ Main Stage

‘Well this was nice, haha. No sorry, it really was nice. The last ten minutes at least.’ Wie een idee wil van hoe Whitney op Live /s Live was, kreeg de samenvatting op het einde van de set van frontman Julien Ehrlich. Whitney blinkt uit in groovy poprock, maar onder de loden zon veranderde ‘groovy’ in ‘gezapig’. Een nummer als “Golden Days” klinkt op plaat fantastisch, maar kon live geen enkel zieltje voor zich winnen. Zo klonk ook het nieuwe “Kansas” instrumentaal heerlijk, maar de kloof tussen publiek en band was te groot om een vonk te laten overspringen. Julien Ehrlich was lovend over de natuurwijnbar in de backstage. Misschien is Whitney wel de natuurwijn van de indierock: altijd kwalitatief, maar soms gewoon wat blasé.

Indigo Sparke @ Dageraad

Indigio Sparke mocht het nieuwe Dageraad-podium inwijden. Visueel was dat podium overigens wel redelijk teleurstellend met een vijftiental vaalwitte doeken die met moeite een gevoel van intimiteit konden oproepen. De zangeres maakte er wel het beste van. Op “Colourblind” liet ze meteen horen over een stem als een echo te beschikken. Die troef heeft weinig meer nodig dan een elektrische gitaar waarop er naar hartenlust aan ‘fingerpicking’ gedaan kan worden. Indigo Sparke, haar echte naam zowaar, kon op meer concentratie rekenen dan Whitney. Dat de kwaliteit van het optreden daar voor iets tussen zit, laat zich raden.

Sylvie Kreusch @ Main Stage

Alsof het nog niet warm genoeg was, kwam Sylvie Kreusch op in een rode kamerjas vol franjes. De zangeres toonde op een uur tijd een volledig pallet aan performances te beheersen. Met het zwoele “Girls” of het woeste “Seedy Tricks” wist Kreusch in de middenbeuk van het optreden al de volledige weide mee te krijgen. “Walk Walk” zorgde dan weer voor een speels meezingmoment. Sylvie Kreusch is een alternatieve popster die zich geen zier leek aan te trekken van de loden hitte. Op afsluiter “Please to Devon” benoemde ze zichzelf tot ‘queen of darkness’, op Live /s Live was ze koningin van zoveel meer.

Warpaint @ Main Stage

Net voor het avondeten mocht Warpaint het publiek nog opwarmen voor de doortocht van de twee headliners. Er was beduidend minder volk dan voor Sylvie Kreusch komen opdagen aan het hoofdpodium, maar de aanwezigen ontvingen opener “Champion” als een langverloren vriend. Warpaint zou er niet de hele set in slagen om dat enthousiasme levendig te houden. Nummers als “Hips” toonden al vroeg in het optreden aan dat niet alles van de laatste plaat Radiate Like This live overeind blijft. In de middenbeuk zorgde de zweverige hit “Love Is To Die” voor een heropflakkering in het publiek, maar finaal was de cool van de ‘all girl’-indierockband ook haar grootste manco. Sommige nummers werden met een zodanige chill gebracht dat het publiek de dames even koel antwoordde. Warpaint was zeker niet slecht op Live /s Live, maar bevestigde dat de kloof met de groepen na haar erg groot is.

Balthazar @ Main Stage

De voorbije weken leden een aantal eendaagse festivals onder een te nadrukkelijk focus op die ene headliner. Live /s Live verleidde haar publiek echter met Balthazar als co-headliner. De Kortrijkzanen zijn zonder twijfel de grootste Belgische rockband van de afgelopen tien jaar. Hoewel de groep met recenter werk aan allerlei genres gekoppeld werd, ramde ze in Antwerpen aanvankelijk vooral woest op zijn gitaren. “Then What” en “The Boatman” schuurden heerlijk op alle plekken waar het schuren mag.

Het is tijdens een festivalset dat het extra opvalt hoeveel hits Balthazar aan elkaar kan rijgen. Een extatisch “Blood Like Wine” mondde uit in uitgesponnen versie van “Fever” die tien minuten duurde. Dat allemaal alsof het nummers vanop dezelfde plaat waren. Het optreden op Live /s Live is een van de weinige op Belgische bodem. Bij afsluiter “Losers” konden we er niet omheen: dit is internationale klasse. We koesteren Balthazar maar beter voor de Belpopgeschiedenis die het voor onze ogen schrijft.

Novastar @ Dageraad

Bestaat er een mooiere stem dan die van Joost Zwegers? De eigenzinnige, halve Belg heeft over het algemeen niet veel meer nodig dan een micro en een gitaar om te ontroeren. Het nieuwe podium was hem dan ook op het ‘in witte polo gehesen’-lijf geschreven. Met zijn akoestische gitaar tot bijna tegen zijn kin getrokken, werkte Novastar zich door zijn best of. Joost Zwegers won gisterenavond zowel de prijs voor mooiste meezingmoment als beste bindtekst. Respectievelijk het a-capellamoment bij “Wrong” en ‘Na zo’n lange dag nog zoveel energie hebben…chapeau. (applaus) Ik had het over mezelf’ gaan met de prijzen lopen.

Onze recensie van The War On Drugs lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!