Gent Jazz (Festivaldag 2): Plezier en ongebreideld positivisme

De tweede dag van Gent Jazz kondigde zich aan als een showcase van heel wat jong, buitenlands en binnenlands talent. Op de Garden Stage vierde W.E.R.F Records haar dertigste verjaardag met een labelnight en op de Main Stage etaleerden Kamaal Williams en Dishwasher_ hun overschot aan talent. Het was evenwel het Amerikaanse funkcollectief Snarky Puppy die als headliner op de grootste opkomst kon rekenen.

Dishwasher_ @ Main Stage

Voor de derde keer in evenveel jaar, besteeg Dishwasher_ de Gentse bühne. De West-Vlamingen wonnen vorig jaar nog de talentenwedstrijd van het festival (dit jaar gewonnen door Aki), maar ondertussen won de groep dermate aan bekendheid dat het ook zonder die zege weinig verraste dat het trio de Main Stage opende. Om de zelfgetitelde debuutplaat in alle rijkdom voor te stellen, kwam Nathan Daems hen vergezellen. De multi-instrumentalist werd voorgesteld als saxofonist, maar zou zich voornamelijk van de fluit bedienen. In het eerste deel van de set liet Werend Van Den Bossche de saxofoon maar sporadisch loeien. Veel vaker was hij ten gronde de nodige elektronische soundscapes aan het toevoegen, als ware hij een professor in een elektrowinkel. In de eerste twintig minuten hoorden we zowel funk, oriëntalisme als zelfs een vleugje postrock passeren. In de tweede helft nam het euforische geluid van de band meer het voortouw, waarna Dishwasher_ de volledige set nog eens samenvatte in “Terra” dat ons qua tempowisselingen de volledige menukaart toonde wat de jonge band te bieden heeft.

VENTILATEUR @ Garden Stage

Vlaamse jazzbands die hun groepsnaam in de huis-, tuin- en keukenapparatuur zoeken: het is een dingetje. Wie VENTILATEUR zag opkomen, dacht dat een klassieke rockact verloren was gelopen richting de Bijloke. Het zou uiteindelijk nog niet zo ver van de waarheid zitten. Jasper Hollevoet bediende zijn basgitaar, stevig beet genomen ter hoogte van de (ingepakte) knieën, met een moordlustige verbetenheid en Daan Soenens loste de ene gitaarsolo na de andere. Door haar meer klassieke instrumentale opzet zal VENTILATEUR minder wegzweven dan andere bands, maar de meest schurende act van de festivaldag waren ze wel. Fijn optreden.

Mulatu Astatke @ Main Stage

De tweede dag van Gent Jazz had het grootste deel van haar tickets verkocht en dus stond de grote tent quasi volledig vol voor ouderdomsdeken Mulatu Astatke. De grondlegger van de Ethio-jazz incluis stonden er acht muzikanten op het podium en ieder kreeg uitvoerig de tijd om zelf even de spotlight op te zoeken. Om ter best vlogen de trompet-, tenorsax- en contrabassolo’s ons om de oren. Het was dan ook zonde dat Astatke zelf een wat afwezige indruk maakte. De centrale vibrafoon van de bandleider stond sowieso erg stil afgestemd, maar ook van het algemene energielevel van de artiest droop de spanning niet af. Evenwel geen reden tot verdriet: het verzamelde niveau op het podium was dermate hoog dat het publiek meermaals in vreugde uitbarstte. Wanneer een bijna tachtigjarige er in slaagt om zo’n sterrenensemble te leiden, is dat geen reddende kunstgreep, maar de meester die aan kwaliteitsbehoud blijft doen.

SPOOK @ Garden Stage

Wederom in de categorie ‘een bandnaam hoeft niet ingewikkeld te zijn als hij maar volledig uit hoofdletters bestaat’: SPOOK. Op het eetuur was het aanvankelijk nogal moeilijk om genoeg volk uit hun zitpositie te verheffen. Het drietal schrok zichtbaar ook even bij de aanblik van zoveel zomerse gezapigheid. Eenmaal Simon Segers op zijn drums begon te banjeren, liet SPOOK de spanningsboog echter niet zakken. De groep liet nummers tot een minimalistische bodem zakken om dan binnen de seconde weer op te trekken. Een mysterieus nummer als “1-1,5” bewijst bij uitstek dat SPOOK er is voor de puristen. Gelukkig stroomden er daar elke minuut meer van toe aan de Garden Stage. ‘We zijn een nicheband, maar we zijn ook commercieel,’ lachte Nicolas Rombouts. We zien niet in waarom SPOOK niet enkele platen zou verkocht hebben aan de aanpalende merchandisestand.

