Cactusfestival 2023 (Festivaldag 2): Smelten in het park

De tweede dag van Cactusfestival was er eentje om bij te smelten. Dat mag je gerust letterlijk en figuurlijk nemen, want de drukkende warmte maakte duidelijk slachtoffers en ook op muzikaal vlak kregen we dromerige, sensuele en diepe sets te zien waardoor we al sneller een extra knoopje van ons hemd moesten openzetten. Op zo’n warme dag was er dan ook grote nood aan hydratatie, maar met slechts één kraantje waar je verfrissend water kon halen, was het extra afzien. Waar de eerste dag in teken stond van feesten, was de tweede dag er eerder eentje van beleven.

Loverman

Voormalig Shht-frontman James De Graef maakt tegenwoordig furore met zijn soloproject Loverman. Dat het een heuse genreverschuiving is, is een understatement, maar al vanaf de eerste momenten was het meer dan duidelijk dat hij zijn podiumstreken nog niet verleerd is. Met de hitte en het ondertussen al dorre Minnewater waanden we ons als het ware in een westernfilm met de filmische pop noir die de man ons voorschotelde.

“Into the Night” was meteen de zachte starter waarmee de Graef ons volledig wist mee te zuigen in zijn muzikale landschap. Hij stond en staat er alleen voor tegenwoordig, maar hij toonde aan dat hij geen hele band nodig heeft om iedereen te entertainen en ging dan ook de gepaste interacties aan met zijn publiek. Het volk kwam maar met mondjesmaat toe, maar dat weerhield hem niet om het beste van zichzelf te geven, waardoor hij ook telkens getrakteerd werd door heugelijk applaus. Een set vol primeurs, aldus de man zelf, want het was niet alleen de eerste keer dat hij op een festival stond, maar ook de eerste keer dat hij met technische mankementen te kampen kreeg. Een gitaar die niet meer aanstond, een iPhone die oververhit was, het boeide hem niet.

In afwachting van het afkoelen van die laatste, vond hij dat het tijd was om even samen te zingen. ‘Come Along for the ride / sing a song tonight’, alleen was het pal op de middag en was het veel te warm. En als er dan toch niemand dichterbij kwam, besloot hij maar om zelf het publiek in te duiken. Misschien wel de grootste volksverhuis die we zagen, want na de volmondige bezoekers van vrijdag bij Goldband, had De Graef een meer ingetogen publiek voor zich. Hij bespeelde het publiek en was ook niet schuw om aan te tonen dat zijn oeuvre nog niet al te groot was. Dat zorgde voor extra leuke momenten met het publiek, en zo zorgde James De Graef ervoor dat iedereen een beetje zijn Loverman werd.

High Hi

Met een overenthousiaste ‘Goeiedag’ verwelkomde zangeres-gitarist Anne-Sophie Ooghe iedereen die zich voor het podium wist te verzamelen. Onder de resterende zwoele zon vloog het drietal er dan ook meteen in. De engelachtige stem van Ooghe gecombineerd met de diepere van drummer Dieter Beerten zorgde voor de juiste schakeringen, waardoor het geheel nooit eentonig aanvoelde. We moeten ook zeker chapeau zeggen voor het drum- en zangspel van Beerten, want hoe die man op zijn drumstel beukte en terwijl foutloze vocals wist boven te toveren, was indrukwekkend. Met “Yoshime” was er al snel tijd voor een eerste hitje, maar tegelijkertijd viel de set daarna voor een langere tijd wat in een sleurtje. High Hi had dan ook niet het meest dankbare publiek voor zijn neus staan. Doordat het Minnewaterpark die sfeer uitstraalde, merkten we dat High Hi naarmate de tijd vorderde zich hieraan begon te spiegelen.

Eén constante die je bij elke show zeker zal terugvinden, is de onuitputtelijke energie van bassist Koen Van Weverbergh die zich elke keer klaarblijkelijk weet te amuseren. Jammer dat niet iedereen wist te appreciëren wat voor knap staaltje muziek het drietal wist voor te brengen. High Hi is niet de band waar je de langste en diepste teksten bij moet verwachten, wat velen vermoedelijk wel hadden verwacht, en daardoor de muzikale appreciatie verloren ging. Het was wachten tot het einde van de set, met grootste hits “All Cool All Fine” en “Daggers”, om iedereen wat uit zijn blues te zien komen. Bij die laatste droeg Ooghe ons, op een ietwat dreigende manier, ook op om mee te doen, want als we dat niet deden, zou ze haar ‘daggers’ naar ons gooien. Nog een laatste keer knallen met het drietal en uiteindelijk werd de band toch met een groot applaus beantwoord.

