Pinkpop 2023 (Festivaldag 2): Roze kopjes op allerlei wijzen

Met factor vijftig onder de arm om de roodroze hoofden te beschermen, stonden we gisteren weer klaar om aan de tweede dag van Pinkpop te beginnen. Met de skipiste nabij was het aanlokkelijk om even koudere oorden op te zoeken, maar de diverse en strakke line-up zorgde ervoor dat we die verleiding toch aan ons lieten voorbijgaan. Met de langverwachte terugkomst van Queens of the Stone Age in de Benelux, een lastminute verplaatsing van Ramkot die een ziekgevallen Disturbed verving, een heuse rockset van de mannen van Hollywood Vampires, een hele resem toppopacts en een schitterende slotset van Robbie Williams, hadden we ogen en oren te kort op dag twee van Pinkpop.

Kevin & The Animals @ North Stage

Altijd leuk om je festival te laten openen door een Nederlandse act. Ditmaal was de eer weggelegd voor Kevin & The Animals. De Rotterdamse rapper is geen onbekende meer en wist daarbij ook al de AFAS Live uit te verkopen. Onder een blakende zon begonnen Kevin en zijn dieren dan ook met volle goesting aan hun set. Nadat we de eerste tonen al vanuit de backstage hoorden klinken, liep de Nederlander niet veel later enthousiast het podium op. Ondanks dat het nog vrij vroeg op de middag was, was er toch al een schare aan fans aanwezig om de rapper aan het werk te zien.

De liveband, The Animals, was dan ook een enorme meerwaarde die het geheel wat naar een hoger niveau tilde. Het begin van de set zat vol zomerse vibes, waardoor de rap dan ook niet te zwaar viel en het het perfecte moment van de dag was om Kevin op de affiche te plaatsen. Jammer genoeg besloot de Rotterdammer iets te snel dat het tempo al te hoog lag en vroeg hij zijn band dan ook dat wat naar beneden te halen. Het werd dus met andere woorden tijd voor de nummers met iets meer inhoud, die dan ook zwaarder aankwamen bij het publiek dat alles uit volle borst meekeelde. Waar Kevin een sterke start maakte, verviel het tempo echter in een trage sleur, waardoor de kleine energieke opflakkeringen niet voldoende waren om de lont aan te steken.

The Big Moon @ Stage 4

Binnenkort mag het Britse indierockviertal van The Big Moon op het fameuze Glastonbury spelen, dus als voorbereiding staken de dames het Kanaal over om op hun beurt Stage 4 te openen. Dat is meteen ook het kleinste podium van het hele festival, omringd met allerlei eet- en marktkraampjes waar je allerlei hebbedingen kan kopen. Hierdoor kregen we dan ook snel het gevoel dat we op een plaatselijke rommelmarkt aanwezig waren, waar je de even lokale nonkel en zijn band normaal gezien mag aanschouwen. Gelukkig voor ons stonden niet nonkel Bob en vrienden op het podium, maar was het dus aan de Britse dames om ons te komen entertainen. Beginnen deden ze met “Wide Eyes” en al snel viel het op dat de soundmixing niet ideaal was.

Zangeres Juliette Jackson had duidelijk moeite om over de instrumenten te komen, waardoor het allemaal wat flou was om te horen. Naarmate de set vorderde, was het duidelijk dat The Big Moon het wel zeker in haar mars heeft om echt te rocken, maar Stage 4 was daarbij niet haar beste vriend. Dat ze het lastig hadden met het warme weer, brachten ze meermaals op en bij elke mogelijkheid om wat te schuilen in de schaduw, namen ze die kans resoluut. Niettemin uitten ze hun dankbaarheid om hier te mogen staan, gezien het eten op de Nederlandse festivals veel beter is dan dat in hun thuisland.

