Lokerse Feesten 2023 (Festivaldag 6): Zwarte T-shirts en zoete groene wolken

Op woensdag breken we de week traditioneel in twee, maar ook Lokerse Feesten zit nu al over de helft. Op de zesde festivaldag werden we verwend met een mengelmoes van gecoverde nu-metal, punkrock, Brusselse straathiphop en oldschoolrap uit de jaren negentig. De Belgen van Bizkit Park sleurden ons naar de gloriejaren van nu-metal. Pennywise associeerden we met een eindeloze moshpit die denderde als een sneltrein. STIKSTOF bevestigde dan weer, no doubt, de beste hiphopband van de Benelux te zijn en dat kon tellen als prelude voor Cypress Hill dat, dertig jaar na de release van Black Sunday, zijn doorbraakalbum integraal bracht. Wij hadden alvast onze zwarte T-shirt aan, en we waren niet alleen!

Bizkit Park @ Main Stage

Ze konden even goed Linkin Limp heten, maar dat bekt niet zo goed. Voor wie graag terug gesleurd wordt naar het einde van de vorige eeuw, is Bizkit Park de perfecte band. De groep omschrijft zich als ‘the mightiest nu-metal tribute band’. Ze stond ook natuurlijk niet voor niets dit jaar op Graspop Metal Meeting. De klankcarrousel omvat de leukte partyhits van bands als Limp Bizkit, Korn, System of a Down, Linkin Park, Slipknot, Papa Roach, Deftones, Disturbed… We waren alleszins ‘ready to party like it was 1999′.

Het weer zat mee en ook onze vrienden van Bizkit Park hadden zin in een feestje. Net als Linkin Park heeft de band twee zangers, waarvan de ene regelmatig eens achter de draaitafel gaat staan. Met de stevige opener “My Generation” van Limp Bizkit konden de heren de talrijk opgekomen menigte alvast bekoren. Het werd een echte jukebox van het einde van de vorige eeuw, met de beste hits van alles wat ooit iets betekende voor nu-metal. “Got The Life” van Korn, maar vooral “Psychosocial” van Slipknot, zorgde alvast voor heel wat beweging vooraan. Tijdens “Last Resort” van Papa Roach werd er zelfs massaal meegezongen, een perfecte opwarmer voor deze avond.

Het nummer “Here To Stay” van Korn werd opgedragen aan elke band die gisteren nog aan de beurt kwam. In ruim een uur tijd werden we terug gekatapulteerd naar de gouwe ouwe (en foute) tijd van het einde van de vorige eeuw. “Wait and Bleed” was iets aarzelend, omdat het nummer in crescendo gaat, maar “In The End” van Linkin Park en ook “Chop Suey” van System of a Down was de band meer op het lijf geschreven. Bizkit Park deed zijn ding en verwelkomde ons allemaal op zijn jubileumconcert op 1 maart in de Ancienne Belgique voor ’10 jaar Bizkit Park’.

Pennywise @ Main Stage

Op de vraag wat er eerst was, de clown of de band, moeten we het eerste antwoorden. Deze Californische punkrockers ontleenden hun naam aan een personage uit het boek It van horrorschrijver Stephen King. Tussen het titelloze debuut uit 1991 en The Fuse uit 2005 bracht Pennywise elke twee jaar een album uit onder Epitaph Records. Tijdens de opnames van het vierde album pleegde bassist Jason Thirsk, die worstelde met alcoholisme en depressie, zelfmoord. Initieel zou de band splitten, maar de leden puurden er nieuwe kracht uit. Het rechtstreekse gevolg was een heropname van hun grootste hit “Bro Hymn”, die ze sindsdien aan Thirsk opdragen als “Bro Hymn Tribute”: ‘Jason Matthew Thirsk, this one’s for you!’ De laatste keer dat Pennywise op de Lokerse stond waren we er ook bij, en onze kuiten hebben het toen geweten. Nu ook?

