© CPU – Jan Van Hecke
De vierde dag van Gent Jazz begon met wat vertraging, gezien de deuren van de festivalsite wat later dan verwacht open gingen. Eenmaal het publiek de Bijlokesite kon betreden was alles echter al vergeten en vergeven, en nestelden de eerste mensen zich in de warme tent of zochten ze de koelte op onder de bomen met een fris drankje. Met Jon Muq en Laufey werden we eerst ontvangen door opkomend talent om daarna met Mavis Staples en Norah Jones over te schakelen naar de gevestigde waarden, al is dat woordgebruik een understatement. Die laatste twee gaven elk een zeer sterk optreden, zongen zelfs samen een nummer en maakten op die manier de avond nog net iets beter.
Jon Muq
© CPU – Jan Van Hecke
Vroeger speelde hij voor dakloze kinderen in zijn thuisland Oeganda, tot Jon Maq op een dag na een video op Facebook een uitnodiging kreeg om op Noorse cruiseschepen te spelen. Wat later stond hij in de VS op SXSW en sindsdien brengt hij overal zijn zomerse gitaardeuntjes. Zomerser dan dertig graden in een grote tent wordt het niet en dus stond Jon Muq op de ideale plek om met zijn goeie humeur zijn nummertjes te brengen. De muzikant kwam heel ‘down to earth’ over en vertelde voor elk liedje een kort verhaaltje, waardoor het tempo een beetje uit de show werd gehaald. Dat Jon Muq helemaal alleen op podium stond, zorgde ervoor dat het na verloop van tijd wat eentonig werd en we hoopten op wat meer diepgang, tevergeefs. Zoals bij veel zomerse liedjes waren de teksten niet bepaald betekenisvol en ook op verrassingen moesten we niet rekenen bij Jon Maq. Desondanks bleef de Oegandees met warme persoonlijkheid charmant en vrolijk overkomen en was het aangenaam wachten op wat nog komen zou.
Laufey
© CPU – Jan Van Hecke
Toen ze slechts vijftien lentes jong was nam Laufey deel aan The Voice in IJsland en al gauw verdiepte ze zich in Ella Fitzgerald, Billie Holiday, piano en cello (al was er van dat laatste weinig te merken op Gent Jazz). Nu probeert ze de muur tussen pop, jazz en klassieke muziek te slopen met haar muziek. Laufey leverde eigenlijk een haast vlekkeloze set af die zeer clean overkwam en daar lag zowel de schoonheid als de zwakte van de set in. Constant kwam ze heel kwetsbaar over met haar eerlijke liefdesliedjes (waarin ze meestal met een gebroken hart achterbleef) en dat leek doorheen de set een mooi berekend merk waar ze zich braaf aan vasthield. De teksten waren keer op keer zeer romantisch en filmisch, zoals popsterren als Taylor Swift dat ook al eens durven doen. De praatjes deden ons bijleren over welk nummer er ’s nachts om drie uur al wenend werd geschreven en vanuit welke emotie er wanneer geschreven en gezongen werd, maar van al die emoties was er niet altijd evenveel te merken tijdens de nummers zelf. Toch kwam de muzikante charmant over tijdens haar praatjes, of ze nu achter haar gitaar stond of aan haar piano zat. Op het einde verraste ze ons nog op een aangename manier met een violiste (die eveneens haar tweelingzus is). Ondanks dat de set van Laufey heel mooi was en ze bewees dat ze wel effectief ’the voice’ heeft, kwam het soms wat afgepoetst over.
Bewitched verschijnt op 8 september.
Mavis Staples
© CPU – Jan Van Hecke
Ooit lid van de Staples Singers en daarna begon Mavis Staples aan een succesvolle solocarrière waarin ze samenwerkte met legendes als Prince, Aretha Franklin, David Byrne en (’toevallig’ ook) Norah Jones. Een dikke tien jaar terug speelde de Amerikaanse zangeres en activiste al eens op Gent Jazz en nu keerde ze op 83-jarige leeftijd nog eens terug voor een sterke en sfeervolle set. Vanaf de eerste seconde dat Mavis Staples haar keelbanden hun werk deden, werd je meteen meegezogen in haar wereld. Ze begon op het gemak, maar eens “Handwriting on the Wall” aanbrak, kwam er wat meer schwung in de set en begon de levende legende wat rond te lopen op het podium. Dat ze zich soms met een zucht neerzette en haar stem niet meer hetzelfde klonk als decennia terug, namen we er allebei met veel plezier bij. De zangeres had niets meer te bewijzen en kwam dan ook gewoon voor haar plezier een zeer mooi concert afleveren.
