© Abby Waisler
Iedereen heeft een andere reactie wanneer donkere gedachten naar het oppervlak drijven en voor de Amerikaanse Gracie Abrams was dat muziek maken. De eerlijke en kwetsbare songs van de twintiger zorgen ervoor dat we al sinds haar debuut in 2019 onder de indruk zijn van haar kunnen. Met haar debuutplaat Good Riddance veegde Abrams alle twijfel van tafel en werd ook de associatie met haar vader, filmproducent J.J. Abrams, onnodig om haar naam te doen gelden. De afgelopen maanden schoot de populariteit van de jonge zangeres de hoogte in nadat ze voor Taylor Swift mocht openen tijdens The Eras Tour in Amerika, maar ook Billie Eilish en Phoebe Bridgers behoren tot haar trouwe fans. In een hopeloos uitverkochte La Madeleine mocht de artieste voor het eerst op Belgische bodem haar debuutplaat voorstellen.
Al vroeg op de dag vormde zich een heuse rij voor de Brusselse concertzaal, waardoor er geen twijfel mogelijk is over de sterrenstatus van Gracie Abrams. Toch was het eerst aan de Amerikaanse singer-songwriter Searows om kennis te maken met de aanwezigen. De zachte liedjes van Searows sluiten mooi aan bij het repertoire van Gracie Abrams en doen ook meermaals denken aan boygenius, geen verkeerde associatie als je het ons vraagt. Het duo dat op podium verschijnt houdt het vrij bescheiden en weet ons daardoor net niet tot het eind van de set te boeien, al lijkt men daar op de eerste rijen geen problemen mee te hebben. Er wordt enthousiast gereageerd en al gauw worden telefoons getransformeerd tot zaklampjes die La Madeleine al vroeg op de avond in een zee van licht omtoveren. De kalme, breekbare muziek sluit goed aan bij de tijd van het jaar, al mag er wat ons betreft net wat meer variatie in het geheel zitten.
Wanneer omstreeks negen uur de muziek plots stilvalt en honderden tienerkeeltjes het op een gillen zetten, weten we wat ons te wachten staat. Het duurt echter nog even voor de ster van de avond, godin van het moment volgens vele aanwezigen, ons met haar gezelschap verblijdt, maar van zodra dat gebeurt, is het hek van de dam. Een lange intro en vele telefoons die boven de hoofden van de aanwezigen uitsteken vormen het begin van “Where do we go now?”. Dat Abrams meteen met een van haar bekendste songs begint, speelt enorm in haar voordeel want al vanaf de eerste noten heeft ze de aanwezigen in haar hand. Er wordt luidkeels meegezongen en enthousiast gesprongen, waardoor we meer dan eens vrezen voor de veiligheid van de fans die op het balkon staan en zich bijna dubbelplooien over de balustrade om toch maar een paar centimeter dichter bij hun idool te kunnen zijn. Dat idool neemt niet alleen plaats achter de microfoon, maar bespeelt ook gretig piano en gitaar, waarmee ze bewijst meer te zijn dan een meisje dat toevallig mooi kan zingen.
© Abby Waisler
Wie de afgelopen maanden een sociale media-detox deed of gewoonweg niet actief is op platformen als TikTok, begrijpt wellicht niet wat er gebeurt in de Brusselse concertzaal. Elk woord dat de Amerikaanse over haar lippen laat rollen, wordt door de gelukkigen die een ticket wisten te bemachtigen meegescheeuwd. Zachtjes meezingen is geen optie, want de gebroken harten van de fans moesten gelijmd worden en dat doe je – zo blijkt – het best door je stembanden aan flarden te scheuren. Wie dacht dat alleen Billie Eilish een dergelijke schare superfans kan verzamelen, wordt met het tegendeel geconfronteerd. Abrams maakt van het enthousiasme gebruik om meteen een paar nummers na elkaar te spelen vooraleer ze het Brusselse publiek te woord staat. Op “21” lijkt het alsof we ons in een gigantische woonkamer bevinden waar er gedanst moet worden zoals Meredith Grey en Christina Yang dat deden in Grey’s Anatomy wanneer ze alle zorgen even kwijt wilden. Helaas zorgt die sfeer er ook voor dat de meer breekbare songs overstemd worden door het publiek en we dus weinig tot niets van Gracie Abrams kunnen horen.