Met “Bonfire” werden de laatste tien minuten van de set ingeluid en probeerde het viertal dan ook voor een laatste keer te rocken. We werden opgedragen om ons voor te bereiden op een heuse sitdown, wat een serieuze opdracht was voor de dames gezien het grootste deel van het publiek zich ondertussen onder de tent had verschuild. Dat stopte de frontrow niet om volledig mee te gaan, maar ook daar werd de warmte te veel wanneer Jackson ons nog eens opdroeg mee te springen. Met gekendste hit “Your Light” van het oerdegelijke album Here Is Everything werden de laatste noten van de set officieel ingeluid. Hierbij brachten ze hun driekwartier wel tot een degelijk einde, maar echt overtuigen – was het door de hitte of het eerder ongelukkige podium? – konden de dames niet.

Daði Freyr @ North Stage

De IJslandse band Daði Freyr maakte als virtuele Eurovisiesongfestivalwinnaar naam voor zichzelf met zijn vrolijke en gekke muziek. 2022 was een topjaar, met onder andere passages op Pukkelpop en in De Roma, en 2023 lijkt even rooskleurig voor de overvrolijke man. Ditmaal kregen we niet de even gekke podiumoutfits van toen we hem leerden kennen, maar zijn oprecht sprankelende persoonlijkheid wist vanaf hij het podium betrad iedereen gelukkig te maken. Hij vloog er samen met zijn band meteen stevig in: met “Thank You” kregen we de perfecte opener om iedereen te bedanken die de hitte overwon om hem te zien. We kregen hierbij dan ook al snel een glimlach te zien dankzij de volle weide.

Met enkele zinnetjes Nederlands werden we naar “Where We Wanna Be” geleid en daarbij vertelde hij ons over het feit dat zijn programma gecrasht was. Mocht dat toch een teken van leven geven, dan waarschuwde hij ons dat hij de rest van de set zou praten. Dat zou, gezien zijn geweldige podiumprésence, niet eens zo erg geweest zijn. Hij maakte van elk moment gebruik om interactie te zoeken met het publiek en deed dat op zijn eigen gekke manier. Van stilte of verveling was er absoluut geen sprake, en wanneer hij zijn instrumenten stemde, gaf hij ons ook een improvisatienummertje. Freyr kaartte wel aan dat hij wat last had van zijn stem, maar daar merkten we absoluut niets van. “Moves To Make” leidde hij in met het feit dat dit nummer nog maar één keer live werd gespeeld en dat dat toen faliekant slecht was. Verbazingwekkend volgens de man zelf, want ze zijn zulke goede muzikanten.

We kregen vervolgens Eurovisiesongfestivalhit “10 Years”, en wie toen nog niet mee was in het IJslandse feest, was dat vanaf dan zeker en vast wel. We werden ook getrakteerd op een nieuw nummer, dat hij schreef in Bergen. Opvallend was de hele andere sound die we hier te horen kregen. De overvrolijke geluiden maakten plaats voor een heuse drum-‘n-bassbeat die wat duisterder aanvoelde en Freyr zong ook niet in het IJslands of Engels, maar in het Duits. Een opvallende keuze, maar het was er zeker eentje die aansloeg. Met nog een cover van Atomic Kittens “Whole Again” op een hyperpopbeat werden we teruggekatapulteerd naar de jonge jaren 2000, om vervolgens weer in zijn gekke wereld terug te komen met een improvisatienummer om de organisatie te bedanken. Afsluiten kon niet anders dan met zijn doorbraaknummer “Think About Things” en als je niet overgelukkig vertrok van deze set, dan weten wij het ook niet meer.

RONDÉ @ South Stage

De Nederlandse popband RONDÉ is goed op dreef: ze wist al enkele prijzen in ontvangst te nemen en krijgt steeds meer aandacht, waardoor we ze ook meer en meer te zien krijgen. Recent bracht de band nog haar laatste single “Break My Heart” uit en knal in de middag mocht ze die dan ook komen voorstellen voor eigen publiek. Voor het publiek was het alleszins een makkelijke verplaatsing: iedereen moest zich gewoon 180 graden draaien en kon zo RONDÉ zo goed als meteen aan het werk zien. Terwijl onze mondhoeken nog steeds pijn deden van het lachen – plezier dat we te danken hebben aan de geweldige set van Daði Freyr -, werden we goedlachs verwelkomd door frontvrouw Rikki Borgelt.