‘We’re Pennywise from Hermosa Beach, California!’, is dat niet iets dat ze bij Rage Against The Machine ook zeggen? De toon was gezet en de energie die deze mannen uitstraalden, was het toonbeeld dat ‘bijna 60’ wel degelijk het nieuwe ‘bijna 30′ is. Vooraan verzamelde zich dan ook een goeie mix tussen jong en oud die zin had in een potje moshen, waarom ook niet op een stralende dag? Er werd stevig begonnen met het nummer “My Own Country”, waarna snedige gitaren en opzwepende drums de zanger op een halfpipe zette, waar hij met veel verve zijn skateboard z’n gang liet gaan. ‘It’s time to dance’ hoorden we tussen enkele nummers door en wanneer het eerste zweet was verspild, was er plaats voor nieuwe energie tijdens “Fuck Authority”, een brandend actueel en tijdloos nummer.

Intussen spotte zanger Jim Lindberg het publiek: hij ging op zoek naar een T-shirt van de band die de reden was van hun bestaan. ‘Green Day? No. The Offspring? No. Aaah Metallica? No.’ Voor zover hij kon zien was er niemand met een T-shirt van Bad Religion, waarvan de gitarist eigenaar is van platenlabel Epitaph Records. Zonder Bad Religion, geen Pennywise dus. De volgende nummers werden dan ook een hommage aan hun favoriete bands. Niet alleen Bad Religion, maar ook Nirvana (met “Territorial Pissings”) en zelfs Beastie Boys (met “Fight For Your Right”) kwamen aan de beurt en werden luidkeels meegebruld. Afsluiten deden de heren met “Society” en het onvermijdelijke “Bro Hymn Tribute” om hun set volledig ‘af’ te maken. Er kon zelfs nog een cover bij van de klassieker “Stand By Me”. Bedankt voor de nostalgie, Pennywise!

STIKSTOF @ Main Stage

‘Oh no, wie bepaalt het script, wat is ’t scenario?’ Een vraag die de leden van STIKSTOF zich stelden in 2018 in het nummer “Frontal” op hun atoombommetje Overlast. Dit scenario hadden ze zelf niet kunnen of durven verzinnen, maar onze Brusselse hiphopkoningen zijn officieel en officieus veruit de beste Nederlandstalige hiphopband ooit. Meer woorden hoeven we daar niet vuil aan te maken. Terwijl Overlast bikkelhard de nagel op de kop mepte, klonk FAMILIE BOVEN ALLES minder rauw en gevoeliger. Laatste langspeler MOERAS combineert het beste van beide voorgangers en is hun meest volwassen en complete werk. Inmiddels bracht medefrontman Jazz Brak zijn eigen debuut uit, waarin hij met BRAK zeker meedingt om in de eindejaarslijstjes te geraken. Een ding was zeker, het zou weer een knaller worden zoals we van STIKSTOF gewoon zijn.

Na het geweld van de punkrock zagen we een lichte shift in het publiek. De zwarte T-shirts maakten ruimte voor de blote basten, want STIKSTOF is één brok pure energie. DJ Vega pompte de intro van “Gele Blokken” door de speakers en dat was voldoende om de toon te zetten. Jazz Brak (eerder al in Club StuBru) en Zwangere Guy waren beiden in maagdelijk wit gekleed, maar al snel ging de Zwangere (die er door zijn dieet niet langer zwanger uitziet) zijn pull uit. Met “ZOIZO” gingen ze eventjes terug in de tijd, wanneer ze nog wiet rookten, iets wat ze allebei niet meer doen. STIKSTOF van 2018 is duidelijk niet dezelfde als STIKSTOF van 2023; het is een mature band geworden. Met “MOERAS” brachten ze een hommage aan ‘hun’ Brussel, iets wat de hele avond aan bod kwam: de trots van waar ze komen en waar ze nu staan.

Natuurlijk komt de ‘familie’ aan de beurt, nog zoiets dat STIKSTOF hoog in het vaandel draagt. Met “Zeg Ze” en “FAMILIE BOVEN ALLES” werd al meegehost, maar dan moest hun kraker “Frontal” nog passeren. Tussendoor werd teruggeblikt op “2010” en tijdens “Gele Blokken” kon het publiek niet anders dan bewegen, onder het goedkeurende oog van Guy en Jazz. Het beste nummer van de laatste langspeler, “Op Het Graf”, mocht ook zeker niet ontbreken. STIKSTOF speelde een goede mix tussen oud materiaal en nieuwere nummers, maar ontbrak een beetje aan synergie tussen band en publiek. We zien ze veel liever in een zaal spelen, waar er meer interactie kan zijn met mensen die enkel en alleen voor STIKSTOF komen. De energie die de band uitstraalde, zagen we jammer genoeg te weinig in het publiek.

