InstagramLiveRecensies

Maggie Lindemann @ La Madeleine: Naast de kroon gegrepen

© CPU – Chris Stessens

Maggie Lindemann was ooit een schattig popmeisje tot ze het platenlabel-juk van zich afzwierde en onder haar eigen label swixxzaudio lekker ging punkrocken. Haar debuut-ep PARANOIA was daar het eerste resultaat van en vorig jaar volgde debuutalbum SUCKERPUNCH. Op beide platen bewees de Amerikaanse dat de emo/punkrock haar goed afgaat en ze terecht meedingt naar een punkprinsessenkroontje. Zo zag ze dan ook de gelegenheid om haar emo-oeuvre uit te spelen tijdens een wereldtour door de VS, Australië en tot slot Europa. Toch twijfelden we in La Madeleine of ze voor zo’n grote wereldtour wel al klaar was.

Vooraleer de tourcompagnons van Beauty School Dropout het publiek mochten opwarmen, werden we nog verwend met een extra voorprogramma van Cellar Twins, een Belgische heavyrockband. Toch had die verwennerij niet echt gehoeven. Niemand in La Madeleine werd heel enthousiast van hun hevige instrumenten en cleane vocals met metalkantje. Het hielp daarbij niet dat de zanger met zijn relaxete pas in hemd en hippiebril nogal contrasteerde met de scheurende muziek. Gelukkig zorgde Beauty School Dropout wel voor een totaalplaatje. De band uit LA maakt mainstream rocknummers waar je voor aankomst van het tweede refrein al mee bent. Op hun drums en gitaren zat geen rem, maar de poppy vocalen zorgden voor een opgewekt geheel. Met nog wat entertainend gitaargezwier en ontblote basten erbij wist Beauty School Dropout de timide zaal toch op te jutten voor Maggie Lindemann.

© CPU – Chris Stessens

Onthaald worden onder het geroep van je naam en een smartphonezee moet een prima omstandigheid zijn om vol zelfvertrouwen je set te starten, maar voor Maggie Lindemann had dat toch niet zo’n effect. Haar stoere outfit imponeerde, maar onder haar make-uplagen was een zekere gespannenheid merkbaar. Ze liep wat verloren op het podium en durfde bijna niet te zingen. In het eerste nummer liet ze dan ook vooral het vooropgenomen bandje op de achtergrond het zangwerk doen. Zo deinden de eerste nummers voort terwijl we van Maggies livekunsten nog weinig hoorden. Op zich had het wel iets, zo op z’n Amerikaans fake: het is allemaal niet superecht, maar beide partijen zijn zich ervan bewust, dus wat maakt het dan nog uit?

De sfeer bleef dan ook goed: de meeste toeschouwers waren enthousiast om hier hun lievelingsnummers te beleven in concertgebeuren. Nummers als “Scissorhands” en “self sabotage” zijn gemaakt om op los te rocken. Toch is dat niet zo vanzelfsprekend als de klank ervan in een schelle vorm je oren toetreedt. De combinatie van de vooropgenomen muziek en de livemuziek was niet goed afgestemd. Daarnaast was er altijd een iets te lange stilte tussen elk nummer wanneer de muzikanten wachtten op het bandje dat van start ging. Ondanks de korte en energieke nummers van Maggie Lindemann kwam de show door die rustpunten dus nooit heel overweldigend over.

Na vier nummers was er een technische onderbreking waarbij de drie bandleden van het podium gingen om het op te lossen. In de tussentijd stond Maggie voor de uitdagende taak om het publiek geboeid te houden met wat praatjes. Dat deed ze niet slecht, ook met behulp van een ‘sign my boobs!’-aanvraag op de eerste rij. Enkele minuten later kon de show weer starten en het was meteen duidelijk dat de verplichte ijsbreker de zangeres goed gedaan had: de verlegenheid was eraf en Maggie richtte zich nu echt tot het publiek. Ook kregen we haar stem meer te horen en werd duidelijk dat ze het potentieel heeft om haar nummers vocaal te dragen.

© CPU – Chris Stessens

Er kwam bovendien een blijde muzikale verrassing wanneer “phases”, een op plaat overgeproduceerd nummer, wat hardere gitaren erbij kreeg. Dat zorgde voor meer spontane overgave op en naast het podium, die later tot een hoogtepunt kwam tijdens achtereenvolgens “novocaine” en “It’s Not Your Fault”. Maggie Lindemann bleef spaarzaam met bindteksten en interactie tot tijdens “how could you do this to me?” een fan op het podium werd uitgenodigd om de featurevocals van Kellin Quinn op zich te nemen: een leuk moment. De reguliere set werd afgesloten met “she knows it”, waarin Maggie zingt over verliefd zijn op een meisje dat een vriend heeft. De bestormende banger zorgde voor veel positieve energie, versterkt door een pridevlag die Maggie bovenhaalde. Het tweede deel van de show bevatte dus meer muzikaliteit, maar écht rock and roll ging het er niet aan toe. We vroegen ons af waar al die opgehoopte creativiteit naartoe is gegaan toen Maggie zich losbrak van haar label.

Maggie Lindemann greep tijdens haar passage in La Madeleine naast het kroontje van punkprinses. Om zich die te kunnen toe-eigenen stond de zangeres te verlegen op het podium. Tijdens de tweede helft was er een pak meer spontaniteit en energie, waardoor de zaal wel fun had, maar heel heet werd het nooit. Waarschijnlijk had Maggie meer vertrouwen kunnen opbouwen met een minder uitgebreide tour, in kleinere zalen en met meer in thema stagedesign naast gewoon een begeleidende band. Binnenkort zit ze alweer aan het einde van haar wereldreis, maar op 2 juni vind je haar nog in Melkweg in Amsterdam.

Facebook / Instagram / Twitter / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

intro / welcome in
take me nowhere
Scissorhands
self sabotage
hear me out
Knife Under My Pillow
break me!
phases
i’m so lonely with you
Loner
cages
girl next door
we never even dated
novocaine
It’s Not Your Fault
you’re not special
casualty of your dreams
how could you do this to me?
Crash and Burn
she knows it

GASLIGHT!

Related posts
InstagramLiveRecensies

The Driver Era @ La Madeleine: Kleffe popshow

Dat The Driver Era voor velen als een nobele onbekende in de oren klinkt, hoeft niet te verbazen. De band werd door…
InstagramLiveRecensies

Crystal Fighters @ La Madeleine: De Tuin Van Jolijt

Nog geen anderhalve maand was het geleden dat Crystal Fighters in ons land stond, maar nadat ze op Pukkelpop de Club mochten…
LiveRecensies

Die Antwoord @ La Madeleine: Pompende freakshow

Twee dagen na elkaar staat het Zuid-Afrikaanse Die Antwoord in La Madeleine in Brussel; een nogal kleine zaal voor een ooit zo…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.