De Amerikaanse zanger, rapper en singer-songwriter Post Malone, die zichzelf liever omschrijft als ‘kunstenaar’, loste zonet zijn vijfde studioalbum Austin. Waar Posty – wiens echte naam Austin Richard Post is – de inspiratie voor deze titel heeft gehaald, moeten we niet ver zoeken. Met zijn eigennaam op dit album wil hij meteen duidelijk maken dat dit zijn eerlijkste en persoonlijkste album ooit is. Dat laatste mag je bovendien ook letterlijk nemen, want Post Malone ontving deze keer geen gasten, in tegenstelling tot zijn vorige albums. Op Instagram zegt hij ook nog dat dit het album is dat ‘hem beschrijft als man en artiest op dit moment’ en laat hij doorschijnen hoe trots hij is. Eerder pronkte hij al met de singles “Chemical“, “Mourning” en “Overdrive“, nu mogen we de rest van zijn dagboek doorbladeren.
In zeventien nummers tracht de meervoudige Grammy-winnaar enkele persoonlijke verhalen uit de doeken te doen over liefde en verdriet, maar hij praat er evengoed over druggebruik. Voor het goedgevulde album waarin hij zich wil afscheuren van de melancholische hiphop die hem beroemd maakte, haalde hij zijn gitaar uit de kast. En het is dat instrument dat de rode draad zal vormen doorheen het hele album.
Dat Post Malone de gitaar als hoofdinstrument ziet van dit album, laat hij meteen merken in de albumopener “Don’t Understand” in welk zijn geliefde instrument en zijn stem het hele lied maken. Simpele akkoorden maken al snel een melodie die blijft hangen en een zekere melancholie in zich draagt. Met de boodschap ‘I don’t like myself’ steekt hij ook meteen van wal met de eerlijkheid die we in dit album mochten verwachten. De stem van Malone breekt op sommige momenten, wat het lied nog oprechter laat overkomen. Een eenvoudige, gevoelige maar sterke opener is dit zeker die ons aandachtig doet luisteren en die nog even blijft nazinderen.
Met de krachtige opvolger “Something Real” worden we meteen weer wakker geschud uit de roes waar we in waren beland na het eerste nummer. Het koor en de drums aan het begin overladen ons meteen met een euforisch gevoel, waarna Post Malone het even overneemt om een rustiger couplet vol te mompelen. We hebben geen idee wat hij hier zingt, gezien hij heel wat klanken inslikt. Gelukkig keren zijn articulatiekunsten terug bij het refrein waarin hij naar een god lijkt te bidden om hem ‘iets echt’ te geven. Het koor vult zijn gebeden telkens aan waardoor dit lied de kenmerken krijgt van gospel waarin Posty zijn gevoelens over materiële hebbedingen niet wegsteekt, maar waar hij duidelijk op zoek is naar een gevoel. Een vrolijke stemming wordt bij ons losgemaakt bij het horen van dit nummer en de glimlach blijft nog even hangen.
Door die glimlach zouden we bijna niet merken hoe hard we indommelen bij de commerciële popnummers die volgen. We worden uit onze roes gehaald wanneer het ineens wel heel doorsnee wordt en het plots lijkt stil te vallen in het album. “Too Cool To Die” en “Novacandy” hebben wel het typische stemgeluid van Post Malone in zich, maar de beats zijn saai en kunnen onze aandacht niet vasthouden. Het is zelfs wachten tot het dertiende nummer op het album alvorens we weer worden wakker geschud. Een nieuw en gedurfd drumgeluid duikt op in “Texas Tea”, die onze aandacht weer grijpt en gelukkig ook de vasthoudt gedurende de rest van het nummer. Elektronische beats klinken deze keer niet zozeer commercieel, maar bieden eerder een frisse en welgekomen wind in Austin. Als grote Nirvanafan die Post Malone is, vragen we ons af of hij zijn inspiratie haalde bij “Pennyroyal Tea“. Het is een openhartig nummer, dat afwijkt van het gewoonlijke geluid dat we kennen van Malone, maar dat toch dankzij zijn typische stem bekend in de oren klinkt.
Austin is een album waar vroeg gepiekt wordt, maar waar de aandacht snel verzwakt en niet meer wordt opgepakt. De verwachtingen lagen hoog na de eerste twee singles, maar de rest klinkt commercieel en nodigt niet uit om het album nog eens te beluisteren. Het is werkelijk zoeken naar enkele pareltjes in een zee van commerciële beats. We zijn jammer genoeg niet overtuigd van het album waar Post Malone zijn kunsten op zou tonen en waarop het soms ‘kwantiteit boven kwaliteit’ leek te worden.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Don’t Understand”, ons favoriete nummer van Austin, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