MEROL

Een gouden achtergrond voor de gouden zangeres van Nederland die in België letterlijk en figuurlijk op handen gedragen wordt. Meer had MEROL niet nodig om zich klaar te maken voor haar set. Na een spetterende show op Rock Werchter vorige week was het tijd voor het pittoreske Brugge om dit nog eens te herdoen. We leerden haar hernieuwde theatraliteit kennen bij haar show in het OLT Rivierenhof waarbij ze al ‘kotsend’ “bendronkenlaatme” afvuurde. Hoewel het in het park zweten was, was ze zoals naar goede gewoonte weer gekleed in een geweldige catsuit met ditmaal een hele hoop vlechten om mee te spelen. Met haar gouden kont kreeg ze wederom de ultieme prijs met een gepast “Dankspeech_2023_V3” en was het toneeltje hierbij voorbij.

Was het de warmte of toch de doordringende vermoeidheid van de zangeres, we weten het niet, want op heel wat momenten was het energiepeil toch wel een stuk lager dan we van haar gewoon zijn. Hitje na hitje werd gespeeld en ook de nieuwe toevoeging op de setlist, “Supermarché”, werd in Brugge goed onthaald. Dat MEROL een kanjer in improviseren is, valt elke keer op met de manieren waarop ze haar nummers weet te binden met alle elementen die ze op en naast het podium kan vinden.

“MANNENMETGEVOEL_Bonustrack” begon dan ook met een goede doorscanning van het publiek en de voorgemaakte bordjes waren hierbij een grote hulp. Een in giraf geklede man wist haar oog te vangen en hij was dan ook het perfecte doelwit om het nummer aan op te dragen. Het is een leuke vervanger van de voormalige lovepit, met alleen het verschil dat er nu maar één lucky one is, in plaats van een hele groep mensen. “Beter Als Ik Slecht Ga” geeft gitariste Chrissie Quast wel een mooie kans om even te shinen, maar in het algemeen brengt het wel de set in een sleur. De hits van Troostprijs werden keer op keer meegescandeerd door het hele park, waardoor het wel opviel dat de nieuwste nummers nog wat airplay nodig hebben voor iedereen zich daar volledig in kan vinden. “LEKKER MET DE MEIDEN” zorgde dan weer voor een springend einde waarbij iedereen zich even een ‘meid’ voelde en lekker kon gaan met MEROL.

Portland

Het is een drukke zomer voor het hernieuwde Portland. Tegenwoordig omvat die naam een soloproject van Jente Pironet, die zich laat bijstaan door een vierkoppige band. Nina Kortekaas neemt nu de stem van Sarah Pepels over, waardoor we nog steeds tweekoppige zang voorgeschoteld krijgen. Met een lichte regenbui mochten Pironet en co beginnen aan hun set. Voor velen was die verkoeling zeer welkom, gezien het om te stikken was, maar ook paste ze perfect bij de rustige start. Beginnen deden ze met “Where Did Everybody Go” en de waarheid was dat de meeste bezoekers nog even aan het schuilen waren of nog in de lange wachtrij voor een drankje stonden. Ook wisten we niet goed of we naar Portland of The 1975 aan het luisteren waren, aangezien deze even onafscheidbaar waren.

We weten dat we niet in melancholie mogen vervallen, maar we moeten toegeven dat Pepels een gemis is. Kortekaas is dan misschien niet ‘de vervanger’, maar ze werd toch wel enorm veel naar voor geschoven, alsof dit enkel maar een kwestie van tijd is. “Good Girls” zorgde voor de eerste break in de set: waar velen eerder kiezen voor één rustig nummer, koos Portland voor één steviger nummer dat best gesmaakt werd. Bij “Last Trip” was Pironet de controle over zijn stem duidelijk kwijt en werd het een vals hoopje dat we liever niet hoorden. Portlands deelname aan Liefde Voor Muziek zorgde voor een nieuw publiek en dat werd ook duidelijk door de enorme diversiteit aan meezingers zoals “She Really (Really) Means It”. Pironet herpakte zich na het valse “Last Trip” en eindigde op een betere toon met “Pouring Rain”.

