Toen op een zaterdagochtend in maart vorig jaar vanuit Colombia het tragische nieuws binnensijpelde dat Taylor Hawkins niet meer was, sloeg dat op zijn zachtst gezegd in als een bom. De energieke en uiterst getalenteerde drummer met de blonde lokken en tandpastasmile zouden we nooit meer kunnen aanschouwen tijdens hetgeen wat hij het liefste deed. Foo Fighters verloor niet enkel een drummer, maar zoveel meer dan dat die dag. De vraag rees dan ook meteen of we überhaupt nog een toekomst mochten verwachten van Dave Grohl en de zijnen. Alsof dat niet genoeg was, moest de aimabele frontman vorige zomer ook afscheid nemen van zijn moeder Virginia. De meeste mensen zouden er misschien even de brui aan geven, maar muziek heelde al vaker diepe wonden.
Een eerste teken van hoop kregen we in de vorm van de tributeconcerten ter ere van Hawkins, waarbij onder andere zoonlief Shane Hawkins even de plaats innam van zijn vader om “My Hero” mee te drummen. Vervolgens bleef het enige tijd stil rond de Foo Fighters, tot er begin dit jaar plots enkele shows in Amerika en Europa werden aangekondigd. Een grotere verrassing was het toen de band midden april quasi uit het niets de nieuwe single “Rescued” dropte en daarbovenop ook meteen de aankondiging voor een nieuwe plaat bekendmaakte. Dit alles had menig fan allicht zelfs niet meer durven dromen, maar na ruim een kwarteeuw weten de heren alsnog te verrassen.
Nieuwe muziek, allemaal goed en wel, maar wie zou er dan plaatsnemen achter de drums? En zou diegene ook al te horen zijn op de nieuwe plaat? Die laatste vraag werd al snel ontkracht doordat bekend werd gemaakt dat Dave Grohl het volledige album zelf inspeelde op de drums. En ook op de eerste vraag kregen we in de aanloop naar de nieuwe liveshows een antwoord. Josh Freese – voormalig sessiedrummer bij onder andere Guns ’n Roses, Nine Inch Nails en Weezer – werd tijdens een livestream van de band aangekondigd als vervanger van Taylor Hawkins. Grote schoenen om te vullen, maar de vuurdoop afgelopen weekend in Boston verliep alvast vlekkeloos.
In tegenstelling tot het schrijfproces van de voorgaande albums, pende Dave Grohl dit keer eerst alle teksten bijeen om deze vervolgens te voorzien van de passende melodieën samen met zijn bandleden. Een tactiek die wel lijkt te werken, want doorheen But Here We Are krijgen we het gevoel dat de zanger zich enerzijds rechtstreeks richt tot de dierbaren die hij verloren heeft en anderzijds songs heeft geschreven waarin het grote publiek troost kan vinden. Verwacht echter geen album vol deprimerende nummers, want Foo Fighters blijft op zijn best als ze als vanouds kunnen rocken. Het merendeel van de songs ontpopt zich nog steeds als ouderwetse rocksongs met een oerdegelijk refrein dat uitmondt in een stevige, muzikale outro. Qua zang lijkt het wel alsof Dave Grohl naarmate de tijd verstrijkt steeds beter de balans weet te vinden tussen het melodieuze en zijn kenmerkende, stevige oerschreeuw.
Waar “Rescued” alvast vlotjes de harten veroverde van de fans, is dit verre van het sterkste nummer van de plaat. Dit moet de band misschien zelf ook gevoeld hebben, want de afgelopen weken losten ze nog maar liefst drie nieuwe singles uit het album. “Under You” klinkt verrassend hoopvol, terwijl de stevige rockballade “Show Me How” – met dochter Violet Grohl op de backings – dan weer een van de weinige rustpunten biedt op de plaat. Toch is het vooral het epische, tien minuten durende “The Teacher” dat de diepste indruk nalaat. Het nummer is een beklijvende, muzikale ode aan wijlen moeder én leerkracht Virginia Grohl.
‘I can feel what others do / Can’t stop this if I wanted to’, zingt Grohl tijdens de dreigende intro om vervolgens voor een eerste maal lekker groots en bombastisch los te barsten. Het nummer valt meerdere keren stil en vindt telkens een nieuwe adem om naar het einde toe volledig te ontsporen in een heuse apotheose waartussen de ‘goodbyes’ ons om de oren vliegen. Na de muzikale chaos volgt een zeer plotse en daardoor uiterst intense stilte die vervolgens overgaat in het kalme, maar ruw klinkende “Rest”. Het laatste lied van de plaat klinkt zelfs meer als een demo dan een afgewerkt nummer en staat in schril contrast met de stadionrock die we op het merendeel van het album voor de kiezen kregen. Met de tekst ‘Rest, you can rest now / Rest, you will be safe now / Waking Up, I had another dream of us / In the warm Virgina sun, there I will meet you’ sluit Foo Fighters dit moeilijk hoofdstuk toch enigszins hoopvol af.
Op But Here We Are vindt Foo Fighters mooi de balans tussen de verwerking van een zware periode en het hoopvol vooruit kijken naar de toekomst. Een toekomst waarbij we hopelijk samen met hen het leven en de muziek mogen vieren, maar waarin ook ruimte is om af en toe terug te kijken naar wat geweest is. En Taylor? Die zag dat het goed was.
Voorlopig zijn er nog geen geen Belgische data te vinden in het tourprogramma van de band. Deze avond en zondag spelen Foo Fighters hun enige twee Europese shows op Rock Am Ring en Rock Im Park in Duitsland.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “The Teacher”, ons favoriete nummer van But Here We Are, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