Het was dan ook meer dan duidelijk dat ze zin had om te knallen op de South Stage; iets wat ze zonder enige twijfel ook deed met opener “Bright Eyes”. Borgelt wist als een ware professional over het podium te paraderen en nam dan ook elke vierkante centimeter in. Het enthousiasme speelde de band misschien ook wel wat parten, want bij de overgang naar het volgende nummer, ging alles zo snel en abrupt dat de meeste mensen in het publiek nog volledig in de energie van “Bright Eyes” zaten, voor ze goed en wel konden afronden om zich te focussen op het volgende nummer. Alles klonk zeer strak en het was dan ook meer dan duidelijk dat de band goed op elkaar was afgestemd.

Hoewel het enthousiasme van RONDÉ overduidelijk aanwezig was, was dit bij het publiek minder het geval. We werden meermaals aangemaand om te dansen bij “Underwater”, maar iedereen bleef er maar wat statisch bij staan. De nummers die de band bracht zijn zeker niet slecht, maar alles lijkt wat veel op elkaar, waardoor de concentratie snel verloren ging. Het confettikanon dat we dan kregen bij nieuwste single “Break My Heart” was misschien wel handig om ons even wakker te schudden, maar bracht op zich niet veel verandering. Een sterke band met een sterke podiumprésence, maar jammer genoeg liep het wat verloren bij het publiek. 

THE DRIVER ERA @ Tent Stage

Terwijl Ramkot last minute de North Stage aan het kapotrocken was ter vervanging van Disturbed, kon je in de Tent Stage de Amerikaanse band THE DRIVER ERA aan het werk zien. Het terrein was tot ver buiten de tent gevuld met fans en nieuwsgierigen, die de voormalige Disney-sterren hun ding wilden zien doen. Openen deden ze meteen met “Feel You Now” en bij elk danspasje dat Ross Lynch maakte, werd hij door extreem vrouwengegil aangemoedigd. De mannen van THE DRIVER ERA wisten duidelijk geen blijf met hun energie, waardoor dat jammer genoeg wat parten speelde in het begin. Eens debuutsingle “Preacher Man” aan de beurt was, voelden ze zich pas echt comfortabel op het podium en kregen ze het publiek volledig mee. Dat publiek scandeerde het nummer overigens woord voor woord mee.

Met “Like A King”, een indiepoprocknummertje met een wat lager tempo, maakte THE DRIVER ERA de set wat rustiger, maar maakte het zo ook de diversiteit binnen zijn kunnen duidelijk. Dat het hele gezin verwend is met muzikale talenten, mochten we niet alleen aan hun gitaarspel horen, maar ook wanneer broeder Rocky Lynch de microfoon voor zich kreeg en ook hij de kans kreeg om zich van zijn beste kant te tonen. Het was ook duidelijk dat de mannen wisten wanneer ze de aandacht wat verloren, want Ross Lynch besloot niet veel later om zich richting tent te begeven, wat voor grotere euforie zorgde.

We werden terug in de zomerse sferen gebracht met “Malibu”, en wanneer ze besloten “Wild Thoughts” van DJ Khaled en Rihanna in de mix te gooien, werd het er enkel maar zwoeler op. Voor het laatste nummer “A Kiss” besloot de jongste telg van het gezin om zijn T-shirt uit te trekken, met het gevolg dat iedereen tijdelijke gehoorschade opliep door het immense gegil. De eindstreep was in zicht en “A Kiss” toonde hierbij misschien wel het beste vocale kunnen van de band aan, waardoor we enkel maar tevreden de tent verlieten. Gezien hun grote populariteit hier in Nederland, is het opmerkelijk dat de heren in België niet hetzelfde niveau van bekendheid hebben. De mannen van THE DRIVER ERA hebben het immers zeker in zich om het tot een goede en gekende liveband te schoppen.

