Metallica @ Johan Cruijff ArenA (set 2): Dubbele schedelbreuk, alstublieft, dankjewel

De slangenkop is eraf! Onder het concept van ‘No Repeat Weekend’ kleurde Amsterdam, naast oranje, drie dagen zwart-geel. Met 72 Reasons onder de arm koos Metallica ervoor om zijn allround-podium per stad tweemaal te installeren en een andere setlist te spelen. Op de première van deze wereldtournee konden de fans smullen van een fijne selectie aan old school stuff, de hits en ijzersterke songs die elke rechtgeaarde fan kan meezingen. In plaats van combitickethouders gewoon te laten wachten, viel er de vrijdag van alles te beleven in de Nederlandse hoofdstad. Wij gingen bijvoorbeeld piepen bij een Q&A van Metallica: The Black Album In Black & White van fotograaf Ross Halfin. Geen haar op ons hoofd die dacht dat Robert Trujillo en Kirk Hammett gezellig zouden mee keuvelen over een handvol foto’s uit dat legendarisch tijdperk. Zonder een exuberant VIP-pakket kwamen we namelijk niet dichter bij het duo.

Zelfs in de kou en de motregen bleef het overdag drummen bij de pop-upwinkel in de Kalverstraat. Fans die meer over hun helden wilden weten of hun geheugen opfrissen, konden het kille weer ontlopen tijdens een screening van Cunning Stunts en shows van Magnetica, Haliphron en Ice Nine Kills. Het was vreemd dat er voor deze shows weinig tot geen reclame werd gemaakt, terwijl Another Now en Ramkot pompeus werden aangekondigd als voorprogramma’s van Metallica. Om veiligheidsredenen was het een verstandige keuze om via beide pre-shows de toeschouwers te verdelen over het betonnen terrein. Desalniettemin kunnen we dit initiatief moeilijk een geslaagd succes noemen. Omwille van Koningsdag was het een missie om überhaupt op tijd te geraken voor Mammoth WHV en wanneer we dachten Ramkot mee te pikken, zouden we nadien nog twee uur lang moeten ronddolen tussen de eetkraampjes en overvolle cafés. Ondanks dat dit een luxeprobleem is, lieten we het wellicht geslaagd rockfestijn aan ons voorbijgaan om fris en monter te zijn voor Ice Nine Kills en Floor Jansen.

Ice Nine Kills uit Boston vierde vorig jaar zijn twintigste verjaardag en heeft er dus weet van hoe het een publiek moet bespelen. Begin dit jaar releasete de metalcoreband The Silver Scream Connection en had ze redenen op overschot om Metallica vanavond en later in Hamburg te vervoegen. ‘Eins, zwei, drei, vier’, de Amerikanen hadden slechts dertig minuten om zich te bewijzen en maakten er nergens woorden aan vuil om te vragen wie klaar is voor Metallica of dat ze blij waren om te mogen openen. Ice Nine Kills zit lang genoeg in het vak om te weten dat zulke bindteksten vaak nergens op slaan. Daardoor legden ze de focus volledig op hun creativiteit. De stompende riffs deden hun werk, al was het fijn om te zien dat ze ook tijd en moeite staken in hun show. De valse onthoofding leek van ver wat op pulpcinema uit de jaren zeventig, maar de strakke smokings lieten de bandleden van hun mooiste kant zien. Van alle openingsacts die we dit weekend zagen, blijft Ice Nine Kills er eentje die we in de gaten zullen houden.

Ice Nine Kills speelt vrijdag 16 juni op Graspop Metal Meeting. De tweede festivaldag van het grootste metalfestival van de Benelux wordt gedragen door een exclusief Europese headlineshow van Machine Head en Gojira.

Five Finger Death Punch gaf wegens onduidelijke redenen verstek. Zonder boe noch ba werd Floor Jansen van Nightwish opgetrommeld om dat gat op te vullen. Sinds ze bij De Beste Zangers de Nederlandse televisieharten veroverde, gaat het haar solo voor de wind. Op haar debuut Paragon liet ze zich van een zachtere kant zien. Het was eens wat anders dan Nightwish, maar dat maakte haar presence er niet minder indrukwekkend. Jansen is zowel letterlijk als figuurlijk een grote dame en waande zich op de catwalk als een gothische koningin. Tot onze grote verbazing werd haar set ook een tikkeltje harder dan verwacht. Naast de softe solonummers, die ons op adem brachten, keerde ze ook meermaals terug naar haar Northward- en After Forever-periode. Hierdoor bleef iedereen van op het puntje van zijn stoel kijken en konden wij het niet laten om zachtjes te headbangen. Tot slot werd de set een stuk persoonlijker toen ze meedeelde dat ze vorig jaar kanker had en nu zwanger is. Jansen genoot zichtbaar van deze lastminute kans en het leven. Begeleid door operazanger Henk Poort sloot ze haar klassevolle set af met “Phantom Of The Opera”.

