Pinkpop 2023 (Festivaldag 3): Kleurrijke momenten op een grijze dag

Voor het bekendste hoofddeksel van Landgraaf – het roze hoedje – weer een jaartje opgeborgen moet worden, vierde het Nederlandse festival Pinkpop gisteren het einde van de 52e editie met een bijzonder uiteenlopende affiche. De blauwe lucht moest dan misschien wijken voor grijze wolken, maar het plezier van de festivalgangers kende opnieuw geen grenzen. Nadat P!nk op de openingsdag met haar zomerse circus halt hield op het bekendste festival van Nederland en Robbie Williams op de tweede dag zijn skills als entertainer etaleerde, had de slotdag nog heel wat in petto. Red Hot Chili Peppers, de grootste publiekstrekker en tevens ook de afsluiter van deze editie, kwam zich alvast warm spelen voor Rock Werchter binnen iets minder dan twee weken, maar stelde (alweer) teleur. Gelukkig was er op de andere podia doorheen de dag nog heel wat te ontdekken.

Only The Poets @ Tent Stage

Shakespeare, Goethe, Jotie T’Hooft… het zijn allemaal schrijvers en poëten die zichzelf met hun literaire teksten onsterfelijk hebben gemaakt. Ondanks dat het indiekwartet Only The Poets een poëtische naam heeft, kunnen we na hun set op Pinkpop alvast concluderen dat de Britten wellicht nooit de legendestatus zullen bereiken en ook geen hoogstaande kunst brachten. Hun indiepoprock heeft daarvoor iets te weinig karakter om hen daartoe helpen en maakte live ook te weinig onderscheid, want in vijftig minuten brachten ze sympathieke, maar tegelijk zeer inwisselbare nummers die net iets te veel op elkaar leken.

Dankzij tours met Lewis Capaldi en Louis Tomlinson hebben de heren wel al ervaring kunnen opdoen, zodat ze wisten hoe ze een publiek moesten opwarmen; iets wat vooral op de voorste rijen goed werkte met dank aan de enthousiaste frontman Tommy Longhurst, maar tot vanachter in de tent geraakte het enthousiasme moeilijk. De gillende fans op de eerste rijen zongen alles daarentegen mee alsof elk nummer een tijdloze wereldhit was, maar bijzonder spannend werd het nooit, wat vooral ook aan de iets te gepolijste nummers lag waarbij Only The Poets iets te mooi binnen de lijntjes kleurde. Boem paukeslag, dit was helaas een doorsnee opener op de laatste festivaldag.

Robin Kester @ Stage 4

Terwijl er zachtjes eenzame druppels op ons neer dwarrelden, begon de Rotterdamse Robin Kester aan haar set op Stage 4. Haar muziek werd al vaak omschreven als een kruising tussen Beth Gibbons en Weyes Blood, en die dromerigheid hoorden we eveneens in haar set. Geflankeerd door vier muzikanten, werkte haar muziek haast als hypnotiserende magneet. Nadat ze nog voor een matig gevuld plein begon, kwamen er steeds meer mensen luisteren naar hetgeen de artieste op het middaguur bracht en hoorden we hoe ze vakkundig opbouwde richting een climax.

Ze had in het begin een aanloopje nodig om het ijs te breken. Vooral naar het einde toe begon niet alleen de sfeer los te breken, maar ook de muziek bloeide steeds eleganter en grootser open terwijl ze met haar stem voor een melancholische broosheid zorgde. Afsluiters “Infinity Song” en “Sweat and Fright” zaten muzikaal behoorlijk sterk in elkaar en ontpopten zich door het steeds intensere samenspel van de band tot een wekdienst van jewelste. Wie in het begin nog heerlijk ontwaakte tijdens de eerste nummers, werd op het einde klaargestoomd voor de rest van de dag.

GAYLE @ Tent Stage

De agenda van GAYLE puilt uit, want naast shows op de stadiontours van P!nk en Taylor Swift heeft de negentienjarige zangeres ook heel wat festivals in de agenda staan. Laat je door haar jonge leeftijd echter niet misleiden, de Amerikaanse staat op het podium alsof ze al jaren in het vak zit. Helaas volgt de muziek niet helemaal. Na een gigantische wereldhit slaagde ze er tot nu toe niet in om dat succes te evenaren. Toch probeerde ze met haar persoonlijkheid en gedrevenheid haar set driekwartier overeind te houden. In die missie is ze maar gedeeltelijk geslaagd, want haar bebloede knie was op sommige momenten niet het pijnlijkste aan de set.

