Ludovico Einaudi, Arooj Aftab, ESINAM & Āo @ Gent Jazz: Groots in minimalisme

Door voorspelde onweersbuien vielen heel wat festivals doorheen de lage landen in het water. De wolken boven de Bijlokesite dachten er, zonet als het publiek, anders over en wilden de kans niet missen om een grootheid als Ludovico Einaudi aan het werk te zien. De vijfde, tevens uitverkochte, dag van Gent Jazz klonk ook groots, ondanks het minimalistische thema.

ESINAM @ Main Stage

Na regen kwam met ESINAM de zon binnensluipen onder de zwarte tent van de mainstage. Esinam Dogbatse, waar de multi-instrumentaliste dagdagelijks voor doorgaat, werd als kind gebeten door piano en percussie-instrumenten ter begeleiding van haar prachtige zangstem. Door het vele, verre reizen, leerde ze zichzelf de fluit aan, die in een net iets kleinere valies kwam. Als one-woman-band bracht ze met behulp van een loopmachine al die verschillende instrumenten samen met haar Ghanese roots in één futuristisch geheel. Zo kregen we indrukwekkende soundscapes die traag opgebouwd werden met traditionele instrumenten die vervolgens versterking kregen van een drummachine en een handvol samples. In een van die samples horen we ‘I’ll tell you what freedom is to me, no fear.’ en we kunnen enkele beamen dat er geen greintje angst te bespeuren was in de indrukwekkende mengelmoes van ESINAM. Waar de tent voor nog geen vierde gevuld leek te zijn, misten heel wat festivalgangers een feestelijke opener. Gelukkig kregen we ’s avonds nog een herkansing.

Noah Vanden Abeele @ Garden Stage

Na het feestje was het tijd om even gas terug te nemen, het was niet voor niets de ‘minimalistische dag’. Daarvoor trokken we naar de tuin, waar de plassen opdroogden en de temperatuur de hoogte in ging, voor het optreden van Noah Vanden Abeele. De Ronsenaar is een klassiek onderlegde pianist, maar vormt al zijn composities uit improvisatie. Zo kregen we dus een ingetogen, klassieke set te zien met wat schwung. Vanden Abeele kreeg vijfendertig minuten om zijn nieuwste album Horizon voor te stellen. Hij vroeg zich luidop af of hij de juiste selectie voor dit optreden maakte, maar die vrees bleek ongegrond. Begeleid door een strijkerskwartet kregen zijn nummers de Garden Stage muisstil. Om ons nog even te herinneren aan de gevreesde storm, schakelde de pianist ook enkele ambient achtergrondgeluiden in, maar het publiek leek die vrees al lang vergeten. Onder de stralende zon en met de intrigerende composities van Noah Vanden Abeele in onze oren, was het prima tot rust komen.

Arooj Aftab @ Main Stage

Met Vulture Prince wist Arooj Aftab twee jaar geleden een plaats te veroveren in de harten én in de eindjaarslijstjes van heel wat mensen. De Pakistaanse zangeres verhuisde naar de Verenigde Staten en bracht daar Midden-Oosterse klanken samen met elektronica en jazzinvloeden. Op het hoofdpodium van Gent Jazz pakte ze het echter kleinschaliger aan en zou ze enkel begeleid worden door een gitarist. De man achter de snaren was met Gyan Riley geen onbekende naam. De Amerikaan heeft als zoon van Terry Riley het componistenbloed door zijn aderen stromen en dat hij daarmee de gitaar als geen ander beheerst, bewezen de uitgebreide applaussessies onder de tent. Waar veel van Aftab’s teksten zwaarlijvige onderwerpen als rouw aansnijden, weet ze in haar bindteksten de sfeer weer op te liften met droge humor. Zo vertelde ze dat ze normaal telkens wijn drinkt tijdens haar optreden, maar zich de dag voordien wat miskeken had op enkele Slovaakse biertjes. Zo kregen we naast ontroerende uitvoeringen van “Last Night” en “Mohabbat” ook meteen een uitleg voor de zonnebril en grote fles water. Arooj Aftab staat er op om droevige muziek als iets neutraal, of zelfs positief te laten aanvoelen. Missie geslaagd.

