© Lien Peters
De bar van Trix vulde zich gisterenavond met avontuurlijke muziekontdekkers. Leeftijd: ongeveer tussen de 30 en 50, maar eigenlijk een beetje vanalles. Wat hen verbond was de hunker naar experiment, de zoektocht naar vernieuwing en een liefde voor dingen die heel hard buiten de randjes kleuren. Zo nodigde Trix twee van Belgiës meest unieke bands van dit moment uit: Vermin Twins en Avalanche Kaito. Hun missie was om op een compleet eigenzinnige manier de dans te openen.
Vermin Twins, het compleet gestoorde geesteskind van Lotte Vanhamel en Micha Volders, was zo’n tien jaar verdwenen om afgelopen jaar terug naar voren te komen met POP, een ondoorgrondelijk spel van tribale percussie en bevreemdende klanken allerlei. Ook live staan ze bekend om hun absurdistische humor, wat zich uitte in hun stagefits. Vanhamel ging geschuild achter een lampenkap, percussionist Bert Peyffers dan weer onder een cartooneske haarmassa, die tot aan de grond reikte. Electronicacowboy Volders startte vaak een onstopbare beat, waarover elektronisch gemodificeerde hobo, dwarsfluit en stem weergalmden. Vocalen bij Vermin Twins worden ingezet als instrument: dadaïstische wartaal met de beweging van het lichaam als dirigent. We hebben nooit eerder zoveel verschillende klinkers gehoord.
De percussionele chaos van Peyffers, die voortdurend gevangen lijkt te zitten in de ongemakkelijke positie tussen zijn djembé en zijn lange manen, stuwt de kleine menigte de dansvloer op. Ook Vanhamel bracht maar al te graag een bezoekje aan de voorste regionen om er te springtouwen met haar microfoonkabel of al kruipend haar hobo als wichelroede te gebruiken. Muzikaal is Vermin Twins nogal onbehapbaar, qua instrumentatie een regelrechte chaos, maar ze wisten de imperfectie op een perfecte manier te omarmen, een sterke show neer te zetten en vooral ook een feest te bouwen. Zeker naar het einde toe ging de energie nog even de hoogte in toen er een gitarist werd bijgehaald. Achteraf concludeerde iemand in het publiek terecht: ‘Joepie! Hoera!’.
Na een welverdiende ademruimte lokte een scheurende gitaar het gepeupel naar binnen. Op het podium warmden de twee Brusselse heren, een duo ergens tussen La Jungle en PoiL, hun snaren en trommels alvast op, tot plots uit het publiek een sterke stem weerklonk. Dit was natuurlijk de stem en ster van Avalanche Kaito: de Burkinese griot (dichter-muzikant) Kaito Winse. Samen vonden ze een nooit geziene combinatie tussen noisepunk, mathrock, progmetal – noem het hoe je wil – en West-Afrikaanse ritmes, instrumentatie en zang.
Ieder nummer kwam Kaito wel met een nieuwe verrassing. Zo speelde hij tama (een membranofoon onder de oksel), handboog en allerlei fluiten. Het blazen op zijn dwarsfluit was een soort combinatie tussen schreeuwen en fluiten. Vervolgens begeleidden complexe ritmes en hevig gitaarspel de excellente podiumpresence van Kaito. Hij liet het publiek ‘Toulele’ als een mantra herhalen, danste uitbundig in het publiek en maakte allerlei gekke geluiden met zijn mond. Na een iets te lange versie van een nummer bestaande uit freaky gitaar, een herhalend drumpatroon en een vogelfluitje danste iedereen zich in de finale te pletter. Het trio genoot duidelijk. Het publiek ook.
Dat België geen gekke projecten schuwt, is al wel langer duidelijk. Het is frappant hoe vele projecten het perfecte midden tussen absurdisme en muzikale kracht weten te vinden. De vestimentaire keuze van Vermin Twins zou bijvoorbeeld snel een gimmick kunnen worden, maar is dat toch niet doordat het een passend totaalplaatje is. Ook de unieke energie die Avalanche Kaito wist te brengen met hun compleet absurdistische experimentele muziek was tegelijkertijd enorm uniek, en toch ongelooflijk Belgisch. Op dat vlak heeft ons land veel te bieden, en hebben muzikale avonturiers veel te verkennen. De double bill van gisterenavond was daar het perfecte voorbeeld van.