Floor Jansen doet nog enkele shows voor ze op 8 december speelt in AFAS Live. Haar eerstvolgende passages zijn Muziekweekend Pesse (27/05), Royal Park Live (06/07) en tweemaal Caprera (08/07).

Zelfs de meest uitgekiende stadiontournee is niet waterdicht. Het beloofde ‘No Repeat Weekend’-concept lekte een beetje toen we opnieuw AC/DC hoorden en een jonge Clint Eastwood op ons netvlies gebrand kregen. Betreft de songkeuze zat het er deze keer meer dan boenk op. Toen de monsterlijke tentakels van Cthulhu geprojecteerd werden, ontwaakte het vierkoppig monster dat Metallica heet. De leden stonden er veel relaxter bij en hadden ook hun instrumenten veel beter onder controle. De flitsopname waarin Hetfield en Trujillo een high five kletsten, getuigde van oprechte vriendschap. Trujillo zit nu twintig jaar bij de band en speelt er net niet langer bij dan wijlen Cliff Burton en Jason Newsted tezamen. Ook vanavond was er meer dan genoeg ruimte vrij in de Metallica-familie. Het eerste kwartier was er echter eentje voor de fans van de beginjaren. Door de barre geluidsomstandigheden hadden we een stel goede oren nodig om “Creeping Death” en “Leper Messiah” te onderscheppen.

Desalniettemin speelt tijdens deze tournee het licht een belangrijke factor en dat was nu niet anders. Toen de fluogele lichstralen de kop opstaken, was het tijd om te tonen waarom 72 Seasons geen flauw excuus was om de kas te spekken. “If Darkness Had A Son” kon ons als single niet helemaal bekoren, maar live sloot het perfect aan bij de tijdloze klassiekers. De vlekkeloze overgang naar “Welcome Home (Sanitarium)” zorgde voor de eerste ontlading van jewelste. Velen zouden nog komen, maar toen zelfs de zittribunes rechtveerden, kon er nog weinig fout lopen. Ondanks dat de setlist ons iets minder toegankelijk leek, werd deze zaterdagavond er eentje van extremen. De Johan Cruijff ArenA moest en zou in de fik vliegen, dat was het feitelijke gevolg van “You Must Burn!”.

Bovendien is Metallica een catharsis van innerlijke conflicten, ego’s en drankmisbruik. Volgens ons is ’s werelds grootste metalband dan ook op zijn best als ze zich tegelijk furieus én kwetsbaar opstelt. Dat was bijvoorbeeld meer dan het geval bij “The Unforgiven”. Dat buikgevoel werd versterkt toen de smartphones spontaan de lucht invlogen en Hetfield alle kracht op zijn stem zette. De goedheilige man sloot evenwel zijn ogen en maakte bijna een schietgebedje. Toch blijft Metallica een duivelse metalgroep en wie metal zegt, zegt vuur. Naast het muzikaal vuurwerk legden The Four Horsemen ons bij “Moth Into Flame” het vuur aan de schenen. Al die positieve agressie werd erna gecompenseerd door de cover van “Whiskey in the Jar”. Deze versie gaat al zolang mee, dat we haast zouden vergeten dat het nummer niet door Metallica werd geschreven. Voor heel even veranderde het voetbalstadion in het Hard Rock Café dat gelegen is aan het Max Euweplein.

Na al dat gespring en gehuppel maakten we onze borst nat voor een dubbele injectie aan vuur, riffs en tonnen charisma. Metallica houdt zich altijd ver weg van politiek. “One” was daarentegen een kentering. Metallica’s gruwelijkste hit hoefde niets aan relevantie in te boeten. Het blijft een mysterie waarom er dertig jaar na de Golfoorlog nog steeds robbertjes worden gevochten voor stukken nutteloze grond. Door de bijhorende granaatgeluiden, vuurknallen en visuals van frontsoldaten zaten de Oekraïense en de Russische burgerslachtoffers impliciet in onze hoofden en harten. Als kers op de taart bracht “Enter Sandman” ons naar de eindmeet van een meer dan geslaagd metalweekend. We kregen in totaal 32 nummers voorgeschoteld en dan nog kunnen we tracks opsommen die we graag gehoord hadden: “Hit the Lights”, “Cyanide”, “Frantic”, “Whiplash”, “The Unforgiven II”… We stonden in het begin wat sceptisch tegenover deze tournee, maar moeten onze mening grondig herzien. De vier en hun entourage wisten van meet af aan dat dit zou werken en we hopen dat ze het nog lang in alle gezondheid beter weten dan hun critici.

Onze recensie van de eerste avond lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

The Call of Ktulu
Creeping Death
Leper Messiah
Until It Sleeps
72 Seasons
If Darkness Had a Son
Welcome Home (Sanitarium)
You Must Burn!
The Unforgiven
Wherever I May Roam
Harvester of Sorrow
Moth Into Flame
Fight Fire With Fire
Whiskey in the jar (cover)
One
Enter Sandman