© CPU – Nathan Dobbelaere
Nooit zijn de dagen donkerder geweest voor Foo Fighters. Het verlies van Taylor Hawkins kwam als een donderslag bij heldere hemel. 25 maart 2022 was een gitzwarte dag, de donkerste der dagen voor Foo Fighters. Dat muziek helend kan werken werd al meermaals aangetoond. Maar niemand had de band zo snel terug verwacht. Op de dag dat But Here We Are verschijnt staan ze voor een exclusieve tweedaagse op het podium aan de Nürburgring. De titel omschrijft het nog het beste: hier zijn we dan. Wat moeten we anders doen?
Vorige zomer was er nog de dubbele herdenkingshow, eentje in Londen, de andere in Los Angeles. We voelden de pijn, de tranen, de ongecontroleerde emoties. Elk lid afzonderlijk was zoekende om het verlies een plaats te geven. Zo werkt een rouwproces nu eenmaal; je moet door verschillende stadia. Gisterenavond was de toon anders. Er was ruimte voor emotie, om positief terug te denken aan Hawkins en het leven te vieren. Met “All My Life”, gevolgd door “No Son of Mine” liet Grohl zijn bende direct al het stof uit de oren blazen. De verbetenheid waarmee hij “All My Life” zong kon zijn gedrevenheid niet verstoppen.
© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Over de set kunnen we trouwens heel kort zijn; een best of set met hier en daar welgemikt een nieuw nummer ertussen. Wat er zich tussenin afspeelde, daar kunnen we veel over vertellen. Er was lang nagedacht over de opbouw van de set lijkt ons. We denken daarbij aan de gelaagdheid en de subtiele verwijzingen. Zo sloeg de combinatie van “Walk” en “Learning To Fly” een mooie brug naar “Times Like These”. Grohl zong met de ogen dicht; ‘Now, I’m lookin’ to the sky to save me / Lookin’ for a sign of life’. Bij “Walk” konden we de emotie voelen bij ‘I think I found my place / Can’t you feel it growing stronger’. Deze strofe leidde het eerste hoogtepunt van de show in. “Times Like These” heeft al verschillende betekenissen gekend gedurende Foo Fighters’ carrière. Grohl zette de song in en liet het publiek meezingen. Ook al was de koude nacht ingetreden aan de ring, het was niet daarvan dat we kippenvel kregen.
Telkens we het gevoel kregen dat de show de emotionele kant opging, schakelde de band een versnelling hoger en gooide ze er een stevige rocksong tegenaan. “Breakout” deed de grond daveren en droogde alle vochtige ogen. Er was ruimte voor emotie, maar nooit sloop de bittere melancholie in de show. De olifant in de kamer mocht nog een tijdje blijven ronddwalen. Er werden geen verhalen over Hawkins verteld. Sterker nog: hij werd zelfs twee uur lang niet bij naam genoemd. Zijn vervanger werd wel in de schijnwerpers gezet. Zo kregen we een greep uit Josh Freese’s carrière. Grohl speelde samen met Freese stukjes van Devo en Nine Inch Nails. Het was niet het enige moment dat Freese aanwezig was. Het viel ons op dat hij iets luider in de mix zat heel het optreden lang. Nooit wou hij zelf op de voorgrond treden, al kon hij moeilijk verstoppen dat hij een steengoede drummer was. Hij speelde foutloos, strak en zonder tierlantijntjes. Elke keer wanneer het juiste moment aanbrak, liet hij zich pas gelden. Zo kreeg hij tijdens “Breakout” een korte drumsolo. Zijn echte eerbetoon was echter zeer fijntjes; zijn drumstel was bijvoorbeeld identiek opgesteld als dat van Hawkins.
© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
De echte hoogtepunten waren tijdens de songs waar het publiek de kelen mocht schor zingen. “My Hero” werd solo door Grohl ingezet en letterlijk iedereen zong woord voor woord mee. Het extra stukje piano dat toetsenist Rami Jaffee toevoegde gaf het nummer nog iets meer glans, iets waarvan we dachten dat het onmogelijk was. Net wanneer we meegesleept werden in de emoties gooiden ze “This Is a Call” er tegenaan. We zeiden het al; er was goed nagedacht over de samenstelling van de set. Nooit zouden ze toestaan dat het té emotioneel werd. Dochter Violet Grohl mocht “Shame Shame”, dat opgedragen werd aan Limp Bizkit, komen meezingen. Vader Grohl glunderde en blonk van trots. Ook voor zulke oprechte emoties was er ruimte. Naast het verlies van Hawkins, verloor hij vorig jaar zijn moeder Virginia. Dave Grohl is een man die het glas weer halfvol ziet en maar al te goed beseft dat het leven iets is dat je moet koesteren.
Hoe dieper in de show, hoe meer die olifant in de kamer ter sprake kwam. “Aurora” werd aangekondigd als het favoriete nummer van de enige persoon die er niet bij kon zijn. Het was het begin van de finale. “Monkey Wrench” werd lang uitgesponnen en de laatste lucht mocht uit de longen geperst worden om “Best of You” mee te zingen. Zoals gewoonlijk werd het optreden afgesloten met de powerversie van “Everlong”. Grohl en co lieten daarbij merken dat ze klaar zijn voor het volgende hoofdstuk van hun carrière. Dat hoofdstuk zal er één zijn zonder Taylor Hawkins, al zal het nooit echt zonder Hawkins zijn.
Onze recensie van dag één lees je hier.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
All My Life
No Son of Mine
Rescued
The Pretender
Walk
Learn to Fly
Times Like These
Under You
Breakout
The Sky Is a Neighborhood
Whip It / March of the Pigs (Devo/Nine Inch Nails covers)
My Hero
This Is a Call
Nothing at All
Shame Shame
These Days
Aurora
Monkey Wrench
Best of You
Everlong
