Daughter schoot in 2013 als aan een rotvaart uit de startblokken met hun schitterende debuutalbum If You Leave. Meteen wist de Londense band heel wat harten te veroveren. Hoewel er drie jaar later werd bevestigd met de sterke opvolger How To Disappear kwam er tot op heden geen volwaardig derde album. Nadat er in 2017 een soundtrack de ether werd ingestuurd voor de videogame Life Is Strange: Before The Storm, waagde zangeres Elena Torna haar kans als solo-artieste. Onder de naam Ex:Re bracht ze een gelijknamig album uit. Het resulteerde in een geslaagde en intiemere versie van Daughter. Zeven jaar na de release van How To Disappear serveert het Londense trio ons eindelijk opnieuw een verse plaat voor, namelijk Stereo Mind Game.
Het toonbeeld van vrolijke muziek is Daughter nooit geweest en dat zullen ze waarschijnlijk nooit worden. Toch is deze nieuwe telg de meest optimistische tot nog toe. Op de hoes prijkt een gedroogde bloem die symbool staat voor verdriet dat slijt doorheen de jaren, maar de herinneringen blijven wel. De lijn valt wel door te trekken met het album. De donkere en pijnlijke ondertoon blijft zowel muzikaal als tekstueel prominent aanwezig, maar het valt niet te ontkennen dat er vaak positieve twisten aan worden gegeven. Zo wordt er op de debuutsingle “Be On Your Way” tekstueel naar de toekomst gekeken in plaats van het blijven hangen bij het verleden.
De sound van Daughter is eveneens ruimer geworden. Voor Stereo Mind Game werd voor verschillende nummers een beroep gedaan op het Londense orkest The 12 Ensemble. Gitarist Haefeli tekent voor de arrangementen. Het orkest werd op een heel mooie manier ingepast in het geheel. Ze zorgen voor een breedte en veel diepgang in de details, maar worden op geen enkel moment overheersend. Op het fantastisch mooi en oprechte “Neptune” vormen de strijkers van The 12 Ensemble eveneens een klein koor die zangeres Torna vocale ondersteuning geven. Het zet de kers op de taart in een van de sterkste nummers van het album. De eerlijkheid en breekbaarheid doen de haren op onze armen rechtstaan. Ook op “Swim Back” levert het orkest een fantastische meerwaarde en verruimen ze muzikaal de song.
Hoewel veruit de meeste nummers een erg ruime, volle en overtuigende sound wordt neergezet, is dat bij “Party” niet het geval. Instrumentaal blijft het relatief klein en eenvoudig. De kracht bevindt zich in de tekst en gaat over de nacht waarin zangeres Torna besloot om te stoppen met het nuttigen van alcohol. Ze schetst hierin het beeld van de innerlijke stemmen die elkaar tegenspreken. Dit is eveneens de inspiratiebron van de albumtitel. Ook in “Isolation” wordt het instrumentaal zeer klein gehouden, maar hier mocht het toch net iets meer en overtuigender zijn. Het lied lijkt te eenvoudig en valt uit te boot op alle vlakken, aangezien de rest van het album tot in de puntjes is uitgewerkt.
Een ander straf nummer is “To Rage”. De typische sfeer die Daughter al sinds hun eerste plaat If You Leave weet te creëeren is duidelijk aanwezig. Tegelijkertijd horen we meteen de progressie die zij als band hebben doorgemaakt. Het klinkt allemaal net iets voller, eerlijker en uitgewerkter. Ook op “Dandilon” is deze progressie duidelijk hoorbaar. Het is een aangename track die klinkt als vanouds, maar tot in de puntjes is afgewerkt. Zo krijgen we een soort vraag en antwoord van zangeres Torna te horen, die de song een meerwaarde en leuke twist geeft.
De band Daughter is na zeven jaar terug met een volwaardig album en daar kunnen we enkel blij om zijn. Het Londense trio serveert een goed uitgewerkt album met daarin af en toe sprankels positiviteit in hun donkere muziek. Opvallend is eveneens de samenwerking met het Londense The 12 Ensemble die het geheel veel ruimer en voller laat klinken. Er werden kosten noch moeite gespaard om dit album te maken en dat loont. Het resultaat is een sterke en gevarieerde plaat waarin de progressie die Daughter maakte als band mooi op te horen is. Wij kijken er alvast naar uit om hen deze nieuwe nummers live te zien brengen.
Facebook / Instagram / Twitter / YouTube
Ontdek “Neptune”, ons favoriete nummer van Stereo Mind Game, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
