© CPU – Nathan Dobbelaere
Wie Nothing But Thieves zegt, denkt aan niet veel anders dan de oerdegelijke Britse rockband. Wie dan weer Man-Made Sunshine zegt, denkt voorlopig aan niet veel, maar daar zal ongetwijfeld wel verandering in komen. Want Conor Mason, oftewel de frontman van Nothing But Thieves, kwam recent op de proppen met solowerk en dat smaakte gewoon naar meer. Een ideaal moment dus om Conor Mason aan de tand te voelen over dat project.
Wanneer is het idee ontstaan om jezelf als solo artiest te profileren?
Tijdens de pandemie werd ik geconfronteerd met mijzelf en dan meerbepaald met mijn kwetsbaarheden en trauma’s die ik had opgelopen doorheen de tijd. Ik deed jarenlang mijn best om de emoties die daarmee gepaard gaan te onderdrukken, maar tijdens dat moment van stilstand kon ik mezelf niet langer negeren. In diezelfde periode liep mijn relatie op de klippen, waardoor ik nog meer tijd had om te reflecteren over mezelf. Die periode was behoorlijk heftig. Naast professionele hulp, merkte ik dat werken aan muziek ook een helend effect op mij had. Hoe meer ik schreef, hoe meer ik mezelf genas. Mede dankzij muziek maakte ik een persoonlijke groei door. Ik begon meer en meer te knoeien aan nummers, zonder dat ik het idee had om die later uit te brengen. Uiteindelijk durfde ik het wel aan om mijn geëxperimenteer te laten beluisteren door mijn vrienden van Nothing But Thieves. Misschien zat er wel iets bij die wij als band konden gebruiken. Ze reageerden enorm enthousiast en motiveerden mij om het als zijproject uit te brengen. De steun en liefde die zij mij gaven, trok mij over de streep om deze ep uit te brengen.
Was je vooraf niet bang voor de reacties van je bandleden bij Nothing But Thieves?
Ik moet zeggen dat wij een enorm hechte groep vrienden zijn, die altijd het beste met elkaar voor willen hebben. Om die reden was ik nooit angstig om mijn muziek te laten beluisteren door hen. Ik voelde wel een gezonde dosis nervositeit, maar hun positieve reacties stelden mij meteen gerust.
Wanneer we de ep beluisteren, dan horen we verschillende invloeden. Welke genres of artiesten zijn een inspiratiebron geweest om nummers te schrijven?
Ik heb een eclectische smaak als het om muziek gaat, waardoor ik een breed spectrum aan inspiratiebronnen heb. Ik hou wel van de muzikale mengelmoes tussen r&b, hiphop en elektronische muziek, en die probeer ik ook met mijn muziek te weerspiegelen. Daarnaast ben ik gefascineerd door singer-songwriters als Joni Mitchell en Nick Drake. Hun vakmanschap boeit mij mateloos. De muzikale basis van dergelijke artiesten is dat hun nummers in de kern al enorm sterk zijn en dat principe probeer ik ook op mijn muziek toe te passen. Elk nummer die ik schrijf moet in de kern stevig op zijn benen kunnen staan om er verder rond te bouwen.
Je geeft aan dat de kern van je nummers solide moeten zijn, maar wat bedoel je exact met de kern?
De basis van nagenoeg elk nummer op de ep is te herleiden tot mijn piano en stem. In zekere zin zou je dus kunnen stellen dat dit de kern van de ep is. Ik ben zeker niet de beste pianist, maar ik ben wel sterk in het zoeken naar mooie en passende melodieën, waarvan ik voel of iets zal werken of niet. Ik weet trouwens niet wat het is, maar het geluid van een piano doet vreemde dingen met mijn brein. Het brengt van alles in mij naar boven en het vormt een mooie harmonie met mijn stem. Puur geluk denk ik, maar het helpt me wel vooruit.
Welke mensen, naast jezelf, zijn het vernoemen waard om krediet te krijgen voor je nummers?
