© CPU – Chris Stessens
IJsland heeft op muzikaal vlak een mooi en divers landschap. Een van de parels is zonder twijfel de componist en multi-instrumentalist Ólafur Arnalds. Eind 2020 bracht hij zijn laatste album Some Kind Of Peace uit en koppelde hieraan een heuse wereldtournee. Gezien de pandemie werd de volledige tour tot tweemaal toe verplaatst. Evenveel jaar later kon de IJslander eindelijk zijn nieuw werk aan ons voorstellen gedurende twee shows in het prachtige decor van het Koninklijk Circus.
Opener van de avond was JFDR. De IJslandse Jófríður Ákadóttir nam reeds de voorprogramma’s in Londen en Manchester voor haar rekening. Brussel vormt voorlopig het slotstuk als support van Arnalds. Wegens een euvel met een goederentrein die in panne stond hebben we verstek moeten geven voor het eerste deel. Gezien de breekbaarheid van de opstelling was het slechts toegestaan om tussen twee nummers door de zaal te betreden, en meteen hadden we spijt dat we toch geen trein vroeger hadden genomen. JDFR stond solo op het podium, maar palmde met enkel een piano en haar frêle stem zonder moeite de zaal in. Voor afsluiter “My Work” nam ze de gitaar bij de hand en werd handig gebruik gemaakt van een loop op haar stem. Het resulteerde in bijzonder sterke afsluiter van haar set.
Toen de bel in het Koninklijk Circus een eerste maal afging, wisten we dat Ólafur Arnalds klaar was om aan zijn optreden te beginnen. Iedereen zocht in de ondertussen volgelopen zaal snel een plek en zette zich schrap voor wat komen zou. Precies vijf minuten later startten twee onbemande buffetpiano’s met spelen. Er volgde een intro met veel bas, blauw licht en een vertellende stem. De IJslander betrad het podium en stak van wal met een aardige versie van “Loom”. Een deel van de elektronica werd overgenomen door de strijkers. Meteen had Ólafur en zijn gevolg het publiek in zijn greep, en zij waren niet van plan om hen voor het einde van show nog te lossen.
Arnalds liet vooral de muziek spreken. Zelf nam hij slechts eenmaal het woord, afgezien van enkele korte bedankjes. Hij vertelde oprecht en vol overgave hoe hij Some Kind Of Peace uitgebracht had, maar zich verloren voelde omdat hij de nieuwe muziek niet live kon brengen. Voor hem is muziek een interactie met het publiek, en heeft hij nood aan de reactie hierop. Het voelde na een week aan alsof hij de plaat niet had uitgebracht. Het deed zichtbaar deugd om eindelijk in het Koninklijk Circus te mogen aantreden. En voor het publiek was dit exact hetzelfde. Tijdens de nummers konden we een speld, en af en toe een herbruikbare beker, horen vallen. We voelden mee met de persoon die tijdens een stil pianomoment een kriebel in de keel kreeg. Het werd namelijk niet in dank afgenomen.
We kregen een mooie mix voorgeschoteld. Aan het begin van de show gaven nummers zoals “brot” en “re:member” een donkere, opzwepende sfeer. De elektronica die nadrukkelijk gebruikt werd ging hand in hand met de piano en het kwartet strijkers. Een mooie toevoeging was dat ze een drummer hadden meegebracht die op de juiste momenten een extra punch kon toevoegen aan het geheel. Er werd ook handig gebruik gemaakt van de aanwezigheid van JFDR, die “Back To The Sky” kwam inzingen. Een mooie afwisseling die ons een eerste rilling gaf. Plots haalde Ólafur zijn in-ears uit en liet hij zijn vleugelpiano en bijstaande synthesizers links liggen. Een van de buffetpiano’s die voorheen nog onbemand speelde, werd nu door Arnalds bespeeld. Met “Woven Song” begon er een purer deel van de set, alwaar intensiteit naar beneden werd gehaald. Ook “Momentary” en een prachtig verlengde versie van “saman” werden intiem gebracht.
Dankzij werk uit het album re:member werd er opnieuw een boost gegeven. “ekki hugsa” en “undir” brachten georchestreerde chaos, die fantastisch werd aangevuld door de aanwezige lichtshow. Enkele langwerpige lichten hingen verspreid over het podium en gaven op de juiste momenten een ontzettend warm oranje licht, maar door het snelle knipperen konden deze ons even goed op de meest chaotische momenten in een andere wereld laten voelen. De verschillende delen werden moeiteloos aan elkaar gebreid door “ypsilon” en “Doria”. Opvallend was dat er heel veel werk werd gebracht uit de laatste twee albums re:member en Some Kind Of Peace. Het kon ons en het aanwezige publiek weinig deren. “Beth’s Theme” en “Only The Winds” vormden weliswaar enkele uitzonderingen.
Het hoofddeel van de show werd intiem afgerond met “We Contain Multitudes”, waarvoor Arnalds opnieuw plaats nam aan de buffetpiano. Het beklijvende nummer en de misschien nog beklijvendere staande ovatie vormden de climax. Het tafereel deed Ólafur zichtbaar deugd en nam deze hartelijk en met een mooie buiging in ontvangst. Wat komt de man sympathiek en hartelijk over. Na een langdurend en luidklinkend applaus kwamen de muziekanten terug op het podium om af te sluiten met “Happiness Does Not Wait” en “Near Light”. De kers op de taart, want de staande ovatie was meer dan terecht.
Met een prachtige mix tussen intens en rustig werden we van het eerste tot het laatste moment meegenomen op een muzikale trip. Hoe een dolenthousiast publiek tijdens de nummers geen kik gaf, toonde het respect dat de muzikanten bij de kijklustigen hadden geoogst. De immer sympathieke IJslander en muzikanten toonden hun dankbaarheid en blijdschap om opnieuw te mogen optreden, en deden dat door een oerdegelijke show neer te zetten die alles in huis had. Dat de mosterd hiervoor vooral uit de twee meest recente albums werd gehaald, zal ons worst wezen.
