De moeilijke tweede, het blijft een fenomeen. Veel artiesten verzamelen jaren ideeën om vervolgens op de scene te verschijnen met een ijzersterk debuut, waarna de creativiteit afneemt door het constante touren, jetlags, interviews geven en een eventuele overdaad aan hedonistisch vertier. Het vreet allemaal aan de tijd om aan nieuwe muziek te werken.
Het traditionele proces geldt echter niet voor de Ieren van The Murder Capital, die hun uitstekende postpunkdebuut When I Have Fears zeer vlug schreven en opnamen, amper negen maanden nadat ze elkaar voor het eerst hadden leren kennen. De heren kregen vervolgens de ‘kans’ (bedankt corona!) om twee jaar aan opvolger Gigi’s Recovery te werken, die dan ook ijzersterk moet zijn. Toch?
Helaas niet. Waar de meeste artiesten ervoor kiezen hun debuut te herschrijven en te perfectioneren, maakte The Murder Capital net een dappere bocht van negentig graden. Frontman James McGovern is eigenlijk een geschoolde cellist die zich vol bravoure door het debuut lalde (het wérkte, door de passie), maar deze keer wilde hij zichzelf uitdagen: ‘Al wat ik wist, is dat ik fucking wilde zingen, écht zingen.’
Cool, maar de zang van McGovern staat op Gigi’s Recovery wel erg centraal in de mix en komt bij momenten wat zagerig en geforceerd over. De man is ambitieus, maar de teksten wringen soms en hij kan zich niet meten met gelijkaardige verhalenvertellers als Nick Cave. Gigi’s Recovery is een conceptplaat, die begint met opener “Existence” en afsluit met “Exist”, maar de teksten komen soms wat onbeholpen over voor het ambitieuze project.
Gigi’s Recovery lijkt vooral over de zin van het leven te gaan, zoals in single “Ethel”, waarin McGovern over een toekomst met een geliefde zingt: ‘I always wanted it to be like this for us / Strung out on love / Alive in the city.’ Om te eindigen met: ‘I always wanted it to be like this for us / Having our first kid / Name her Ethel.’ Laaiend enthousiast worden we er niet van.
Jammer, want ook de rest van de band waagt zich buiten de comfortzone. Het recentere werk van Nick Cave (beïnvloed door Warren Ellis van The Dirty Three), werd duidelijk vaak beluisterd in de tourbus. Ook al zitten er nog genoeg gitaren in de mix, samples en synths steken bij momenten de kop op. Zo leunt “The Stars Will Leave Their Stage” op een uitstekende repetitieve sample en blijft het opvallen wat voor goeie muzikanten in de groep spelen. Elk nummer bevat bijgevolg sterke instrumentale stukken (de outro van “A Thousand Lives”, het crescendo van “The Lie Becomes The Self”).
Jammer genoeg maken leuke ideeën nog geen goeie nummers – de operasample in “Crying” is bijvoorbeeld een uitstekende muzikale afwerking -, en de muziek dient dus onterecht vooral als achtergrond voor McGovern. Ook wanneer de band losgaat, is het McGovern die de aandacht krijgt. Single “Return My Head” is een degelijk energiek nummer, maar magnifieke drum- en gitaarpartijen als bij “Green & Blue” van het debuut krijgen we niet te horen.
Gigi’s Recovery is niet slecht, maar The Murder Capital heeft de nieuwe muzikale richting duidelijk nog niet evengoed in de vingers als de postpunk van het debuut. Wij horen veel uitstekende ideeën die niet altijd evengoed samenkomen en een frontman die te veel aandacht krijgt, ten koste van de nummers. Vijf sterren voor de muzikale durf en inspanning, drie voor het resultaat.
The Murder Capital speelt op 4 februari in Trix in Antwerpen.
Facebook / Instagram / Website
Beluister de singles van de week op onze Spotify.