Joe Bonamassa, Marcus Miller, Roland & The Space Cowboys & PJDS @ Gent Jazz: Blues deluxe

Met een bluesgrootheid als Joe Bonamassa als headliner en ook de Belgische Roland & The Space Cowboys op de affiche stond de derde dag van Gent Jazz nagenoeg volledig in het teken van blues. Na twee geslaagde dagen en met een sterke line-up beloofde het alvast een mooie festivaldag te worden en die belofte werd zeker ingelost. Een thuismatch voor Roland, de altijd coole Marcus Miller en een van de meest verfijnde gitaristen van deze eeuw; de derde dag van Gent Jazz had het allemaal.

PJDS @ Main Stage

PJDS kreeg de taak om te openen op het hoofdpodium en dat dat lastig is, werd al vrij snel duidelijk. Niet zozeer door de muziek, maar wel door de ferme schaarste aan publiek. De Belgische band stond bij het beginnen voor twaalf man en een paardenkop te spelen, maar gelukkig liep de tent na een dikke vijf minuten al wat voller en hoe meer volk er bij kwam, hoe beter PJDS in zijn set kwam. Door het gebrek aan veel bekende nummers moest de band de aandacht van het publiek met andere dingen proberen trekken, zoals met een blaasinstrument dat eruit zag als een dierenhoofd tijdens “The dew was still on her”, dat zich ontpopte tot een sterke softrockballade. De groep wist met hardere rocknummers zoals “Fire” ook aan te tonen dat ze het harde werk onder de knie heeft en met het slotnummer deed ze het nog wat steviger. Veel sfeer was er tijdens het optreden van PJDS nog niet in de tent, maar dat de band uit stuk voor stuk goede muzikanten bestaat, staat wel buiten kijf.

Roland & The Space Cowboys @ Main Stage

Gelukkig kregen de leden van PJDS wel nog de kans om hun muzikale kwaliteiten tentoon te stellen voor een grotere hoeveelheid toeschouwers, want de bandleden spelen ook mee in The Space Cowboys, de begeleidingsband van Roland. De Gentenaar trok trouwens niet de kaart van de vertrouwde traditionele blues, maar opteerde in plaats daarvan voor een mix van westernachtige muziek en psychedelische blues. Dat betekende lange instrumentale stukken, maar voor muzikanten van dat niveau vormde dat vanzelfsprekend geen probleem. Integendeel. Het waren tussen al het gitaargeweld door vooral de sitar en de mondharmonica die voor het onderscheid zorgden. De lange jams zorgden er ook voor dat Roland maar weinig moest zingen, met name in de eerste helft en dat was – ondanks dat hij goed bij stem was – misschien maar best, want de legende moest zijn tekst wel van een blad aflezen. We konden het hem wel vergeven, want qua gitaarspel is hij nog altijd een van de grootsten van België. En die speelde een thuismatch, die hij voor een enthousiaste en goedgevulde tent ook met een soevereine 5-0 won.

Marcus Miller @ Main Stage

Marcus Miller was zonder twijfel de enige jazzman pur sang op de Main Stage gisteren, maar hij telde zeker voor twee. Aanvankelijk bleef zijn basgitaarspel wat op de achtergrond, terwijl de trompet en met name de saxofoon op de voorgrond stonden. Met Stevie Wonders “Higher Ground” kwam hij dan eindelijk echt op de voorgrond te staan en zo herinnerde hij ons er meteen aan hoe goed hij zijn instrument beheerst. Vocalen waren er vanzelfsprekend niet, maar met zowel nostalgische als activistische bindteksten wist hij wel applaus te krijgen met de weinige woorden die hij bracht. Dat hij de volle tent richting het einde nog trakteerde op een vleugje saxofoon van zichzelf, maakte het feest helemaal compleet. Ook het publiek zelf zorgde daarvoor, door mee te klappen waar kon en vooral met gejoel en applaus na indrukwekkende gedeeltes. Dat er heel wat fans specifiek voor Miller kwamen, bleek ook na afloop toen nagenoeg de gehele zaal weer leeg was.

Joe Bonamassa @ Main Stage

Tegen dat headliner Joe Bonamassa en zijn band het podium bestegen, was de tent alweer volledig volgelopen en dat was niet meer dan terecht. Het publiek stond er in het begin wel wat ongemakkelijk bij toen de radio nog speelde en Bonamassa de afloop van het nummer afwachtte om te starten. Die ongemakkelijkheid verdween in één seconde toen de lichten aangingen en de showman en stergitarist met “Evil Mama” zijn set op gang trapte. Met uitzondering van een wat meer ingetogen “Self-Inflicted Wounds” was het anderhalf uur plankgas met strakke riffs en lange, bliksemsnelle gitaarsolo’s die ons maar rond de oren bleven vliegen.

Dat de Amerikaanse gitarist zoals altijd een fantastische band mee had, hielp natuurlijk ook. Zo wisten de achtergrondzangeressen, en Jade MacRae in het bijzonder, met ferme vocale uithalen meerdere keren te zorgen voor rillingen over ons hele lichaam. Reken daarbij een legende als Reese Wynans – die nog altijd zeer graag gezien wordt door het publiek – en een begeesterde gitarist als Josh Smith en het kon natuurlijk helemaal niet mislopen. Dat de fun van ieders gezicht afliep, werkte ook aanstekelijk op het publiek, dat iedere solo van eender welk bandlid op ferm applaus onthaalde. Bonamassa kwam, zag en overwon en deelde daarbij nog een stevige muilpeer uit op het einde in de vorm van een rockend “Just Got Paid”, oorspronkelijk van ZZ Top.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!