© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Op de meeste concertavonden staat er één artiest centraal en is er voor zij die lekker vroeg komen een voorprogramma, maar zo nu en dan staan de bands in theorie gewoon op gelijke hoogte. Zo mochten gisteren zowel Aili als Movulango de affiche versieren in het Wintercircus, zonder dat de ene in de schaduw van de ander moest staan. De twee sluiten mooi bij elkaar aan, gezien de twee projecten electropop brengen met een twist. Aili Maruyama en Orson Wouters brengen onder de naam Aili muziek in het Japans en brachten onlangs hun debuutalbum uit. Enkele maanden daarvoor bracht Movulango dan weer een ep uit onder DEEWEE, waardoor de verwachtingen rond de muziek van Mozes Mosuse meteen best hoog liggen.
Dat de zaal niet zou vollopen, werd al snel duidelijk aangezien er zelfs op het afgesproken startuur nog niet veel mensen in de zaal aanwezig waren. Twintig minuten later verzamelde er zich echter wel een aangename mensenmassa aan de voorkant en betrad het eerste duo het podium. Movulango opende met het aanstekelijke “Looking for It” en wisselde al gauw af tussen zang en wat gerap. Niet veel later vormden er zich tijdens “The Irony” al twee groepen in het publiek: de bewegers en de aarzelaars. Doorheen de avond zou die tweede groep kleiner worden, maar in het begin waren de bewegers duidelijk in de minderheid. Tijdens de outro zette het duo de song wat extra kracht bij en dat was voelbaar in de lichtjes bruisende zaal.
De twee toonden aan dat muziek op verschillende manieren cool kan zijn; de ene keer met wat grauwere klanken en de andere keer met sci-fi geluidseffecten. Ook bij nummers waarop een headless basgitaar of een akoestisch klinkende gitaar het voortouw namen, liet Movulango zich van verschillende kanten zien. Potentieel hebben de twee zeker, maar zelfs met onderweg het akoestische “Differently” keken we op het einde terug op een ietwat vlakke set. Met sommige nummers bracht Mozes Mosuse de zaal aan het bewegen, maar andere lieten ons op onze honger zitten. Zo leken de twee muzikanten eventjes voluit te gaan tijdens “Half of the X”, maar vooraleer het echt losbrak, was het einde al bereikt. Gelukkig werden “The Peak” en een verrassende cover van Nirvana wel met de nodige kracht gebracht, en zo werd de groep bewegers toch al groter. Movulango heeft dus zeker heel wat te bieden, maar slaat momenteel nog geen home run.
Openen met een aanstekelijk nummer, van dat trucje maakte ook Aili gebruik. “Nandakke?” nodigde meteen uit tot dansen en ook op het podium werd er al gauw aardig over en weer geparadeerd. De energieke Aili Maruyama palmde met haar microfoon alle hoekjes van de scène in en wanneer Orson Wouters zijn basgitaar vasthad, trad ook hij iets meer op de voorgrond. Een vergelijking met Charlotte Adigéry en Bolis Pupul was snel gemaakt, al moeten we zeggen dat het hier vooral de frontvrouw was die de show droeg, waar Pupul toch ook echt een showbeest is. Wouters focuste zich eerder op de achtergrond op de muziek en die werd dan ook goed gebracht, met hier en daar aanvullingen van Marayama. Net als bij Adigéry en Pupul bracht de frontvrouw hier een feelgooduitstraling met zich mee en die werkte aanstekelijk tijdens nummers als “Fashion”.
De enthousiaste kern vooraan de halfgevulde zaal ging dan ook al op en neer vooraleer dat gevraagd werd tijdens “Up & Down”. Met z’n allen hurken en rechtstaan terwijl er stevige elektronische muziek speelde en de lichtshow lekker hard ging, het voelde een beetje aan als K3 op MDMA. Het werd nog leuker en uitbundiger toen “Glamourus” van Fergie werd ingezet, wat tussen de Japanse nummers toch voor een herkenningspunt zorgde nadat een Justin Bieber-sample dat al eerder deed tijdens “Babychan”. Natuurlijk kon Aili ook overtuigen met haar Japanse muziek en zo werden “Dansu” en “Toki Doki” onder meer hoogtepunten, waarbij er zeker tijdens die tweede uitbundig gedanst werd. Afsluiten gebeurde met een nummer dat door Orson omschreven werd als een slaapliedje en het duo keerde nog eens terug voor “Oki”, waarbij de muziek opnieuw met een blitse en heldere lichtshow werd versterkt. Nog een laatste keer alles geven en daarna mocht het slaapliedje zijn werk te doen.
Zowel Movulango als Aili deden het publiek dansen, al was het bij die tweede duidelijk meer en uitbundiger. Toch bewezen beide duo’s dat ze weten hoe ze een publiek kunnen entertainen. Vooral de muziek van Aili had een uniekere uitstraling en misschien ging net daardoor het publiek er harder in op. Explosief werd de sfeer nooit, daarvoor was er misschien te weinig volk, maar het was wel een leuk avondje dansen. Eventjes het hoofd leegmaken met goede muziek en een goede lichtshow, meer moet het soms niet zijn om voor zowel de bewegers als de aarzelaars van een geslaagde vrijdagavond te kunnen spreken.
