Dat de mannen van Nothing but Thieves op dreef zijn, hoef je ons niet meer te vertellen. Sinds enkele jaren kunnen we de Britse rockgroep herhaaldelijk in ons landje te werk zien. Hun succes hebben ze te danken aan de unieke en krachtige stem van frontzanger Conor Mason, maar is er ook dankzij de frisse mix van gitaren en elektronica. Sinds de terugkeer van een tijdje radiostilte in 2019 werden er regelmatig nieuwe singles op ons afgevuurd, die al dan niet naar meer smaakten. Dat resulteerde in Moral Panic, de derde langspeler van Conor en co. Een album dat naar eigen zeggen een licht schijnt over de huidige problematiek in de wereld en hoe de band daar mee omgaat. Verschillende onderwerpen passeerden de revue, waaronder Donald Trump, sociale media en de huidige pandemie.
Midden in een pandemie een album uitbrengen zorgt ervoor dat je het succes van het album niet meteen kan delen met een livepubliek. Daarom kregen we van Nothing but Thieves Moral Panic II voor tijdens het wachten. Heel lang zal dat wachten touwens niet meer duren, want in oktober staan ze alweer in een uitverkochte Ancienne Belgique. Van Moral Panic II kregen we eerder al twee singles te horen, een ietwat matige “Miracle, Baby” en een iets meer overtuigende “Futureproof”. Beide nummers konden wel bekoren, maar bleven niet lang hangen.
De twee eerste singles zitten wel in de sfeer van Moral Panic. Meteen na de opnames van hun derde langspeler kroop de band de studio weer in om dat verhaal verder te zetten. Daarnaast wilden ze zichzelf blijven heruitvinden en deden ze dat met een kruising van rock en hiphop in “Futureproof”, de eerste van de vijf. “Futureproof” gaat over zelfbehoud; wat dat betekent voor verschillende mensen en hoe ver die mensen zouden gaan om dit te bereiken. Een stevig nummer, maar mooi binnen de lijntjes.
Dat laatste gevoel kregen we ook bij “Miracle, Baby”, een iets rustiger nummer. De teksten zijn op een bepaalde manier luchtig, wat verfrissend aanvoelt tussen alle andere nummers door. Toch blijft het nummer pas na enkele luisterbeurten even hangen. Een grote hit zal het niet worden, maar het past wel binnen het geheel van Moral Panic II. Ergens daartussen zweeft “If I Were You”; niets noemenswaardigs, maar ook niet slecht.
Net toen we de hoop een beetje verloren, kregen we een verrassing van formaat. Van “Ce n’est rien” worden we heel gelukkig en ook een beetje wild, net zoals Conor. In het begin denken we een rustig nummer te verwelkomen, maar na enkele seconden gaan alle remmen los. De engelenstem van Nothing but Thieves’ frontzanger verandert in één vingerknip naar een onherkenbaar luide stem. Een versie die we nog niet vaak hoorden, maar waar we wel fan van zijn. Het zorgt voor dynamiek en een welgekomen stijlbreuk. We hopen dit nummer dan ook binnenkort op de setlist te zien staan.
Als afsluiter lijkt de band bij “Your Blood” voor de aanvang van het nummer de boter te hebben gehaald bij Radiohead. Thom Yorke-gewijs wordt het nummer ingezet met enkele gitaarakkoorden en een consistente leadstem. In contrast met “Ce n’est rien” krijgen we even tijd om op adem te komen. De engelenstem krijg weer plaats en de stevige riffs worden opgeborgen. Voor even dan toch, want – hoe kan het ook anders – naarmate het nummer vordert krijgen we die weer te horen. Een donkere sfeer komt aanzetten, een beetje te vergelijken met de donkere onweerswolken die verschijnen na een zonnige zomerdag. Een fijn nummer dat de eerste twee matige singles van Moral Panic II met glans kan goedmaken.
Moral Panic II is een goed vervolg op Moral Panic, maar de enkele nummers die eruit sprongen hadden even goed op het eerste album kunnen staan. Populariteit zal de band hierdoor niet verliezen, dat bewijst ook weer een uitverkochte AB in oktober dit jaar.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