Kamaal Williams @ Main Stage

‘We know it’s called Gent Jazz, but this is certainly not jazz.’ Kamaal Williams wond er geen doekjes om dat hij gekomen was om de mensen te laten dansen. Toch kwam de set wat traag op gang, omdat de Britse toetsenist/producer, alvorens enkele rustige nummers te spelen, besloot om het publiek al uitgebreid toe te spreken. In 2016 stond Williams samen met Yussef Dayes aan de wieg van de Londense jazzrevival. Na het uit elkaar gaan van liefdesbaby Yussef Kamaal is de missie van de Brit onveranderd gebleven. Hij verweeft klassieke jazzcomponenten met house, hiphop, funk en nog veel meer genres. Op Gent Jazz sloeg die bonte mix pas aan wanneer hij de meest dansbare nummers uit laatste plaat Wu Hen speelde. Het Gentse optreden is evenwel een voorbode van een nieuwe plaat die er in het najaar aankomt. Williams besloot om nieuwe single “Magnolia”, die volgende week uitkomt, al eens te testen op het Belgische publiek. Het bleek een van de sterkere nummers te zijn die de Brit de hele avond zou spelen. Een redelijk direct pianonummer werd er ondersteund door een melancholische saxofoon in een song die perfect golfde tussen intiem en grootsere uitbarstingen. Een oprecht moment in een show die soms iets te veel haantjesgedrag nodig had van de in een dikke hoodie verscholen producer.

Snarky Puppy @ Main Stage

Snarky Puppy kende een steile opmars van los studentenensemble tot Grammywinnende groep. Als headliner voor de tweede dag slaagde de organisatie er dus weer in een vette vis binnen te halen. De band, die bestaat uit een 25-tal wisselende leden, heeft van spelplezier haar handelsmerk gemaakt en dat toonde ze ook op Gent Jazz. De helft van de groepsleden stond hun instrumenten nog te stemmen toen de show onder de openstaande spots begon. Meerdere malen zouden we enkele bandleden ook even de coulissen zien induiken voor een babbel met hun genodigden. Het schept het idee dat eenieder welkom is op het podium om mee te komen jammen, maar in werkelijkheid neemt Snarky Puppy de speelse regie stevig in handen.

Het is verbazend dat die leiband aanvankelijk niet leek te worden aangespannen door bandleider Michael League, maar vanuit het toetsenistenduo Justin Stanton/Bill Laurance. Vanuit hun controlekamer vooraan het podium bepaalden zij bij quasi elk nummer het tempo. In de eerste helft van het concert had een kritische luisteraar kunnen opmerken dat geen enkel nummer echt aan de ribben bleef kleven. Snarky Puppy verschilt op dat vlak bijvoorbeeld van alle projecten waarmee Shabaka Hutchings de Britse scène leidt. De groep zweert bij funky jazz en geïmproviseerd plezier. Het resultaat is evenwel bloedmooi. Blaffende puppy’s bijten misschien niet, maar maken op zijn minst prachtige muziek.

Naarmate het optreden vorderde en bassist Michael League vaker naar voren trad, slaagde Snarky Puppy erin om meer begeesterd uit de hoek te komen. De nummers werden langer en voorzien van steeds meer funky tempowisselingen. Zoveel virtuositeit vertaalde zich ook naar een steeds groter wordend dansfeest op de houten vloer van de Main Stage. We zagen mensen elkaar op de schouders heffen en het nodige gedans in de tribunes. Toen Snarky Puppy stipt op tijd het podium verliet, was de verzamelde massa duidelijk nog niet uitgefeest. Na het nodige gejoel kwam de band terug het podium op en zette met “What About Me?” de kroon op een meer dan geslaagde set. Snarky Puppy staat voor plezier en ongebreideld positivisme. In de hedendaagse maatschappij is het onmogelijk neer te kijken op een groep die ons dat bezorgt.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!