In een outfit die ze in de rapte op de plaatselijke jaarmarkt leek gekocht te hebben, bracht ze haar nummers met overgave, maar ook dat kon niet redden dat de show snel verviel in een vast patroon waar ze niet meer uit leek te komen. Haar versie van “You Oughta Know” van Alanis Morissette was misschien zelfs de meest inspiratieloze cover die we het hele weekend gehoord hebben. Haar gigantische wereldhit “ABCDEFU” had ze uiteraard vakkundig voor het einde op bewaard en was het enige moment waarmee ze de hele tent mee kreeg. Aan haar enthousiasme en dankbaarheid zal het niet liggen, maar GAYLE is duidelijk nog zoekende naar zichzelf en dat kunnen we een negentienjarige zangeres niet kwalijk nemen.

Op donderdag 29 juni staat Gayle in de KluB C van Rock Werchter.

UPSAHL @ Stage 4

Ze schreef al hits voor Dua Lipa en Anne-Marie, maar het is nu aan UPSAHL zelf om in de spotlight te staan. Ondanks dat ze er maar met twee uur slaap stond, bracht ze hetgeen we bij GAYLE nog wat misten: een duidelijke toekomstvisie voor haar carrière. Haar show op Pinkpop was de laatste halte van haar Europese tour en dat ze zich de afgelopen weken goed heeft opgewarmd en nog goed bij stem was, mocht het gezellig drukke plein aan de Stage 4 ondervinden. De 24-jarige zangeres kampte in het begin nog wat met technische problemen, maar eens die opgelost waren, toonde ze zich van haar beste kant.

Haar tweekoppige band maakte haar alternatieve popmuziek nog iets interessanter op podium, waardoor ze op de juiste momenten de energiepijl in de hoogte kon jagen. UPSAHL liet zich – zoals het van een popartiest ondertussen te verwachten valt – steunen door een backingtrack, maar de pret bederven deed het niet. Haar TikTok-hits “People I Don’t Like” en “Drugs” passeerden uiteraard de revue, maar ook onbekender werk als “Antsy” en “Monica Lewinsky” wist het enthousiasme bij het publiek los te krijgen. UPSAHL mag dan al lang aan doorbraak timmeren, op Pinkpop klopte ze de nagel op de kop en kwam ze ongetwijfeld een stapje dichterbij.

Tash Sultana @ North Stage

De zon was helaas niet meer aan de horizon de bespeuren, maar Tash Sultana zorgde er in ieder geval toch voor om muzikaal voor een schimmertje te zorgen. De Australische multi-instrumentalist mocht voor een aardig gevuld terrein hun onbetwistbare talent als muzikant tonen, al had ook de artiest wat last om iedereen vanaf het begin op sleeptouw te nemen. Hun muziek is dan ook eerder de ideale soundtrack voor velen om een broodje vleeskroket of ander lekkers te halen, want door de loops en psychedelische elementen duurt het steeds even voor hun muziek in zijn totaliteit samenvalt. Vaak zelfs bijna tien minuten.

Wie zin en geduld had om mee te puzzelen, werd echter vooral in het slot op zijn wenken bediend en zag hoe Sultana zich meer en meer in hun muziek leek te verliezen. De obligatoire nummers “Notion” en “Jungle” in de staart van hun show zorgden voor knikkende, goedkeurende hoofden en blijven na al die jaren nog steeds een hoogtepunt in hun set, waardoor de weide zich toch nog kort omtoverde tot een aards paradijs, want zelfs in begeleiding van een band was het ervoor moeilijk om ieders aandacht te krijgen en dan te behouden.

Op zondag 25 juni staat Tash Sultana op Couleur Café.

Goldband @ South Stage

Voor een van de grootste volksverhuizingen van het weekend zorgde ongetwijfeld dé festivalband van het moment. Je gaat deze zomer je best moeten doen om Goldband te vermijden, want aan de drie sympathieke gozers lijkt geen ontkomen. Aan de South Stage was het dan ook over de koppen lopen voor het feestje van het weekend, aangezien de Pinkpoppers wisten waar ze voor een uurtje plezier en vertier moesten zijn. We kunnen uren discussiëren of zo’n act goed of slecht is, maar we kunnen de duizenden festivalgangers geen ongelijk geven: bij Goldband staat plezier op de eerste plaats.

