Een tweetal jaar geleden kregen we naar aanloop van een nieuwe langspeler van Nothing But Thieves nog de ep Moral Panic II. Deze werd wel gesmaakt door Jan en alleman, waardoor het uitkijken was naar wat de Britten ons nu zouden voorschotelen. Dat het wat langer wachten was op dat nieuwe album, zal waarschijnlijk ook te maken hebben met het solo-uitstapje van frontman Conor Mason dat hij Man-Made Sunshine doopte. Elektronica stond daarop centraal en dat is ook een pad waar de band tegenwoordig meer voor kiest, waarmee het duidelijk meegaat met de muzikale trends. De zwaardere gitaren maakten dus plaats voor synths en dat is op Dead Club City niet anders. In ons interview met Mason vertelde hij ons dat hoe meer hij schreef, hoe meer hij zichzelf emotioneel genas. De muziek gaat dan ook gepaard met die gemoederen, gezien het soms toch een pakje vrolijker klinkt, maar laat je zeker niet misleiden door de dansbare sounds. De inhoud van de mannen is nog altijd emotioneel en diepgaand zonder dat het er allemaal zeemzoeterig aan toe gaat, want zo proberen ze ook maatschappelijke problematieken zoals onder andere de ondertussen grijsgeschreven Brexit aan te kaarten.
”Welcome to the DCC” opent de ondertussen al vierde langspeler van Nothing But Thieves en dit is meteen een perfecte start van het album. We worden zo volledig meegenomen in het concept dat de groep naar voor wil schuiven. We zitten in een imaginair exclusief gezelschap, dat zijn takken over de hele stad verspreidt. Elk nummer beschrijft zo het verhaal van een personage dat al dan niet tot die dodemansclub mag toetreden. Een elektrische gitaar begint onheilspellend te spelen, terwijl Mason in zijn hoogste tonen een tafereel bezingt, alsof we een ware arena of die stad aan het binnenwandelen zijn. Muzikaal klinkt het wat als After Hours van The Weeknd, maar dan op hun eigen Britse manier. De elektronische sounds passen erg goed met het gitaarspel en maken je direct benieuwd naar wat er nog te horen valt. Vervolgens wordt het tempo al wat terug geschroefd met ”Overcome”. Het voelt als een hoopvol nummer met zeer vrolijke synths in het middelpunt en hoop is duidelijk de boodschap die het nummer met zich meedraagt. Net voor het einde krijgen we nog een mooie gitaarsolo en zo hebben we wederom een amusant dansnummer.
Dat de Britten zich bewust zijn van de huidige muziektrends, is duidelijk opmerkbaar in het hele album. Dromerige synths zijn überpopulair in het muzieklandschap van tegenwoordig, en daarom onmisbaar, maar ook dreampop en triphop komen aan bod. ”Keeping You Around” is hier een voorbeeld van en hoewel het niet geheel slecht is, wijzen we het ook niet gewoon van de hand. Het voelt ietwat te traag aan, waardoor we tegen heug en meug van het dansen moeten overschakelen naar het traag heen en weer wiegen. Echt speciaal klinkt het ook niet, waardoor we eigenlijk wat verveeld achterblijven. Gelukkig komt daar snel weer verandering in met ”City Haunts” waar Mason ons met zijn hoge vocals terug laat wakker worden. Hij wisselt de lage strofes mooi af met de refreinen waarin hij vlot de hoogtes inschiet. Deze mooie schakeringen zorgen ervoor dat we enkel maar kunnen afwachten hoe deze zich in een livecontext zullen vertalen.
Fans van Nothing But Thieves moeten niet bang zijn, de heren weten nog steeds waar ze hun stevige gitaren hebben laten liggen, alleen op een andere manier dan we voordien gewoon waren. ”Member Only” scheurt open, maar wordt daarna snel wat teruggeschroefd. Het is jammer dat de zwaardere stukken snel terug verminderen, want het had zeker niet mis geweest, mocht dit heel het nummer lang centraal staan. Met ”Green Eyes :: Siena” krijgen we dan toch een licht plakkerig nummer op het album. We vermeldden het al eerder dat de Britten verschillende personages laten spreken en natuurlijk is het onvermijdbaar om daar dan ook een liefdesnummer in te plaatsen. Een licht vervormde stem van Mason brengt ons volledig terug in de tijd in het volwaardige retronummer. Liefde en melancholie nemen hier de overhand, zodat het tempo van het album ons de tijd geeft om even op adem te komen, ondanks al die zeemzoeterigheid die onze mond wat toeplakt.
Eens de slow van ”Green Eyes :: Siena” voorbij is, mag het weer wat funkier en dansbaarder worden voor de mannen van Nothing But Thieves. ”Foreign Language” laat de geliefden nog niet volledig los, maar geeft iedereen de ruimte om te dansen. Wanneer je hier tijdens het luisteren je ogen sluit, krijg je vrijwel zeker het beeld van een eighties promnight voor ogen. Wederom niet mis, maar wat onwennig. Afsluiten doen we met ”Pop The Balloon” en hier zijn we niet zeker naar welke Britten we aan het luisteren zijn. Het is misschien het meest experimenteelste nummer van het album en klink bij vele momenten wat als Royal Blood. Inhoudelijk past het zeker als afsluiter van het album, want waar we met ”Welcome to the DCC” verwelkomt werden in de denkbeeldige stad, worden we nu terug uit die droom gehaald door het letterlijk en figuurlijke prikken van onze ballon.
Dead Club City is een album dat we op het eerste zicht niet verwachten van de oorspronkelijk rockende Nothing But Thieves, maar het stelt zeker niet teleur. De keuze om meer synths toe te voegen aan hun geheel, is niet mis en misschien hebben ze hierbij wel misschien hun vaste sound gevonden. Elk nummer probeert een verhaal te vertellen en zoals elk verhaal heeft dat zijn hoogte- en laagtepunten.
Meebrullen met het nieuwe album kan dit jaar nog op zaterdag 19 augustus in de Marquee op Pukkelpop en op 3 februari volgend jaar passeert Nothing But Thieves nogmaals in België in de Lotto Arena.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek ”City Haunts”, ons favoriete nummer van Dead Club City, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