The Haunted Youth

Na een emotionele passage op Rock Werchter waarbij frontzanger Joachim Liebens een oproep deed aan iedereen om goed voor zichzelf te zorgen, was het Brugse park het toneel voor de heren en dame van The Haunted Youth. Waar er bij Portland velen eventjes andere oorden opzochten, verzamelde iedereen zich weer voor het podium om de jonge muzikanten aan het werk te zien. Ditmaal maakte Liebens er niet veel woorden aan vuil en stond de muziek centraal. Opener “Broken” zette de toon voor het uur dat zou volgen, vol met hun dromerige syntherige indierock. Iedereen zweefde meteen mee, en het heen en weer knikken stopte niet meer. We zijn zeker dat iedereen vandaag met een stijve nek zal opstaan.

Met “I Feel Like Shit and I Wanna Die” gaf de band het angstige tienernummer dat het volk zich weer als zijn onzekere zestienjarige deed voelen. Alles klonk zeer zuiver en helder, en de rasperige stem van Liebens zorgde ervoor dat we degelijke contrasten kregen tussen zang en muziek. “Teen Rebel” creëerde het meezingmomentje van de set, maar daar bleef het ook bij. Zoals gezegd klonk het allemaal zeer mooi en helder, maar we moeten ook toegeven dat het allemaal wat één pot nat is. Veel songs klinken allemaal redelijk hetzelfde en door de weinige lyrics wisten we niet altijd of we al bij een volgend nummer waren of niet. Afsluiten deed het Limburgse vijftal naar gewoonte met “Coming Home” en met een simpele ‘merci’ zat het optreden erop. Iedereen die er was, kon even wegzweven en uiteindelijk ook terug zacht met zijn voetjes op de grond belanden, zonder enige slag of stoot.

The Vaccines

De Britse indierockers van The Vaccines wisten al heel wat zalen te openen voor grote namen als Muse, Red Hot Chili Peppers en The Rolling Stones. Gisterenavond kregen ze van de weergoden de laatste zonnestralen van de dag en vormden ze dan ook de perfecte band om de avond in te gaan. Een vol park dat vanaf de eerste tonen meezong en -danste was dan ook een perfecte start en “I Can’t Quit” zette de toon voor wat erna kwam. Zowat iedereen was fan van de Britten en dat straalde enorm veel charme uit. Op de bassist na was de band mooi monochroom gekleed en de bloemen aan de micro’s gaven de nodige kleurtoetsen en het gevoel dat we naar de Britse versie van The Killers aan het kijken waren. “Post Break Up Sex” was een waar anthem en het even catchy “Wetsuit” zorgde mee voor een geinige set.

De band serveerde ons de ene hit na de andere en ook de nieuwe nummers werden gesmaakt. Het was duidelijk dat The Vaccines een van de go to bands van de dag was en dat de soms wat zoete teksten niet voor een overdaad aan plak zorgden, wat maakte dat iedereen goed heen en weer kon gaan. Frontman Justin Hayward-Young presenteerde zich als de perfecte gastheer van de avond, waardoor het niet enkel onze vrienden waren die verliefd werden, maar wij ons ook konden betrappen op het in zwijm vallen. We zouden nog veel kunnen zeggen over elk nummer, maar dan zouden we in herhaling vallen, aangezien elk nummer strak en sterk gespeeld werd. Afsluiters “If You Wanna” en “All In White” gaven ons een geinig einde, want de Britten besloten er tien minuten eerder de brui aan te geven. Ergens wel jammer, want we hadden die graag nog met volle plezier samen ingegaan.

Madrugada

Beeld je een moderne westerfilm of zelfs de openingsequence van Peaky Blinders in. Dat is de plaats waar Madrugada ons gisteren mee naartoe nam. De Noorse dark country- en folkband bracht ons na Loverman terug naar de dorre ruimte tussen de saloon en schietveld met de scherpe gitaren en diepe vocalen. Begin jaren negentig maakten de heren hun eerste opmars, maar dan besloten ze de boeken te sluiten in 2008. Tien jaar later vonden ze de liefde terug en al een geluk voor ons, want wat voor een show was dat.