Cypress Hill @ Main Stage

Het is een kunst om een gigantische carrière op te bouwen omtrent een straatcultuur (hiphop) en het promoten van groene komieke sigaretten. Cypress Hill kan dat; het is een naam als een klok in het genre en de absolute headliner op deze zesde dag. Zeker wanneer de groep integraal zijn succesalbum Black Sunday uit 1993 met een ware verjaardagstaart van cannabis sativa met dertig vlammende joints op komt vieren aan de Grote Kaai. Het is het eerste optreden buiten de VS sinds het laatste op… Pukkelpop 2022. Een niet te missen evenement voor de fans van het eerste uur, want het kan misschien de laatste keer zijn dat je ze live kan zien. In een interview beweerde Sen Dog dat de groep zich volledig zal herenigen (mét DJ Muggs) voor een elfde album, dat het laatste album van de groep uit hun carrière zal zijn. Hopelijk waren Sen Dog, Bobo en B-Real in vorm.

De mooie projecties op de achterzijde lieten niets aan de verbeelding over. Doodskoppen en wietbladeren. B-Real had duidelijk zin om zijn grootste succesalbum integraal te brengen. Hij had zichzelf een afropruik aangemeten en voelde zich ermee helemaal in zijn sas. De slechte reputatie die rapgroepen hebben als ze live spelen, werd door Cypress Hill van de mat geveegd. “I Want To Get high” was de traditionele opener, maar tijdens “I Ain’t Going Out Like That” en vooral “Insane In The Brain” werd lustig meegedanst. Ondertussen werd er lustig gelurkt van groene sigaretjes en de psychedelische projecties op de achtergrond draaiden overuren. “Lick A Shot” gaf even een energieboost die vlotjes overschakelde naar “Cock The Hammer”, en nadien namen B-Real en zijn gevolg eventjes gas terug met “Lock Down”.

De fans van het eerste uur werden verwend, want Black Sunday werd in zijn volledige chronologie afgespeeld. Het enige wat onnodig was en een beetje vreemd klonk, was het begeleidende drumstel dat soms de wenkbrauwen deed fronsen. “Hand On The Glock” is blijkbaar verboden in de VS, maar in ons land was dit geen probleem. Na drie kwartier was het tijd voor enkele andere nummers, terwijl we nog helemaal in de Black Sunday-vibe zaten. “Dr. Greenthumb” was nog leuk, maar afsluiten met het afreuze “Rock Superstar” was compleet overbodig en daar zat nu eens niemand (meer) op te wachten. We hadden gekregen waarvoor we gekomen waren. Cypress Hill vervulde volledig de verwachtingen en eigenlijk was het optreden perfect geweest voor 45 minuten, zonder de verplichte bisnummers.

DJ Eppo Janssen

Eppo is al lang niet meer enkel ‘de zoon van Luc’. Als muzieksamensteller maakte hij furore bij Studio Brussel en begin 2008 werd hij aangetrokken om het programmatieteam van Pukkelpop te versterken. Een man die dus iets van muziek weet en die passie zet hij graag om in een dj-set. Wel niet zomaar één genre, maar zowat alle genres komen aan bod, anders mag je niet draaien op nagenoeg ieder festival dat dit land rijk is. Om de avond ‘rustig’ af te sluiten, mocht hij rond middernacht aantreden voor een set van maar liefst 150 minuten! Jawel: 2,5 uur! De nog talrijke massa had blijkbaar zin in een tijdloos feestje, en daar speelde Eppo graag op in. Er werden meezingers gespeeld, klassiekers en ook recente muziek, voor elk wat wils. Wat ons opviel is dat de ‘rust’ die Cypress Hill had veroorzaakt, er helemaal werd afgedanst. Tijdens “Self Esteem” van The Offspring ontstond er zelfs eventjes een klein moshpitje en met “Girls & Boys” van Blur even teruggeblikt naar de dag voordien. De punkrockers waren verzadigd, de hiphopfans konden hun checklist afvinken en samen met de rest van het publiek werd er nog tot ruim halfdrie doorgefeest op muziek van de eighties tot en met de nillies.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!