© CPU – Jan Van Hecke
Florence + The Machine is al enige tijd een gekende en geliefde band. De teksten die vaak terugkoppelen naar de natuur hebben vaak iets spiritueels en de sterke en unieke stem van de frontvrouw maakt dat die teksten nog harder binnenkomen. Dat in combinatie met de energieke liveshows, waarbij de herkenbare rosse haardos van Florence Welch heen en weer raast over en voor het podium, zorgt voor nog wat extra overtuigingskracht. Debuutalbum Lungs mocht enkele jaren terug tien kaarsen uitblazen en ook Ceremonials telt intussen ruim tien levensjaren. Dance Fever, de jongste van vijf, wordt in mei één jaar oud en dat wordt nu al gevierd met een ‘Complete Edition‘. Daarop zijn er herwerkingen van “King“, “My Love” en “Cassandra” terug te vinden, waarbij ze als gedicht (met beperkte muzikale begeleiding) worden gebracht, en ook het nieuwe “Mermaids”.
Het nieuwe nummer opent met wat donkere, dreigende tonen en hoog engelengezang van Welch. Een beklijvende mix die voor opluchting zorgt wanneer de piano voor verlossing zorgt. Er komen na een goeie minuut opnieuw dreunende tonen die het tempo van het lied een beetje opdrijven. De eerste twee minuten zijn op die manier dus zeer cool, maar dan zitten we nog niet eens aan de helft en wordt er iets teveel op hetzelfde nageltje geklopt. De tekst wordt gebracht op een manier die tussen gesproken en gezongen schommelt, wat eventjes magisch overkomt, maar na een tijdje blijven we wat op onze honger zitten. In de eerste helft lijkt er opgebouwd te worden naar een krachtige apotheose die wat wegheeft van “Mother” of “Breath of a Life”, maar deze ontbreekt. “Mermaids” begint zeer veelbelovend, maar weet die belofte niet waar te maken.
Op zondag 20 augustus staat Florence + The Machine op Pukkelpop.
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