Op zondag 2 juli staat THE DRIVER ERA op Rock Werchter.

Hollywood Vampires @ South Stage

Met een heus introfilmpje werd de all star-rockband Hollywood Vampires geïntroduceerd en het was dankzij opener “I Want My Now” duidelijk dat de mannen al lang in het vak zitten: Alice Cooper nam iedereen namelijk meteen mee in de show. Van de South Stage tot de North Stage stond de weide helemaal vol om de oude, maar nog niets verleerde rockers aan het werk te zien. Eigenlijk zouden we hen kunnen beschouwen als een ware tributeband die toevallig een album uitbracht. Niet dat we dat erg vonden, want zowel materiaal van hun originele projecten als andere iconische bands passeerden de revue en zo knalden de heren er een uurtje op los.

Als een ware circusleider met zijn wandelstok in de hand begeleidde Cooper de weide om zich volledig te smijten. Dat veel mensen vooral aanwezig waren om Johnny Depp aan het werk te zien, was duidelijk te merken, want zodra hij de zang op zich nam voor een cover van “People Who Died” van The Jim Carroll Band, ging iedereen als een gek tekeer. Op zich leek het alsof Hollywood Vampires recht van de set van een budgetloze verfilming van Pirates of the Caribbean was gestapt, met uitzondering van Captain Jack Sparrow zelf. Deze laatste opteerde om als een ware rastaman, inclusief joint, het podium rond te gaan. De ene hit na de andere werd gespeeld met af en toe een eigen nummer, maar de muziek die we voorgeschoteld kregen was telkens van oerdegelijke kwaliteit, overgoten met de nodige showsaus.

Tove Lo @ Tent Stage

De Zweedse Tove Lo keerde even terug in de tijd naar haar debuutalbum Queen of the Clouds door het podium te bekleden met wolken, maar beginnen deed ze met “Pineapple Slice” van haar recentste langspeler Dirt Femme. Zuiver en zwoel vlogen we er dan ook in en niemand kon zich ervan weerhouden te dansen. Zwoele, seksueel bevrijdende nummers waren er bij de vleet en dat is ook een van de redenen waarom de zangeres al een hele resem fans wist te vergaren. Het vrouwelijke perspectief staat centraal in haar muziek en ze laat zich daarin door niets of niemand tegenhouden. Dat ze al lang in het vak zit, was ook meer dan duidelijk met de manier waarop ze haar podium en publiek innam. Elk lied had zijn eigen choreografie. Zo kregen we met “Talking Body”, een van haar oudere en meest bekende nummers, een hoogtepunt in de set, want sinds de begindagen heeft de Zweedse de traditie om zich letterlijk en figuurlijk bloot te geven door het publiek te flashen en de macht over haar eigen lichaam te tonen.

Met nog een sitdown en knuffelmoment voor de fans toonde ze haar dankbaarheid nog eens. Het eerste echte plankendaverende moment van de dag was hiermee aangebroken, of zo voelde het toch, gezien we ons op beton begaven. Spraakmomentjes waren eerder schaars, maar daar kwam niemand dan ook voor. Sinds het uitbrengen van haar nieuwste single “I like u” is het een vaste waarde in haar setlist. Je zou denken dat het voor velen nog onbekend was, maar daar bleek niks van waar te zijn, gezien de hele tent het woord voor woord meezong. Afsluiten deed ze met haar ultieme doorbraakhit “Habits (Stay High)”, waarbij het refrein luidkeels door iedereen werd meegezongen, en “No One Dies From Love” om de laatste danspasjes te zetten. Tove Lo wist zich te ontpoppen tot de ware popprinses van de dag.

Op maandag 19 juni staat Tove Lo in de Ancienne Belgique.