Het is niet eenvoudig om het gevoel en de sfeer achter mijn ideeën goed te laten klinken op plaat. Daarvoor heb je een goede producer nodig en producen is nu net iets wat ik niet goed kan. Daarom wil ik producer Avi Barath even in de bloemetjes zetten, want hij bracht vorm in mijn overvloed aan ideeën. Daarnaast liep ik een lange tijd rond met het idee dat mijn sound moest klinken als Radiohead die een kind maakt met Childish Gambino. Gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar Avi Barath slaagde daar wonderwel in. Die referentie hoor je trouwens goed in een nummer als “Brain In A Jar”. Waar ik ook enorm trots op ben, is het feit dat de nummers een grote geloofwaardigheid uitstralen, waarbij mijn zang van cruciaal belang is. Ik vind het belangrijk dat mijn woorden gedrenkt zijn in emotie en ik wil dat ook zo laten overkomen naar de luisteraar. Hierbij hanteer ik een principe waar ik meermaals gebruik van maak en dat is het principe dat de zanglijnen op demo’s het meest geloofwaardig zijn. Iets voor de eerste keer inzingen, brengt voor mij gewoonweg meer emotie met zich mee, dan dat je het voor de tiende maal zou moeten inzingen. De zang die je hoort, is voor het grootste deel degene van op de demo’s.
Op welke manier ben je tijdens dat maakproces gegroeid als artiest?
Ik kan van mezelf zeggen dat ik de kunst van een degelijke popsong schrijven al stevig in de vingers had, nog voor ik aan de ep begon. Toch heb ik het gevoel dat ik er nog beter in ben geworden. Doorheen dit project ben ik meer dan ooit gaan experimenteren met genres, melodieën en structuren, waarbij de nadruk altijd lag op het overbrengen van emoties. Het was boeiend om mijn mogelijkheden te ontdekken en die nieuwe vaardigheden zullen me ongetwijfeld ook helpen bij het schrijven van nummers voor Nothing But Thieves.
Je geeft aan dat je als artiest bent gegroeid, maar ben je tijdens het maken van de ep ook gegroeid als mens?
Wat ik als artiest belangrijk vind, is dat ik altijd eerlijk en oprecht wil klinken. Om die reden kies ik ervoor om te schrijven over zaken die mij persoonlijk raken en bezig houden. In dat opzicht schrijf ik in de eerste plaats voor mezelf en niet zozeer voor een publiek. De thema’s op de ep gaan over donkere periodes in mijn leven, maar kunnen evengoed gaan over plezierige gebeurtenissen die mij zijn bijgebleven. Door die grote verbondenheid met mezelf, was het werken aan de nummers dubbel. Het gaf me zowel een amusant als beangstigend gevoel tegelijkertijd. Ik moet wel zeggen dat ik doorheen het schrijfproces zelfbewuster ben geworden over mijn gedachten en gedragingen. Ik bezit een beter idee van waaruit mijn gedrag komt en het deed me inzien dat mijn gedachten mijn doen en laten vaak blokkeerden. Daarnaast viel het mij op dat ik in het verleden bleef doorwerken om maar niet met mezelf geconfronteerd te moeten worden. Ondanks de zware emotionele lading die sommige nummers hebben, kan ik er nu wel afstand van doen. De emoties vlakken af en ik bekijk mijn werk momenteel als foto’s die mij heel even terug brengen naar een bepaalde periode in mijn leven.
Heb je het gevoel dat je op dit moment gelukkiger bent, dan de periode voorafgaand aan de ep?
Ja, ik geloof van wel en ik kan zeggen dat ik van mijn leven hou. Die lastige periode moest er misschien wel zijn om mezelf beter te leren kennen. Daardoor voel ik mij op dit moment vrijer dan ooit te voren en ik ben mezelf ook meer gaan accepteren. Niemand is perfect natuurlijk en er zijn nog steeds zaken waar ik het moeilijk mee heb, maar ik heb geleerd om meer in het hier en nu te leven. Sommige zaken in het leven gaan nu eenmaal beter dan andere zaken, maar daar hoef ik mijn hoofd niet altijd meer over te breken. Vroeger kon ik niet relativeren, waardoor angstgevoelens het vaak van mij overnamen.
Welk nummer op de ep is de belichaming van die verandering?
Er is niet meteen één nummer die eruit springt. Ze zijn voor mij allemaal evenwaardig, maar “Life’s Gonna Kill You (If You Let It)” heeft misschien wel de sterkste connectie met mij als persoon. Toen ik dat lied schreef, zat ik in een heel donkere periode. Een vriend en ikzelf zaten in een slechte relatie. We probeerden elkaar uit een dal te trekken en toen ben ik gaan beseffen dat liefde ook veel stuk kan maken. Ik liet mezelf volledig gaan, met een groot gebrek aan zelfzorg. In die periode had ik moeilijkheden om mezelf graag te zien, maar zoals ik al eerder zei, is dat nu sterk veranderd en daar heeft dat nummer mede voor gezorgd.