Een funky gitaartje tijdens “City in the Sky”, het zwoelere “Are You Sure” of met “Friendship” een mooie ode aan vriendschap… Mavis Staples kopte elke bal eigenlijk met gemak binnen. Hier en daar een gitaarsolo (die met een schouderklopje werden beloond), een backing die eens het voortouw mocht nemen, een kleine ludieke discussie over de setlist of een enthousiasteling die vooraan stond te dansen en een compliment kreeg, het toonde allemaal aan hoe liefdevol Mavis Staples wel niet is. Met een anti-arrogante uitstraling kwam ze over als een familielid en voelde ze aan als een toevluchtsoord. Afsluiten gebeurde met “I’ll Take You There” uit de jaren ’70, waarvoor Mavis Staples terecht opmerkte dat de klassieker ouder is dan een groot deel van de aanwezigen. Desondanks werd er enthousiast gereageerd op het nummer en werd er nog wat meegezongen vooraleer Staples op haar gemak het podium verliet. We kunnen met overtuiging zeggen dat Mavis Staples een icoon is en haar naam opnieuw eer heeft aangedaan. Later deze maand wordt ze 84, maar Staples is haar truken nog niet verleerd en zorgde zonder twijfel voor een van dé optredens van Gent Jazz 2023.
Norah Jones
© CPU – Jan Van Hecke
In 2010 stond Norah Jones voor het eerst op Gent Jazz en er werd ons verteld dat het toen ontzettend warm was, dus voor haar derde passage had de Amerikaanse singer-songwriter opnieuw een uiterst zonnige dag besteld. Een goeie twintig jaar terug werd haar debuutalbum met open armen ontvangen en sindsdien leverde de dochter van Ravi Shankar nog een reeks sterke platen af als soloartiest en aan de hand van zijprojecten. Ze wordt gezien als een van de grootste jazzmuzikanten van de 21ste eeuw en bewees afgelopen avond dat dat label meer dan terecht is. Geen rock-‘n’-roll, geen glitter and glamour, gewoon muziek in haar puurste vorm waarbij je anderhalf uur met gesloten ogen kunt genieten. Het duurde niet lang vooraleer met “I’m Alive” een eerste hoogtepunt werd bereikt. Het prachtige pianowerk werd aangevuld met wat contrabas en gitaarwerk waardoor er een zalige soundtrack ontstond die ons later nog zou meenemen naar hogere sferen.
Waar Laufey de gevoelens achter haar muziek moest uitleggen, daar liet Norah Jones de muziek gewoon voor zich spreken. De muziek werd met zoveel emotie en passie gebracht dat je die als luisteraar zelf ook ervaarde. Dankzij kleine instrumentale stukjes in de sound werd er een intieme sfeer gecreëerd die dan ook niet doorbroken werd met gebabbel. Zonder veel praatjes tussendoor deed Norah Jones je haar muziek ervaren en op een gegeven moment deed ze dat met een zeer speciale gast. Niemand minder dan Mavis Staples kwam opnieuw het podium op (met een t-shirt van Norah Jones aan) en de twee brachten samen “I’ll Be Gone”, wat eigenlijk de kers op de taart was. Het concert van Norah Jones was met momenten om de vingers bij af te likken, zeker tijdens parels als “Sunrise”, “Nightingale” en “Don’t Know Why” die op een prachtige manier live werden gebracht en warm onthaald werden.
© Gent Jazz – Laura Vleugels
Tijdens de bisronde trakteerden Norah Jones en haar band het publiek nog op “Come Away With Me”, dat op enthousiasme van het publiek kon rekenen en een prachtig einde van de avond vormde. Norah Jones wist een mooie ervaring te orkestreren op Gent Jazz waarbij ze voor het merendeel van de avond aan haar piano zat, maar voor onder meer Tom Waits’ “Long Way Home” er eventjes haar gitaar bij nam. Doorheen haar set zei Norah Jones enkele keren ‘dank je wel’ in het Nederlands, maar eigenlijk moeten wij haar bedanken voor alweer een fijn concert op Gent Jazz.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