“Legends and Bones” begon en we zagen dat velen afgezakt waren om de Noren aan het werk te zien. Als we rond ons keken, zagen we niet anders dan lachende en genietende gezichten die maar al te graag de avond al wiegend wilden doorbrengen. Sivert Høyem waakte als een ware sheriff over het veld en imponeerde ons met zijn simpele maar stevige stagepresence. De majestueuze vleugelpiano werd voor het eerst gespeeld bij “Hands Up – I Love You” en de sereniteit heerste over het park. We konden er niet omheen kijken, want boven het podium was er een gigantische discobal geplaatst die voor het eerst aan het werk schoot voor “Electric”. Het nummer waar ze zelf voor de eerste keer trots op waren, gezien alles voordien gewoon bagger was, aldus henzelf.

“Look Away Lucifer” trakteerde ons dan weer op een scherpe en strakke gitaarsolo en even voelde het alsof Lucifer zelf onze zielen probeerde te schrapen. Als we dachten dat de grote discobal imponerend was, dan was niemand klaar voor het volgende beeld. Voor “Norwegian Hammerworks Corp” trok Høyem een schitterende blazer aan, waarop de lichten alleen maar hem volgden en hij zelf de meest schitterende discoman werd. Zij die nog niet gekluisterd waren aan de man, konden nu zeker niet meer aan hem ontsnappen. De hele set werden we getrakteerd op Nick Cave-esque nummers die toch steeds hun eigenheid behielden en we zo in alles behalve een ‘valley of deception’ achterbleven.

The Libertines

Zaterdagavond waanden we ons even in Antwerpen, of toch als we Pete Doherty moesten geloven. De rockers van The Libertines betraden als laatste van de dag het podium in Brugge en hadden de toch wat zware taak om Madrugada op te volgen. Dat er velen voor de voorlaatste band gekomen waren, werd duidelijk wanneer we zagen dat het Minnewaterpark al duidelijk in hoeveelheid geslonken was. Beginnende met de geografische misstap van Doherty mocht de groep het meteen goedmaken met “Up The Bracket”. “What A Waster” volgde snel en gauw werd het duidelijk wat voor rommeltje we voorgeschoteld zouden krijgen. Garagerock is natuurlijk een genre dat niet gekend staat voor zijn verfijnde muziek, en gisterenavond sloeg The Libertines de bal toch flink mis. De microfoonfeedback die door onze oren schelde, zorgde er misschien voor dat we zeker nog wakker konden blijven, maar veroorzaakte tegelijk een hele reeks opgetrokken neuzen rondom ons.

Ondertussen hadden we Antwerpen verlaten en werden we omgedoopt tot Brusselaars en was het duidelijk dat Doherty zijn lolbroek had aangetrokken. Muzikaal kon hij nog steeds niet iedereen bekoren, al stonden er vooraan toch zeker fans te genieten. De heren bezitten nog steeds een rock-‘n-rollstatus en daarbij hoorde een ‘fuck it’-mentaliteit, waardoor er bijvoorbeeld gerookt werd op het podium.

Carl Barât nam de vocals voor zich voor “What Katie Did” waardoor veel van de festivalgangers het begonnen op te geven en achter ons zagen we dat er ondertussen file ontstond richting de uitgang. Nadat we eindelijk in Doherty’s wereld aangekomen waren in Brugge, werd de tournee verplaatst en kregen we om de zoveel nummers een nieuwe stadsbenaming, wat na een tijdje ook niet meer zo grappig was als de eerste drie keer. We willen zeker en vast geloven dat ware fans van de band het naar hun zin hadden op de voorste rijen, maar wie zich wat meer naar de achterste rijen begaf, mocht het aanhoren dat het toch niet meer ‘de goeie ouwe tijd’ was. “Don’t Look Back Into the Sun” of misschien toch liever wel, want dat zou misschien iets meer sensatie gegeven hebben dan wat we kregen als afsluiter van de tweede Cactusfestivaldag.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!