Stavroz, Nils Frahm, Portico Quartet & Alina Bzhezhinska @ Gent Jazz: Instrumentale hoogmis

Gent Jazz wist de afgelopen dagen al te scoren met onder meer de indrukwekkende stem van Gregory Porter, de hemelse zang van Norah Jones en meer, maar gisteren smeet het festival het over een andere boeg. Met harpiste Alina Bzhezhinska, de kleurrijke muziek van Portico Quartet en muzikale magiër Nils Frahm kregen we een hele hoop instrumentale muziek te horen uit verschillende Europese landen. De tent werd afgesloten door Stavroz, die uiteindelijk toch met een beetje zang naar buiten kwam, maar er vooral een groot dansfeest van maakte. Grotendeels een instrumentale hoogmis dus en de twaalf punten rijken we aan het einde van de avond met veel plezier uit aan Duitser Nils Frahm.

Alina Bzhezhinska & HipHarpCollective

Ooit was de harp een populair instrument binnen jazzmuziek, maar de afgelopen decennia verdween het meer naar de achtergrond. Alina Bzhezhinska probeert daar (na jarenlang harples te geven in het Koninklijk Conservatorium van Schotland) verandering in te brengen. De Oekraïense en haar muzikanten hadden er duidelijk zin in en brachten dan ook een enthousiaste set gevuld met zomerse deuntjes die vaak ritmisch sterk waren. De harp van Alina Bzhezhinska zorgde dan weer voor een luchtiger element in de muziek, waardoor het allemaal net iets lichter aanvoelde. Ondanks dat de muziek zeker ruimte liet voor wat bewegingen en danspasjes stond het publiek er stil bij, wat niet betekende dat de glimlachende mensen er niet van genoten. Nummers als “Soul Vibrations” en “Los Caballos” brachten een hoop warmte met zich mee en de gezellige praatjes tussendoor lieten bovendien een positieve indruk na over Bzhezhinska, die de helft van de opbrengst van de merch doneerde aan haar thuisland. Het HipHarpCollective was samengevat een leuke opener van een opnieuw zonnige dag Gent Jazz, al moest het publiek er nog een beetje in komen.

Portico Quartet

Vrienden voor het leven maak je tijdens je studententijd, of in het geval van Portico Quartet leer je dan je bandgenoten kennen. Het viertal maakt een mix van jazz, ambient en elektronica, maar is ook niet vies van een beetje popmuziek. Ze brachten met andere woorden een eclectische set waarin ze uitersten opzochten die toch mooi bij elkaar aansloten. De muziek met een subtiele donkere ondertoon bracht toch een hele hoop sfeer met zich mee, die versterkt werd door de dynamische lichtshow. “Beyond Dialogue” was een van de nummers waarbij er met licht en donker werd gespeeld, en de beats boden hier slechts een voorbode van de dansbare nummers die nog zouden aanbreken. Tijdens het laatste deel van de set werden we dan ook zonder het expliciet te vermelden uitgenodigd op de dansvloer met aanstekkelijke beats, bastonen en een zwoele saxofoon. Het publiek stond er over het algemeen opnieuw verrassend stil bij, al werd er hier en daar wel aardig gedanst. Portico Quartet zette een zeer fijne set neer en wist ons eventjes mee te nemen naar sferen waar STUFF. en consoorten zich ook al eens durven begeven.

Nils Frahm

Na talent uit Oekraïne en Groot-Brittannië was het tijd voor de Duitse vertegenwoordiger van avond en dat in de vorm van Nils Frahm. Van klassiek geschoolde pianist tot neo-klassieke pianocomposities, om het met chique woorden te zeggen. Dat vertaalde zich in een brede waaier aan geluiden, sferen en universums die allemaal uit de handen van die ene muzikant kwam. Frahm vroeg bovendien om de schermen naast het podium uit te laten zodat we ons alleen op hem en zijn instrumentenmassa konden focussen. Openen deed de Duitser met een soort van glazen draaiende stolp waarover hij met natte handschoenen bewoog. Mysterieus en ongewoon, zo trek je natuurlijk de aandacht. Doorheen zijn eerste compositie veranderde hij al enkele keren van instrument en ontstond er een rijk klankbord.

Voor het tweede stukje van zijn optreden vroeg Nils Frahm aan de mensen met een hoge stem om eventjes te hummen, waarna hij dat gebruikte als sample. De muzikale magiër pivoteerde vlot van zijn ene instrument naar zijn andere en bouwde zo laag per laag zijn muzikale escapades op. Het publiek in de tent ging er helemaal mee in op en waande zich eigenlijk in het melodieuze bos van Frahm. Een betoverend, opslorpend bos waarin er in feite maar één alomvattende boom stond.

Toch was het niet keer op keer een muziekstuk met vele laagjes en diepgang, want de componist nam ook de tijd voor een ‘simpel’ pianostuk. Gewoon één man en één piano, eenvoud siert zegt men dan. Nils Frahm schakelde na die oase van rust meteen over naar een donkerstorm met bassen zo zwaar dat onze oordoppen uit onze oren beefden. De artiest ging muzikaal dus alle richtingen uit en dook tijdens de bisronde zelfs onder zijn piano. We weten dus nooit wat te verwachten van Frahm en verdwalen bovendien zonder veel moeite in zijn muzikale wouden.

Stavroz

De eer om de dag af te sluiten lag bij onze landgenoten van Stavroz. De muziek van het viertal valt te omschrijven als organische house en ze maken gretig gebruik van beats en loops, en door de saxofoon of trompet zo nu en dan zijn de Balkan-invloeden niet ver te zoeken. De energierijke muziek slaagde er wel in om het publiek (eindelijk) te laten dansen en dat in grote aantallen. Een aanzienlijk deel van de mensen hield het na Nils Frahm al voor bekeken, wat betekende dat er veel dansruimte was voor de overgebleven muziekliefhebbers. De uitgelaten sfeer scoorde dus goed bij het publiek, al moeten we toegeven dat anderhalf uur net iets te veel van het goede was. Na verloop van tijd werd het wat eentonig, ondanks dat er zo nu en dan een blaasinstrument of (voor het eerst vandaag) wat tekst te horen was. We hadden bijvoorbeeld met momenten graag wat meer van de gitaar gehoord, maar uiteindelijk bracht Stavroz een zeer leuke set en het publiek amuseerde zich duidelijk.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!