Op haar achttiende scoorde Maggie Lindemann haar eerste hit en leek ze het zoveelste brave popsterretje te worden. Vier jaar en een grote hit later weten we wel beter. Ondanks het succes van “Pretty Girl” besloot ze resoluut te breken met haar girl-next-door-imago en onderging ze een ware metamorfose. Inmiddels is de Amerikaanse tienerster 22 jaar en kleedt ze zich het liefst in zwart leer. Die donkerdere stijl trekt ze ook muzikaal helemaal door op haar debuut-ep PARANOIA, waarin ze voor eeuwig het verleden achter zich laat.
De grote ommekeer kwam er van zodra Maggie haar contract bij een groot label beëindigde en voortaan zelf alle creatieve beslissingen besloot te nemen. Toen ze als tiener haar passie voor muziek ontdekte, groeide haar fascinatie voor gierende gitaren en bikkelharde vocals, maar ook popmuziek verdiende een speciaal plekje in haar hart. Op PARANOIA eet ze dan ook van twee walletjes en weet ze zichzelf los te rukken van alle verwachtingen die aan haar vroege succes verbonden waren. Al vanaf het openingsnummer “Knife Under My Pillow” komen de rockinvloeden er stevig door en blijven die dankzij een typische pop-opbouw vanaf de eerste strofe ook hangen.
Yungblud of Machine Gun Kelly zorgden er in de afgelopen jaren voor dat poppunk weer helemaal terug is op het grote toneel en daar kan ook Maggie Lindemann gebruik van maken. Op “GASLIGHT!” haalt ze de prettig gestoorde Siiickbrain aan boord, die samen met Lindemann haar zinnen heeft gezet op het bestormen van ons trommelvlies. De mysterieuze, zachte strofes staan in groot contrast met het refrein, waarin er harder gebruld wordt dan op een gemiddeld Graspopconcert en de metal-invloeden verrassend uit de hoek weten te komen.
Ondanks dat Maggie Lindemann dus mijlenver vandaan is van de stijl waarmee ze een gigantische hit scoorde, blijven haar nummers toch ook iets toegankelijks hebben. “Loner” slaat bijvoorbeeld de brug tussen het schattige van vroeger en het ruwere nu; het incorporeert de rockinvloeden iets subtieler, waardoor ook radiostations niet al te veel afgeschrikt zouden mogen worden door de nieuwe sound. “Crash and Burn” heeft dan weer een lichte Disney Channel-vibe, waar nostalgische fans van Camp Rock of Hannah Montana wel plezier uit kunnen halen dankzij het aanstekelijke refrein en Lindemanns glasheldere stem.
“Love Songs” is misschien wel de vreemde eend op de ep en breekt met de gierende gitaren. Het singer-songwriternummer is pakken dromeriger en valt naast kanjers als “Scissorhands” nauwelijks op. De braafheid van “Love Songs” bepaalt aanvankelijk ook “Different”, waarna het nummer in zijn refrein toch wat openbreekt en uiteindelijk iets dynamischer uit de hoek komt. Op “It’s Not Your Fault” sluit ze haar debuut-ep krachtig af en gooit ze haar stem op een moordende manier in de strijd, waardoor dit nummer perfect is voor een moment van ontlading.
Maggie Lindemann onderging een duivelse gedaanteverandering en mag zich voortaan sieren met de titel ‘fee van de duisternis’. Aan de ene kant horen we nog het lieve meisjes van vroeger, maar haar stouter kantje treedt op de acht nummers veel meer op de voorgrond. Nu ze geen rekening meer moet houden met de verwachtingen en eisen van een groot label, neemt ze al haar vrijheid en maakt ze wat ze altijd al wilde maken. De nieuwe passie spat van PARANOIA af en doet ons vermoeden dat Lindemann de gitaren nog lang niet zal opbergen. Mits ze nog iets onverwachter uit de hoek komt, kroont de fee zich misschien wel tot prinses van de pop-punk.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
