We hebben er een maandje – wat stelt een maand nog voor wanneer je al negen jaar wacht? – langer moeten op wachten dan voorzien was, maar All Quiet on the Eastern Esplanade is er nu toch eindelijk. Het vierde studioalbum van The Libertines is de opvolger van het in 2015 verschenen Anthems for Doomed Youth en zoals de singles al deden vermoeden, heeft de band net zoals tussen de twee eerste platen en de derde die veel later kwam, weer ferm aan zijn sound gesleuteld.
Op openingsnummer “Run Run Run” kan eigenlijk al meteen gehoord worden wat we van het nieuwe Libertines-album mogen verwachten, namelijk degelijke garagerocksongs die wat gepolijster zijn dan het eerdere werk van de band. Dat wordt wel gecompenseerd met een zekere catchyness, die mede mogelijk wordt gemaakt door een net iets radiovriendelijker geluid. Denk daarbij ook maar aan de andere nieuwigheden zoals de haast muppetachtige manier waarop ‘mustang’ in de achtergrond gezongen wordt tijdens “Mustangs”.
Toch staan er ook enkele liedjes op de plaat die ons meteen terugbrengen naar de eerste albums, zoals onder andere “Have A Friend”, waarop de gitaren volledig overstag gaan en we ook voor het eerst zo’n kenmerkende rommelige Libertines-solo horen. De nieuwe sound is zeker niet verkeerd, maar bij het horen van de ruwere en meer rockgerichte nummers kunnen we maar moeilijk de neiging onderdrukken om Up The Bracket weer op te zetten. Het nieuwe geluid valt zeker niet tegen, maar er is eigenlijk geen enkele band die zo’n heerlijke Britse rammelrock kan maken zoals de Britten dat doen, terwijl er wel nog een dozijn bands zijn die “Mustangs” hadden kunnen schrijven.
Carl Barât en Pete Doherty hebben natuurlijk ook wel de muzikale fijngevoeligheid om ook met een fraaie melodie op de proppen te komen om ook hun geliktere songs iets unieks te geven. Het strijkorkestje op “Merry Old England” doet wat denken aan Dohertys poëtische plaat met Fréderic Lo en valt door de opzwepende drums niet buiten het plaatje, al is de altijd wat lompe – in de beste zin van het woord – stem van Doherty ook iets dat ervoor zorgt dat het in zijn totaliteit nooit overblazen wordt.
Ook “Night Of The Hunter” klinkt wat dramatischer door de subtiele aanwezigheid van strijkers en zelfs synthesizer, maar houdt zonder al te veel moeite het hoofd boven water door een typische Doherty-tekst, deze keer over de gelijknamige film. Ook Barât heeft een pareltje op deze plaat staan, meer bepaald “Oh Shit“, dat met poppunk flirt en misschien ook wel daardoor uiterst aanstekelijk werkt. Reken daar nog eens een vintage riff die klinkt als die van “Don’t Look Back Into the Sun” bij en je hebt het nummer van de plaat dat we ons over tien jaar nog het best van al zullen herinneren.
Met “Be Young” krijgen we naar het einde toe nog eens zo’n heerlijk snerend en hoekig rocknummer, waartussen ook nog een reggaeintermezzo gegooid wordt. Het toont nog maar eens hoe The Libertines verschillende stijlen – sommige puur van zichzelf, sommige van die uit volledig andere genres komen – mixen op hun vierde langspeler. De Britten brengen het op een manier die perfect balanceert tussen authenticiteit en de artistieke drang om steeds veelzijdiger te worden.
The Libertines zijn niet zo scherp meer zoals ze ooit geweest zijn, maar dat wordt wel goedgemaakt met een vergrote catchyness en een aangename verhouding tussen de garagerock van weleer en de kalmere nummers, die ook wat beter bij de leeftijd van de heren aansluit. All Quiet on the Eastern Esplanade is het minst straffe album dat The Libertines ooit hebben gemaakt, maar dat komt vooral doordat de eerste twee inmiddels deel uit maken van een nog uit te schrijven canon en Anthems for Doomed Youth ook gewoon een steengoed album is.
Op 21 juli staan The Libertines op Dour.
Ontdek ”Have a Friend”, ons favoriete nummer van All Quiet on the Eastern Esplanade, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
