Wie zin had om zijn werkdag in alle rust neer te leggen, kon vanavond bij JFDR terecht in het Cactus Café in Brugge. De IJslandse gaat niet als afkorting door het leven, maar als Jófríður Ákadóttir, al bekt dat niet zo vlot voor iemand die een internationale doorbraak beoogt. IJsland staat al decennialang bekend als hofleverancier van de intieme, sprookjesachtige muziek waarmee Sigur Ros generaties beïnvloedde. JFDR verdraait al die intimiteit in elektronische popmuziek waar de paradoxen vanaf druipen. De nieuwe plaat Museum voelt als een balletuitvoering: fragiel, intiem, maar ten allen tijden volkomen onbereikbaar. De negen portretjes getuigen van het soort minimalisme dat van bij de eerste noten ontroert.
De set van voorprogramma Generic Animal was volledig in het Italiaans en bijgevolg kunnen we weinig relevante inzichten delen over de teksten. In het eerste nummer werd San Remo bezongen, maar we betwijfelen dat daar het halfbakken voorjaar van Wout Van Aert overlopen werd. De sympathieke Luca ontvluchtte enkele jaren geleden de rol van tandartsassistent in de praktijk van zijn vader om nu voor het eerst zijn muziek over het Europese continent te verspreiden. Enkel vergezeld door een elektrische gitaar werden de nummers goed gespeeld, maar hadden we na enige tijd ook het gevoel dat ze behoorlijk inwisselbaar waren. Goed gezongen, dat wel.
De set van JDFR kon eigenlijk opgedeeld worden in twee partijen. Gedurende de eerste helft liet de zangeres ons kennismaken met haar oudere werk. Het moet gezegd worden dat opener “Gravity” meteen redelijk stevig binnenkwam. Het nummer is doordrongen van een hopeloos liefdesverdriet en werd ook dusdanig gebracht in het Cactus Café. Het was een aangename kennismaking met een frêle stem die de hele avond op hoog niveau zou spelen.
Waar de Ijslandse op haar laatste album Museum het contrast tussen intiem en lijzig verkent, werd in Brugge vooral dat eerste gevoel bediend. De setting met een zittend publiek speelde daarin mee en moedigde JFDR aan om het ontstaansproces van elk nummer toe te lichten. Daarnaast viel vooral bij het oudere werk op hoezeer de elektronische invloeden live in de schaduw staan van een traditioneler folkgeluid. De akoestische gitaar van de zangeres leek, gelet op het vele stemwerk, zelf ook wat verbaasd te zijn door deze prominente hoofdrol. Het belette een lied als “Think Too Fast” er niet van om adembenemend over te komen.
Halverwege de show, omstreeks de overgang naar het nieuwe werk, zakte het geheel eventjes in. Met “Shimmer” en “February” hoorden we lieflijke nummers die we evenwel al sterker hoorden bij het begin van de set. Het dreigende, nieuwe “Life Man” was een welgekomen adrenalineshot waarbij die goede, ouwe Luca de nodige spanning kon toevoegen vanop zijn elektrische gitaar. Het daaropvolgende “Spectator” breidde daarop voort en was ongetwijfeld het beste van wat we deze avond hoorden. Begeleid door steviger gitaarwerk werkten de elektronische toevoegingen van partner Josh een kwetsbaar hoogtepunt prachtig af.
Het was dan ook schrikken dat “Underneath The Sun” meteen daarna, voor het eerst live gebracht, zo onzeker gespeeld werd. De zangeres onderbrak het nummer meerdere keren en wanneer ze dat niet deed, leek ze in een constante, vloekende pijn te verkeren. Ironisch genoeg ontdooide juist deze onzekerheid het voorheen wel erg beleefde publiek. Meer was er nadien niet nodig om met “My Work”, maar vooral “The Orchid” een fijn einde te breien aan een intieme avond muziek. JFDR liet vanavond voor een zeventigtal toehoorders opmerken dat ze bij flarden over internationale klasse beschikte. We achten het niet onmogelijk dat we binnen enkele jaren zelfvoldaan kunnen pronken dat we deze dan veel bekendere artieste nog in het kleinste zaaltje in Brugge zagen. Wat zullen we dan glunderen.
Setlist
Gravity
White Sun
Think Too Fast
Shimmer
February
Life Man
Spectator
Underneath The Sun
My Work
The Orchid