The Script @ South Stage

Het was even afwachten hoe de set van The Script er zou uitzien na het recente verlies van gitarist Mark Sheehan. Gezien de volle weide waren wij duidelijk niet de enigen. Met een heus confettikanon werd “Superheroes” van start gegaan en slaagden de Ieren er meteen in ons mee te krijgen. Met de hulp van een extra dansbeatje op het einde was het feest compleet en was het enkel maar afwachten wat de The Script ons nog allemaal zou geven. Snel volgde “The Man Who Can’t Be Moved”, de ultieme doorbraakhit, die woord voor woord werd meegezongen. Het zouden geen trotse Ieren zijn mochten ze hun quasi Ierse volkslied “Paint the Town Green” niet spelen. Voor de gelegenheid werd er dan ook een groene filter geplaatst op de camera en werd het veld zo letterlijk groen gekleurd. Opnieuw werd er hier een dancebeatje over geplaatst, wat een vreemd gevoel gaf, waardoor de normaal eerder authentieke sound van de band wat verloren ging.

Voor het volgende nummer vertelde Danny O’Donoghue ons het verhaal dat hij vroeger na zijn shows zijn ex belde, ditmaal pakte hij het wat anders aan en vroeg hij het publiek of hij iemands ex mocht bellen. Al snel haalde nieuwe volksheld Bruno zijn gsm boven en werd diens ex het onderwerp van “Nothing”. Het hele nummer lang kregen we het meisje te zien via facetime en werd zijzelf getrakteerd op een quasi privéshow van O’Donoghue, terwijl Bruno de longen uit zijn lijf zong. Dat de band al een hele resem hits op zijn palmares heeft staan vergeten we soms, maar het toont op momenten als deze aan hoe lang de mannen al aan het werk zijn.

Het was onvermijdelijk dat het verlies van Sheehan niet onbesproken zou worden. We kregen een verdiende lofbode over de gitarist en bijgevolg werd “If You Could See Me Now” akoestisch gebracht door O’Donoghue en Glen Power. Het was een emotioneel moment voor de fans en band, en bracht iedereen dat tikkeltje dichter bij elkaar. Alles werd mooi aan elkaar genaaid en op zulke momenten viel het wederom op hoe lang de band al bezig is. Het toont ook aan dat de heren door de vijftien jaar samen ervoor gezorgd hebben dat ze een goed geoliede machine zijn geworden, waarbij we ze nauwelijks kunnen betrappen op het maken van foutjes. Met nog twee nummers in het verschiet deelde de frontman ook nog eens mee dat er enkele gelukkige fans gekozen zouden worden voor een meet and greet, waardoor de euforie niet meer weg te halen was. Bij de laatste tonen van “Hall of Fame” was het dan ook tijd om afscheid te nemen van de band en was er van een Irish goodbye helemaal geen sprake.

Queens of the Stone Age @ North Stage

De Amerikaanse rockband Queens of the Stone Age bracht afgelopen vrijdag na zes lange jaren een nieuw album uit, dat In Times New Roman… gedoopt werd. Na een scheiding, verlies van dichte vrienden en ook zijn eigen persoonlijk gevecht met de gezondheid, zijn het voor Josh Homme bewogen tijden geweest. De lat lag weliswaar enorm hoog, maar iedereen was vooral blij zijn geliefde band terug op het podium te zien staan. En of de frontman daarvan genoot. Hij bekeek het publiek alsof het zijn lang verloren geliefde was en voor we het wisten, werden de eerste noten gespeeld van “No One Knows”. Al snel scheurden de gitaren erop los en werd het rockfeest op gang getrokken. Wanneer we even dachten dat de kaars doofde tijdens “Feel Good Hit of the Summer”, werd de goede, oude haarspray-en-aansteker-truc bovengehaald en was het vuur meer dan zeker aan.

Het zou een vlotte tocht worden volgens Homme. Niemand kon wachten tot het volgende nummer en de band luisterde mooi naar onze wensen. Moshpits ontstonden bij de vleet en we denken dat niemand ooit zo’n vrolijke moshpit zag als die bij QOTSA. “Carnavoyeur” mochten we misschien pas sinds vrijdag grijsdraaien, maar dat weerhield niemand om ten volle te genieten. Je zal tevens nergens de mooiste vorm van solidariteit tegenkomen dan bij de concerten waar de gitaren het zwaarste scheuren, en ook bij de Queens was dat niet anders.