Ão @ Garden Stage

Het droevige had dan wel een plaatsje gekregen, een volwaardige glimlach zou echter pas volgen bij het optreden van Ão. Dat we bij Dansende Beren fan zijn van het viertal, is geen geheim. Zo riepen we de breinen achter de gezellige mix van fado, indie en elektronica vorig jaar uit tot een van onze Grote Beren van Morgen. Sindsdien zien we dat Ão qua stage-presence mooi opengebloeid is. Zo kregen we heel wat interactie met het publiek dat onder de indruk was van de dreigende beat, subtiele instrumentatie en de fragiele stem van frontvrouw Brenda Corijn die ons zowel in het Engels als in het Portugees betoverde. De Portugese taal kreeg ze mee van mama die opgroeide in Mozambique. Daar hadden ze een buurvrouw die zichzelf als de koningin van de krokodillen beschreef. Corijn’s mama ging dan steeds vragen of het veilig was om in de rivier te gaan zwemmen. Een fijne anekdote want de songteksten konden we helaas niet vertalen. Niet dat dat nodig was, want zoals steeds wist Āo zijn publiek met zijn prachtige soundscapes van vreemde percussie instrumenten, een gitaar, elektronische elementen en een hemelse stem te begeesteren. Afsluiten deed het viertal met het dansbare “Mulher”, wat vrouw betekent in het Portugees. Weer wat bijgeleerd en vooral genoten.

Ludovico Einaudi @ Main Stage

Met reeds vier geslaagde optredens achter de rug was deze dag van Gent Jazz een meesterwerk van een taart die enkel nog een kers miste. Evenwel ontvingen we een volledige fruitsalade aan emoties met Ludovico Einaudi. De Italiaanse zestiger liet een verdoken glimlach onder zijn witte hoedje ontglippen toen hij bij aanvang van zijn set ontvangen werd als een rockster. De pianist laat zich naar eigen zeggen inspireren door de natuur en zo kregen we als opener toepasselijk “Atoms” van op zijn laatste plaat Underwater voorgeschoteld. Waar de muziek een streling voor ons was, zagen we in de close-up beelden die streling ook werkelijk tot leven komen. Einaudi bezorgde ons met fluwelen handen momenten van introspectie en stilte om vervolgens met een serieuze forte de hamer boven te halen. We waren nog geen halfuur ver toen duidelijk werd dat de staande ovatie die de hamer teweeg bracht, niet de laatste zou zijn.

Waar Einaudi in het eerste deel van zijn set ingetogen te werk ging met zijn piano, liet hij zich vanaf de helft begeleiden door twee strijkers en een percussionist. Zo kregen we eerst subtiele ondersteuning door de extra handen op het podium waarna ook deze meer aanwezig werd terwijl het tempo steeg. Zo raasden we over de, intussen reeds tijdloze, klassiekers “Una mattina” en “Nuvole bianche” om bij “Experience” te landen in een waan van euforie. We hadden onze timer niet bij de hand, maar de finale ovatie leek eindeloos te duren. Terecht ook, Einaudi kwam, zag en betoverde. Moest de Main Stage geen pikzwart plafond gehad hebben, waren we ervan overtuigd dat de Italiaan eigenhandig sterren gezet zou hebben aan de intussen donkere hemel. De dappere wolken hadden intussen al lang andere oorden opgezocht, maar hier en daar konden we toch lokaal een druppeltje aantreffen op enkele aangezichten.

ESINAM @ Garden Stage

Na het last-minute wegvallen van STADT, de formatie met onder meer Fulco Ottervanger in zijn rangen, werd de eer om deze zondag af te sluiten toegeworpen aan ESINAM. Waar de Brusselse tijdens haar openingact voorzichtig te werk ging in de opbouw van haar loops, stak ze er ditmaal meteen vaart achter, zoals het een veredelde afterparty beaamt. Net zoals eerder op de dag, konden we ditmaal ook de vroege vertrekkers enkel ongelijk geven. Waar daarstraks iedereen nog aandachtig neerzat, werden nu de dansbenen bovengehaald. ESINAM bouwde een feestje en stuurde ons goedlachs weer de Gentse binnenstad in.

De vijfde dag stond in het teken van minimalisme en leunde dan ook enorm aan bij de klassieke muziek. Echter zou het festival zijn naam geen eer aandoen als ook dit genre niet stevig uitgedaagd werd. Zo kregen we een resem aan invloeden en prachtig gecombineerde gelaagdheid voorgeschoteld. Minimalisme klonk nog nooit zo groots en als we één les onthouden uit de bewogen muziek dan is het wel dat er na regen ontreddering, vertedering en vooral een grote glimlach komt. En ohja, zonneschijn.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!