© CPU – Matthias Engels
Justine Bourgeus zou al lang geen introductie meer moeten behoeven, maar voor wie de afgelopen jaren onder een gigantische steen leefde, vatten we het parcours van de artieste nog even kort samen. Nadat Bourgeus viool speelde bij School is Cool, stortte ze zich op haar soloproject Tsar B. De mysterieuze, royaal klinkende songs zorgden voor een frisse wind doorheen het Belgische muzieklandschap en ook ver daarbuiten maakte men kennis met Tsar B. “Escalate” bleek de ultieme soundtrack voor heel wat buikdanschoreografieën en duizenden filmpjes later straalt de ster van de artieste feller dan ooit. Met to the stars bracht ze twee weken geleden haar tweede langspeler uit en die stelde ze in een uitverkochte AB Club voor in het kader van het Listen Festival.
Vooraleer we in de wereld van Tsar B mochten duiken, konden we ons laven aan de pastelkleurige klankbaden van Shoko Igarashi. De Japanse ruilde haar thuisland in voor onze soms grauwe en druilerige hoofdstad en zoekt in haar muziek naar een evenwicht tussen beide werelden. Aanvankelijk kregen we vrij zware elektronische soundscapes voorgeschoteld, maar al gauw bleek de stem van Shoko voor verlichting te zorgen. Met een Yamaha WX7, een blaasinstrument dat wel wat weg heeft van een saxofoon, maar evenzeer geluiden produceert die we eerder uit een MIDI keyboard verwachten, creëerde de Japanse geluidjes die zo uit een oude computer leken te komen. Even later toonde ze dan weer haar kundigheid op de tenor saxofoon. De verschillende songs, waaronder eentje voor haar kat, leken elk een compleet eigen wereld te schetsen en toonden zo een veelzijdige artieste. Hoe we de muziek van Shoko precies moeten omschrijven, bleef ook na een halfuur nog steeds een raadsel, maar laten we het houden op een interessant geheel met invloeden uit onder meer jazz, anime filmmuziek en Japanse pop uit de late jaren 70.
© CPU – Matthias Engels
Om negen uur doofden de lichten van de AB Club voor een tweede en laatste maal van de avond, waarna Tsar B en haar muzikanten op de tonen van “amara terra mia” aan hun set begonnen. De song, oorspronkelijk van Domenico Modugno, zorgde al vanaf de eerste seconde voor een betoverende sfeer. En dat terwijl Tsar B zich opwierp als hogepriesteres van een sekte waar we sinds 2016 deel van uitmaken. Geen groot decor zoals bij haar Les Diners de Gala-shows, maar net een ingetogen inkleding zorgden ervoor dat onze aandacht volledig gericht was op de artieste die de touwtjes duidelijk stevig in handen had.
Toen we twee weken geleden een perfecte score van vijf sterren toekenden aan to the stars, was het nog angstig afwachten of Tsar B ook live dezelfde magische sfeer zou kunnen creëren. Wanneer “auwtch” op uiterst zwoele wijze van start ging en vervolgens de dynamiek tussen de muzikanten op het podium zo in de verf wist te zetten, was er geen twijfel meer mogelijk. Live oversteeg Tsar B elke verwachting moeiteloos en werden we meegesleept in een turbulente rollercoaster die pas na een uur weer tot rust kwam.
Een nieuwe drummer vervolledigde de vernieuwde band van Tsar B, maar nog steeds trouw aan de zijde van de zangeres is bassiste Trui, die voor de gelegenheid nog ongeveer een tiental andere instrumenten bespeelde. Met zo weinig mogelijk mensen zo veel mogelijk doen, leek dan ook de opzet van Tsar B bij het samenstellen van haar band. Nadat we het resultaat hoorden, kunnen we niet anders dan haar gelijk geven want elke song klonk even strak, soepel en verleidelijk. Ook zangeres Justine Bourgeus wisselde haar microfoon regelmatig in voor de piano of haar geliefde viool. Het was met die laatste dat ze ons dubbel en dik wist te overtuigen. Zo ging “cruel” plots van een bijna klassiek klinkend nummer over in een dansbare clubsong, terwijl “trophy” net een spoken word performance in een muzikaal jasje gehuld leek te zijn.
Het duurde niet lang voor we beseften dat dit mogelijk de laatste keer was dat we Tsar B in dergelijke intieme setting aan het werk zagen. De Club van de AB leek ze inmiddels wel ontgroeid en we stellen ons bescheiden op wanneer we zeggen dat ze momenteel een van de spannendste acts is van ons land. Eens profileerde Bourgeus zich als sirene om ons de diepte van de oceaan in te lokken, dan vermomde ze zich als Midden-Oosterse r&b-python, maar elke keer weer met bakken vol energie en overgave voor de muziek.
© CPU – Matthias Engels
Als je liedjes al een tijdje meegaan, dan is het af en toe zoeken naar een originele manier om oud en nieuw werk met elkaar te verbinden. “Rattlesnake” leek een metamorfose te ondergaan en transporteerde ons bijna naar een waar rockconcert waar we op het punt stonden de moshpit open te trekken. Als een drug waaraan we vanaf de eerste portie verslaafd zijn, wist Tsar B onze aderen binnen te dringen en ook wanneer de AB omgetoverd werd tot nachtclub scheen de ster van Tsar B even fel. “don’t wanna lose nobody” leek op het album misschien een vreemde eend in de bijt, maar een uitgesponnen liveversie deed ons dromen van eindeloze festivalnachten waarop deze song weerklinkt en we om half vier ’s nachts met een lauw pintje in de hand staan te dansen.
Met “Velvet Green” werd de eindsprint ingezet en kregen we bijna het gevoel dat we bij een religieuze bijeenkomst waren. Het nummer vormde ook een moment om tot rust te komen na al dat elektronisch geweld waarbij we ook de drummer een pluim moeten geven. Nadat een vrij stoere en uiterst strakke versie van “moonman” werd gebracht, namen Justine en haar kompanen afscheid van een extatisch Brussels publiek. Zowel de aanwezigen als de muzikanten leken echter niet genoeg van elkaar te krijgen en dus kregen we met “Unpaintable” een laatste appeltje voor de dorst. Een lange vioolintroductie zette de toon waarna we de woorden van Tsar B zo goed mogelijk probeerden op te nemen, te voelen en te proeven.
In de Ancienne Belgique Club toonde Tsar B dat haar vijver van talent nog steeds onuitputtelijk blijkt te zijn en dat we meer dan terecht bijzonder lovend waren en nog steeds zijn over de opvolger van The Games I Played. Met een energieke, betoverende en soms mysterieuze show wist de tsarina elke aanwezige ziel voor zich te winnen en het lijkt haast onmogelijk dat ze dat in de toekomst niet op grotere podia zal doen.
Facebook / Instagram / Website
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
amara terra mia
auwtch
cruel
underwater
trophy
interlude
Escalate
Rattlesnake
don’t wanna lose nobody
Velvet Green
moonman
Unpaintable