Nadat ze op zaterdag op Werchter Boutique hun kunstjes mochten bovenhalen, stonden ze met een gewijzigde setlist in Landgraaf paraat en verenigden ze verschillende generaties met hun muziek. Jong en oud smeet zich volledig, zoals we dat bij weinig artiesten dit jaar al hebben gezien. Tussen al het feestgedruis was er ook ruimte voor wat diepzinnigere momenten. Zo bedankte Karel zijn familie voor zijn steun en stal de papa van Milo meermaals de show. Van “De Langste Nacht” tot “Ja Ja Nee Nee”, of “Witte Was” en “Noodgeval”; de hele setlist werd luidkeels meegezongen en zorgde voor een golf van euforie. Of het muzikaal je ding is of niet, niemand kan ontkennen dat Goldband gewoon een zeer sfeervolle live act is die door zowel Karel, Milo en Boaz als de band gebracht wordt.

Goldband speelt komende zomer en dit najaar nog een twintigtal shows, die je allemaal vindt op de website van de band.

Tom Odell @ North Stage

Na een van de grootste feestacts aantreden is geen makkelijke opgave. Vooral niet als jouw hoofdinstrument een piano is. Gelukkig beschikte Tom Odell over de nodige ervaring om het plein min of meer te entertainen. Hij mocht dan wel een groot deel van de show keurig achter zijn piano zitten, door zijn band werden de nummers grootser gebracht zodat ze ook op een groot festival niet zouden ondergaan. Oudere nummers als “Magnetised” werden bijvoorbeeld in een nieuw jasje gestoken, maar toch wervelden de songs met een lichte rockinsteek niet helemaal over het terrein.

Net zoals bij Tash Sultana had de show van de Britse singer-songwriter namelijk wat kinderziektes en werd zijn knuffelrockpop te vaak onnodig in de lengte getrokken. In “Hold Me” poogde hij bijvoorbeeld het publiek mee te laten zingen, maar het magische moment dat hij waarschijnlijk zelf voor ogen had, bleef uit. Het was voor velen dus vooral wachten op dat ene nummer, waarmee hij dankzij TikTok voor de tweede keer een hit scoorde en werkelijk een tijdloze klassieker achter zijn naam heeft staan. “Another Love” was daarom allesbehalve onverwacht hét moment van de show, met dank aan het publiek dat maar al te graag insprong als koor. Misschien was het de te grote setting of het avonduur, maar Tom Odell was ondanks zijn talent als pianist en zanger niet de gehoopte act om de laatste avond in te gaan.

Op zaterdag 19 augustus staat Tom Odell op Pukkelpop.

DYLAN @ Stage 4

Als we de fans op de eerste rij moeten geloven, hebben we met Dylan de volgende superster in wording aan het werk gezien. Als afsluiter van Stage 4 verzamelde ze fans die eerder op de dag wellicht al bij GAYLE en UPSAHL vooraan stonden en bracht ze hapklare poprock die dankzij Olivia Rodrigo weer helemaal in de charts terugkeerde. De blonde zangeres bracht in drie kwartier tijd een energierijke set die op geen enkel moment inzakte en haar als podiumbeest in de kijker zette. Wat UPSAHL en GAYLE nog missen, is precies hetgeen zij al heeft en op een overtuigende manier bracht.

Tijdens haar show kreeg haar debuutmixtape The Greatest Thing I’ll Never Learn de hoofdrol, maar eigenlijk was ze zelf de protagonist van haar show. Net zoals haar twee collega’s greep ze niet zelden naar haar gitaar, bespeelde ze haar snaren – hoewel we dat niet echt in de soundmix goed hoorden – en headbangde ze haar blonde manen van links naar rechts. “No Romeo” of “Someone Else” waren slechts enkele nummers die we al snel meezongen en ons gewoon liet genieten van haar show. Toegegeven, het was misschien allemaal heel strak en braaf, maar in dit geval net daarom zo vermakelijk.

Op zondag 20 augustus staat DYLAN op Pukkelpop.

Machine Gun Kelly @ North Stage

Na Dylan trokken we nog naar de laatste veertig minuten van Machine Gun Kelly, die binnen minder dan twee weken ook op de Main Stage van Rock Werchter staat. Zijn crossover tussen alternatieve rock en hiphop heeft hem ondertussen een trouwe fanbase opgeleverd die hem hielpen uitgroeien tot een van de grootste namen van het moment binnen het circuit. Zijn show oogde niet alleen zeer Amerikaans met een gigantische piramide als podiumelement, ook op muzikaal vlak kon de set niet Amerikaanser. Het was allemaal veel, op het randje van te veel en vinkte ook elk cliché af dat maar kon. Dat hoeft daarvoor niets negatiefs te zijn, want hij was de ideale festivalact om iedereen klaar te stomen voor de grote headliner van de avond.

