Is Ace Frehley, de originele Space Man van KISS, de ultieme rock-‘n-roller? Eind 1972 deed hij auditie bij Paul Stanley, Gene Simmons en Peter Criss terwijl hij een oranje en een rode sneaker droeg. Hij kwam binnen toen andere sollicitant Bob Kulick volop aan het spelen was, plugde zijn gitaar in en begon wat op te warmen. De uitdrukking ‘zero fucks given’ zou toen wel eens ontstaan kunnen zijn. Oefenen deed Frehley niet graag. Hij hield zich liever bezig met het meubilair van hotelkamers tegen het plafond te lijmen, betrokken te geraken bij auto-ongevallen en te gaan kaarten wanneer belangrijke opnamesessies gepland stonden. In 1979 had hij een privékistje vol champagne mee op tournee.
Nadat hij in 1982 KISS verliet, ging het van kwaad naar erger. Hij gaf de masterclass ‘Hoe verdwijn je zo snel mogelijk in een spiraal van drank en drugs?’ Dat hij er in dat decennium toch nog drie soloplaten uitgeperst kreeg, is een beetje een mysterie. De KISS-reünie in 1996 kwam als geroepen, wegens aan de rand van de financiële afgrond. In 2001 verliet hij alweer de band, wegens aan de rand van de mentale afgrond. Zo is het altijd wat. Van het solowerk dat Frehley daarna uitbracht, onthouden wij vooral Anomaly uit 2009. Toen hij eind vorig jaar vrolijk aankondigde dat zijn nieuwe album 10,000 Volts zo goed was dat Paul Stanley zich als een idioot zou voelen, waren we dus wel heel benieuwd.
Opener “10,000 Volts” was ook de eerste single. Een logische keuze met die repetitieve, hoekige riff. Het refrein is van het genre ‘eenmaal in je hoofd krijg je het er met geen stokken meer uit’. Helaas is de solo er een die we al een kleine honderdduizend keer hebben gehoord van Frehley. Dit nummer, met zijn vrolijke, huppelende ritme, werd perfect beschreven door de altijd vermakelijke Justin Hawkins: compleet fout, maar dan op de goeie manier. En in ieder geval goed genoeg voor één miljoen views op YouTube. Is dat niet het enige wat telt tegenwoordig?
Daarna volgt “Walkin’ On The Moon”, vintage Space Ace en niet alleen vanwege de titel. De midtempo riff zweeft een beetje waardoor het nummer druipt van de nonchalance en wat raar en tegelijk grappig aanvoelt. Een beetje zoals Ace Frehley zelf. Dat de solo meer op een gitaaroefening lijkt dan op een solo is ook typisch Frehley. Simpliciteit vòòr alles.
Naarmate het album daarna vordert, verliest het wat aan spanning. Drie conclusies dringen zich op. Een: Ace liegt niet wanneer hij zegt dat hij heel snel teksten schrijft. De karamellenverzen vliegen ons rond de oren als uit de kluiten gewassen meteoren. Nu zitten we als hardcore hardrockers niet te wachten op Bob Dylan, maar het mag toch iets meer zijn dan ‘When you came into my life that day, you really stole my heart. And I knew right then and there, you’d always take my breath away.’ Wat niet eens rijmt, zelfs niet van heel ver.
Twee: Ace zingt niet, maar sleurt de woorden langzaam uit zijn mond. Bij momenten horen we een tandeloze zatte nonkel op een trouwfeest. Vooral als hij zich ergens tussen zingen en parlando bevindt, zoals in “Cherry Medicine”. Luister je met je koptelefoon op, dan krijg je al snel zin om met objecten te gaan gooien.
Drie: is dit wel een Ace Frehley-album? Nummers als “Cosmic Heart” en “Fightin’ For Life” voelen heel expliciet niet als Ace Frehley aan. “Life Of A Stranger”, met zijn bizarre einde, is zelfs een cover. Kwatongen beweren dan ook dat 10,000 Volts meer een solo-album is van producer Steve Brown (gitarist van Trixter). Het generieke eighties popmetalgeluid, met echo’s van Def Leppard, Scorpions en Skid Row, spat er inderdaad van af. In een recente podcast gaf Frehley zelfs toe dat niet alle solo’s van hem zijn. Gelukkig is er nog de instrumentale afsluiter “Stratosphere” als eerredder. Niet van het niveau van een “Fractured Mirror” of een “Space Bear”, maar hey, wat ze ons geven, kunnen ze ons alvast niet meer afpakken.
Dit alles leidt tot een goeie vraag: wat gaat dit allemaal geven live op tournee? Voorlopig is de kans klein dat we het antwoord in Europa zullen ontdekken. Frehley heeft wat probleempjes met de belastingen waardoor zijn paspoort niet vernieuwd wordt en hij het land niet kan verlaten. Rock-‘n-roll!
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Walkin’ On The Moon”, ons favoriete nummer van 10,000 Volts, in onze Plaatje van de plaat-playlist op Spotify.
