Subculturen kennen al sinds mensenheugenis specifieke vertakkingen. Pop- en rock uit het Land van de Rijzende Zon wordt soms uit intellectuele luiheid J-pop en J-rock genoemd. J-punk kwamen we daarentegen nog niet tegen. Dat de zwaardere genres erkenning krijgen, zagen we afgelopen weekend bij BABYMETAL in het Sportpaleis. De vier riot grrls van Otoboke Beaver vertegenwoordigen de Japanse punkcultuur. Zangeres Accorinrin, gitariste Yoyoyoshie, bassiste Hiro-Chan en drumster Kahokiss ontmoetten elkaar in de muziekclub van Kyoto University. De groep is dus geen uitloper van een populaire zang- of talentenwedstrijd. Tot nu toe releasete Otoboke Beaver drie albums, waarvan Sumper Champon vorig jaar uitkwam. Dave Grohl en Krist Novoselec uitten zich al langer fan waardoor het een onbegrijpelijk is dat Otoboke Beaver nu pas voor het eerst in België speelde.
Vooraleer Otoboke Beaver een potje mocht komen rammen, konden we rustig acclimatiseren bij de Amsterdamse meiden en jongen van The Klittens. The Klittens spelen geen punk, maar eerder nineties-geïnspireerde indierock. De single “Herkenbosch” uit Citrus biedt bijvoorbeeld een zonnig weerwoord op het druilerige regenweer. Door te starten met een venijnige basriff liet The Klittens horen dat ze live een pak harder is dan op plaat. Het babyblauwe Yo La Tengo-shirt van gitariste Katja Sahana verraadde lichtjes waar ze de mosterd haalde. Toch wist de groep eigenheid te vinden in de lo-fi-sound van de jaren negentig. Door af en toe wat stukjes metal, noise en zwoele riffjes te spelen, werd de set geen seconde eentonig. The Klittens, en frontvrouw Yaël Dekker in het bijzonder, had oog voor humoristische details. Muisstil een blik Jupiler openen of verweesd staren naar het publiek maakten allemaal deel uit van de ludieke act. Moest er ooit een Nederlandse versie komen van Our Band Could Be Your Life, mag The Klittens niet ontbreken. De highschool-kleren en opstelling waren een verademing voor de onzekere types in de zaal die twijfelen om een eigen bandje te beginnen.
‘Being nice is the new punk’ was bij Otoboke Beaver het credo van de avond. Harmonie, orde en zelf-ontwikkeling zijn namelijk de belangrijkste maatstaven van de Japanse samenleving. Van het weinige Engels dat we zouden horen, meldde de intro dat het uploaden van video’s op YouTube of naar setlists grijpen uit den boze waren. Niettegenstaande dat de vier uitgedost waren in kleurrijke jurkjes en lippenstift op hadden, deden ze ons recht naar de dood staren. “YAKITORI” startte vrij speels, maar na enkele seconden krees Accorinrin het kot bij elkaar. De vintage hardcorepunkriffs waren voor ons lichaam ook te snel om deftig op te bewegen. Dat fucked up speeltempo was echter geen lawaai in de slechte zin van het woord. Aan Hiro-Chans Firebird-basgitaar te zien, speelde Otoboke Beaver op meer dan degelijke instrumenten. In tegenstelling tot de hardcorekids van Militarie Gun gisterenavond, hadden de dames ook geen last van kapotte gitaarpedalen of een fletse sound.
Na een klein kwartier was de uitverkochte AB Club niet meer te houden. Ondanks dat een track als “Love is Short” agressieve herrie is, hingen er boven de moshpit liefdeswolken. Consent was meer dan key. De momenten dat Accorinrin frivool de eerste rijen opzocht of op haar billen kletste, werd de sfeer toch niet toxisch. Ze gedroeg zich verder ook als een Japanse geisha die pas verder zou zingen als de zaal effectief deed wat ze fysiek uitdrukte: zwijgen of handen in de lucht. Ondanks dat de Japans-Engelse bindteksten komisch overkwamen, zat de echte humor vervat in muzikale finesse en uitstraling. Hier en daar hoorden we een soort van medley van kinderliedjes of werd een drumroffel beschouwd als een volwaardige track. Zulke kleinigheden lieten zien dat Otoboke Beaver zich genre Napalm Death heel ernstig nam.
Desalniettemin kwam Otoboke Beaver het kapitalisme niet volledig breken. Aan de merch waren ‘cute sexy shirts’ te koop en naar eigen zeggen was Belgische chocolade duur om zomaar te kopen. Dat terzijde kwam “I won’t dish out salads” keihard binnen. Wanneer de frontvrouw buiten adem was, nam Hiro-Chan het woord zodat de energiekedynamiek tussen band en publiek stabiel bleef. Na verloop van tijd hadden we de structuur van boos/stilstaand kijken, rammen, lachen en vice versa wel gezien. Desondanks ging alles zodanig goed vooruit dat we niet door hadden dat Otoboke Beaver ruim een uur bezig was, wat naar punknormen best lang is. Na een potje crowdsurfen en hartjes in de lucht moest de bisronde zelfs nog komen. Deze werd beperkt tot één nummer, maar dat maakte de beleving er niet minder om.
Eerlijk toegegeven speelde de Japanse nationaliteit wellicht een factor waarom Otoboke Beaver zo’n hype is. Punkgewijs hadden we alles al eens eerder gehoord, maar zonder aan positieve discriminatie te doen, speelden de vier verdomd strak, loepzuiver en professioneel. De show was immers goed georchestreerd, al zorgde dat er ook voor dat de aanwezigen zich nooit onveilig hoefden te voelen. Otoboke Beaver smeet zo alle clichés overboord waardoor Accorinrin’s middenvinger een welgemeende ‘fuck you’ was naar diegenen die denken of uitroepen dat punk dood is.
Otoboke Beaver en The Klittens spelen deze week viermaal op rij in Nederland: VERA (17/05), Rotown (18/05), Doornroosje (19/05) en Paard (20/05). Alle shows zijn uitverkocht.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Yakitori
Akimahenka
Don’t light my fire
Bad luck
S’il Vous Plait
Love Is Short
What do you mean you have talk to me at this late date?
Introduce me to your family
Datsu . Hikage no onna
Dirty old fart is waiting for my reaction
I am not maternal
Don’t call me Mojo
PARDON?
Nabe party with pocket brothers
I put my love to you in a song JASRAC
George & Janice
I checked your cellphone
I won’t dish out salads
Leave me alone! No, stay with me!
I don’t want to die alone
First-class side-guy
Anata Watashi Daita Ato Yome No Meshi
Where did you buy such a nice watch you are wearing now