Hij is niet de strafste zanger, dat hoorden we toen hij met zijn cover van Avicii’s “Wake Me Up” eens bijna volledig akoestisch zong, maar toch krijgt hij het voor elkaar om een meute fans mee te slepen. Daar zit ook de dynamiek van de band voor iets tussen, die plichtsbewust voor een emorock-omkadering zorgde. Onze interesse in de volledige set heeft hij voor Rock Werchter gewekt, dus we zijn benieuwd hoe hij het daar van af zal brengen.

Red Hot Chili Peppers @ South Stage

Er werd al lang uitgekeken naar de terugkeer van Red Hot Chili Peppers op Pinkpop, want bij de grote afsluiter van de 52e editie was er veel te vieren. Hun vijfde show in precies 35 jaar tijd was ook de grote comeback van John Frusciante, die zo zeventien jaar na zijn laatste show met de Peppers op Pinkpop terug op het Nederlandse festival stond. Hoe de eerste Europese festivalshow van de Amerikaanse superband echter zou worden, was moeilijker te voorspellen. Na een eerder teleurstellende show op Rock Werchter vorig jaar keken we met hoge verwachtingen naar hun anderhalfuur uur durende set – in plaats van de beloofde twee uur – die met een klein kwartier vertraging uit de startblokken ging.

Wie aan Red Hot Chili Peppers denkt, denkt meteen ook aan hun beruchte jams. Daarmee startten ze traditioneel gisteren ook aan hun show, voor Anthony Kiedis op de legendarische gitaarmelodie van “Can’t Stop” tevoorschijn kwam. Terwijl Kiedis in de strofes van “Scar Tissue” vaker de laatste woorden niet uitzong en er nog moest inkomen, had de band met de gitaarriffs van Frusciante op kop minder tijd nodig om op te warmen. Bij het derde nummer zag het er al wat rooskleuriger uit. “Dani California” klonk zoals we het van Red Hot Chili Peppers eigenlijk verwachten: goed gespeeld en met de nodige accentjes die het verschil maken. Dat valt vooral ook te danken aan het soevereine drumwerk van Chad Smith, al kon hij dat niet lang vasthouden.

Na de eerste drie nummers zwakte de show meteen al af en daar zat niet alleen de steeds heviger wordende regen voor tussen die voor veel vertrekkende Pinkpoppers zorgde. Ook muzikaal werden ze iets minder consistent en klonk het iets rommeliger in de soundmix. Smith miste niet zelden de juiste timing, waardoor de rest ook wat minder klonk en ook Kiedis trof niet altijd de juiste noot, wat intussen geen grote verrassing meer is. Op Frusciante en Flea konden we wel rekenen. Flea bespeelde zijn basgitaar weer meer dan solide en zorgde er samen met de weergaloze Frusciante voor dat er toch nog wat schwung in een set kwam, die door  de regelmatige, langere stiltes wat daadkracht verloor.

Red Hot Chilli Peppers is een legendarische band en blijft een publiekstrekker, maar op Pinkpop maakten ze het zichzelf moeilijk met een setlist die verschillende albums overliep en na een beloftevol begin pas op het einde terug interessant werd. De fans die in de regenbuien bleven staan kregen tegen het einde nog “Californication” met een fijne solo van Frusciante, die de rest van de band nog eens wakker schudde nadat ze eerder geroutineerd speelden. In de bis volgden nog “Under The Bridge” en “Give It Away”, twee kanjers van hits die Pinkpop dan toch – een kwartier vroeger dan gepland – nog in aanvaardbare schoonheid hebben afgesloten. Alweer maakten ze het dus niet helemaal waar waardoor we ons stilaan afvragen of we op Rock Werchter de show gaan krijgen die hun wankele livereputatie zal redden, maar als er iets is dat ze al vaker hebben getoond: onderschat Red Hot Chili Peppers nooit. Misschien was het gisteren zelfs beter dat ze maar anderhalf uur speelden in plaats van twee, want langer moest het ook niet duren.

Op vrijdag 30 juni staat Red Hot Chili Peppers op Rock Werchter.

Onze recensie van dag 1 lees je hier.
Onze recensie van dag 2 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!