Na vijf nummers is de Amerikaanse genoeg op haar gemak om het publiek toe te spreken en dat doet ze dan ook uitgebreid. De band wordt voorgesteld, maar ook fotografe Abby wordt in de kijker gezet. Alleen wil deze laatste liever ver van de schijnwerpers blijven en zich achter haar camera verstoppen. Abrams benadrukt hoe blij ze is om deze tour te kunnen doen en drukt de Belgische fans op het hart dat ze een heel erg fijn publiek zijn. La Madeleine is een veilige plek om te zijn wie je wil zijn, aldus de zangeres en daarmee vinkt ze alle vakjes af om een volgens de boekjes uitstekend popconcert neer te zetten. Gracie Abrams komt dankbaar over en gebruikt haar band om wat extra peper aan de songs toe te voegen, maar eigenlijk klinkt het live allemaal bijna hetzelfde als op de studioversies, waardoor de muzikale meerwaardezoeker een beetje op zijn honger blijft zitten.
Hoewel Gracie Abrams gekend staat om haar emotionele, ingetogen liedjes, zorgt ze er ook voor dat er voldoende gedanst kan worden. Het gebroken hart van de Amerikaanse resulteerde namelijk wel in catchy refreintjes en dus krijgen we met “I know it won’t work” een waar indiehitje dat de fans met open armen ontvangen. Even is het met een bang hartje afwachten naar hoe het kleine “Amelie” het zal doen tussen al dat enthousiasme, maar gelukkig worden de decibels ditmaal ingeruild voor een zee van lichtjes en een traan hier en daar, waardoor we zowaar ook Abrams even goed horen. Een uitverkochte zaal betekent ook dat de temperatuur in de ruimte al snel de hoogte in gaat en dus moet er in de tweede helft van de show meermaals ingegrepen worden. Nadat de zangeres een korte les meditatie had gegeven en security had opgeroepen om in te grijpen, kondigt ze de eerste verjaardag van “Difficult” aan. De song kent een valse start, want er lijkt een soort domino-effect teweeg gebracht te zijn en dus roept de artieste nogmaals op om elkaar ruimte te geven. De meer uptempo song wordt uiteindelijk warm onthaald en Abrams lijkt niet te kunnen geloven dat zowat alle aanwezigen haar liedjes woord voor woord kunnen meezingen.
© Abby Waisler
In de eindsprint toont Abrams keer op keer wat ze in haar mars heeft, maar vooral dat La Madeleine een maatje te klein is voor haar talent en fans. Ondanks de aanstekelijke energie van de zangeres, moeten we stellen dat we bij momenten iets visueels ontbreken. Een decorstuk, een spectaculaire lichtshow of een leuke projectie zou de sfeer nog meer kunnen zetten. Op sociale media doken de laatste dagen geruchten op dat “Mess it up” terug in de setlist geslopen zou zijn en wanneer plots de vraag ‘Do you want to hear “Mess it up”?’ komt, is het resultaat een niet mis te verstane golf van enthousiaste kreten. Wat volgt is een absoluut hoogtepunt van de avond, waarna we traag maar zeker het eind van de avond naderen. De nummers volgen elkaar plots in sneltempo op en even lijkt het of we in de Gracie Abrams-karaoke show zitten. Tot de laatste seconde wordt elk woord meegezongen en elke beweging van de Amerikaanse vastgelegd om wellicht een tweede leven te krijgen op TikTok.
Gracie Abrams toonde in anderhalf uur het beste van zichzelf en bewees dat ze een artiest van deze tijd is. Hits horen niet langer typische, commerciële radioliedjes te zijn en trieste liedjes kunnen ook tot feestjes leiden. Ondanks de zwaarmoedige kant van haar songs, staat de Amerikaanse vol energie op het podium, wat voor een frisse wind zorgt. Met zulke trouwe fans lijkt het een vanzelfsprekendheid dat de toekomst van Abrams er rooskleurig uitziet en wanneer ze bevestigt dat ze in de toekomst graag terugkomt, kijken we met z’n allen richting wat grotere zalen. Hoewel we vooral telefoonschermen voor ons zagen en fans hoorden meeschreeuwen, moeten we stellen dat Gracie Abrams de verwachtingen na haar sterke debuutplaat waarmaakt en vooral heel goed weet hoe ze haar publiek moet bespelen.
Facebook / Instagram / Twitter
Setlist:
Where do we go now?
This is what the drugs are for
21
Block me out
I should hate you
Friend
I know it won’t work
Full machine
Amelie
Rockland / Will you cry?
Difficult
Camden
Fault line
Best
Feels like
Mess it up
405
minor
I miss you, I’m sorry
Right now