Je nummers barsten van de emotie en stralen een zekere duisternis uit. Toch kies je ervoor om je soloproject Man-Made Sunshine te noemen. Een vrolijk klinkende naam die in contrast staat met de muziek die je brengt. Wat moeten we achter die naam zoeken?
Er zit een dubbele laag in de naam, met als centrale thema het concept van geluk. Is geluk een gevoel die je zelf kan creëren of is het een concept die gecreëerd is door je omgeving? Het is een gewichtig vraagstuk waar ik de laatste tijd veel mee bezig ben en dat brengt zowel licht als donkerte met zich mee. Ik betrek het vraagstuk meermaals op mezelf. Ervaar ik nu geluk omdat het aan mij is verkocht of heb ik het zelf gecreëerd? De naam is trouwens afkomstig uit een tekst die ik schreef toen ik mij echt niet goed in mijn vel voelde. Ik geloof dat ik iets schreef als ‘in random downfall, man-made sunshine’. In se sloeg dat op niet veel, maar toen ik over die laatste woorden ging nadenken, vond ik het erg passend bij mijn project.
Je nummers worden veel gespeeld op de radio’s. Zijn er plannen om een plaat uit te brengen?
Misschien wel, maar daar ben ik eerlijk gezegd niet bewust mee bezig. Het mooie aan dit project is dat het een grote ongedwongenheid met zich mee brengt. Niets moet en alles mag. Er zijn bijvoorbeeld nog geen tourdata gekend en dat vind ik best zo. Ik ben wel nooit gestopt met nummers schrijven, dus in dat opzicht zou een volwaardige plaat tot de mogelijkheden behoren. Er is nog genoeg tijd en energie om te ontdekken en creëren. Het voelt trouwens goed om bewuster om te gaan met mijn tijd. Ik heb lange tijd op automatische piloot geleefd, waardoor ik het gevoel kreeg dat ik werd geleefd.
Hoe ga je om met de verwachtingen en druk uit je omgeving?
Het is geen geheim dat de muziekindustrie een lastige wereld is om in te leven. Het kan je onder druk zetten en die druk kan je uiteindelijk zelfs fataal worden. Die druk bracht mijn lichamelijke en psychische gezondheid in gevaar. En ook al zijn er heel veel leuke dingen aan mijn leven, soms kan ik gewoon niet meer. Ik ben al jaren in begeleiding om mezelf sterker te maken en uiteindelijk werpt dat zijn vruchten af. Als ik mij vroeger slecht voelde, dan bleef ik gewoon doordoen. Terwijl ik nu op tijd kan aangeven wanneer het me teveel aan het worden is. Ik gun mezelf rust als dat nodig is en dat zal ik nu blijven doen zolang ik leef.
Muziek heeft je duidelijk veel gegeven, maar het heeft je ook voor veel persoonlijke uitdagingen gesteld. Nooit gedacht om iets anders te doen?
Als je erbij stil staat, is het een absurde job die je enorm veel stress en narigheid oplevert. Het is dan ook niet verwonderlijk dat sommige artiesten eronder door gaan, geen uitweg meer zien en zelfmoord plegen. Het is sowieso een leven die niet voor iedereen is weggelegd. Je moet goed gek zijn om de hele wereld rond te reizen in een tinnen blik. Je bent constant omringd door drank en op het podium word je gebombardeerd door liefde om daarna terug omringd te zijn door drank en te vertrekken naar de volgende halte. Het is gekkenwerk, maar langs de andere kant hou ik er enorm van. Ik zou het voor geen enkel ander leven willen inwisselen. Een aantal jaren geleden waren we, na The 1975, de band met het meeste aantal tourdata. We zeiden op alles ‘ja’ en alles raasde voorbij. Dat leven is er gelukkig niet meer, want dat zou uiteindelijk zijn tol hebben geëist.
Wie Conor Mason met zijn soloproject aan het werk wil zien zal nog even geduld moeten hebben. Tourdata zijn nog niet gekend, maar wie wil, kan alvast genieten van zijn nummers op verschillende media.
Facebook / Instagram / Website