Met hier en daar een scherpe gitaarsolo, werd er keer op keer gegrepen naar een hoogtepunt en wist niemand te kiezen wat hun favoriete moment was. “Make It With Chu” zorgde nog voor een stevige danssessie en met “Go With The Flow” werden we terug uit de danssfeer gesleurd om stevig mee te rocken met de Amerikanen. Alles zat goed in elkaar van begin tot einde en we beseften meer dan ooit waarom we de band zo gemist hebben. Opmerkelijk was ook het jonge publiek: jong en oud liepen vol trots met hun Queens of the Stone Age-shirt en rockten van begin tot einde mee. Afsluiten deden ze traditiegetrouw met “A Song For The Dead” en daarmee kwam er een einde aan de geweldige set van de band. Homme en compagnie stonden er beter dan ooit en dat mochten we zien. We keken, we ervaarden en we genoten. 

Op zondag 2 juli staat Queens of the Stone Age op Rock Werchter.

Robbie Williams @ South Stage

Dat Robbie Williams als slotact voor de tweede dag van Pinkpop gekozen werd, was geen vreemde keuze. De Brit verkocht wereldwijd al meer dan 77 miljoen albums en heeft daarbij een wereldrecord op zijn palmares staan als bestverkopende artiest allertijden. Williams kende natuurlijk zijn start als lid van de popboyband Take That, waar hij na vijf jaar werd buiten gekegeld. Niet getreurd, dacht hij toen, waarna hij dan maar zijn solocarrière startte en zijn monsterhit “Angels” schreef. Talloze albums later is de man uitgegroeid tot een echt popicoon en als een ware vos verleerde hij zijn streken nog niet. In januari mochten we hem al verwelkomen in het Sportpaleis en nu was het de beurt aan de South Stage van Pinkpop

Met een direct bevel om in onze handen te klappen werden we ingeschakeld om Robbie Williams te verwelkomen. Met de hulp van een hele resem danseressen startte hij met “Hey Wow Yeah Yeah”, maar besloot hij zelf nog even in de schaduw te vertoeven. Op “Let Me Enterain You” stelde hij niet alleen zichzelf, maar ook zijn kont voor in een outfit die ons in de toekomst laat kijken over hoe Harry Styles er over dertig jaar zal uitzien. Deze knaller van een hit trok het slotfeest van de dag volledig op gang. Dat de man babbelgraag was, mochten we al snel ondervinden. Hij voerde als het ware een comedyshow op, waardoor we twee voor de prijs van één kregen. Wanneer de zanger niet aan het performen was, ging hij de constant de conversatie aan met het publiek of speelde hij met de camera. Zo kregen we met “Strong” een heuse karaoke voorgeschoteld, gezien het volgens hemzelf geen hit is en niemand de tekst ervan zou kunnen kennen.

We kregen ook een ware Robbie Williams-geschiedenisles. Hiervoor koos de man een slachtoffer in het publiek, aan wie hij zijn verhaal vertelde. Held van de avond was niet meer Bruno van bij The Script, maar heette nu Koen, die al snel tot Steve gedoopt werd door de zanger. Zo kregen we ook livecommentaar bij het samen bekijken van de eerste videoclip van Take That en zong hij zijn verhaal aan de hand van covers van “Could It Be Magic”, “Don’t Look Back in Anger” en “The Flood”. Met vervolgens een hele resem aan hits trokken we samen de nacht verder in. We kregen nog een heuse encore vol leuke interacties met het publiek. Na een korte kledingwissel (lees: hij ruilde zijn top in voor een badjas) ging de Brit van start met “No Regrets”, gevolgd door “She’s The One” opgedragen aan een gelukkige dame in het publiek. Afsluiten kon hij natuurlijk niet zonder “Angels” en als kers op de taart nog een medley van al zijn grootste hits. Robbie Williams verzorgde een geweldige show, waar iedereen voldaan en goedlachs van werd.

Onze recensie van dag 1 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!