Mimi Webb @ La Madeleine: Miminaal plezier

Het Britse popuniversum is sinds kort een nieuwe royalty rijker: Mimi Webb. De tweeëntwintigjarige zangeres droomde er al als jonge puber van om ooit in de voetsporen te treden van haar voorbeelden Adele en Amy Winehouse. Waar een wil is, is een weg en zo trok ze op zestienjarige leeftijd naar Brighton om aan de British Music College de knepen van het vaker onder de knie te krijgen. Een kleine drie jaar later tekende ze haar eerste platencontract bij Epic Records en plots ging het snel. Ze scoorde een grote hit met “Good Without” en trok in de nasleep daarvan voor het eerst op Europese tour, inclusief een stop in de Botanique. Afgelopen zomer volgde nog een passage op Pukkelpop, maar het was vooral uitkijken naar die eerste plaat. Amelia is nu een kleine drie weken jong en kon niet hemelaal onze verwachtingen waarmaken. We trokken dus met enige twijfel naar een niet volledig volgelopen La Madeleine.

De mierzoete popmuziek van Henry Moodie zorgde voor de eerste muzikale noten van de avond. De Brit heeft op TikTok een fanbase van maar liefst vijf miljoen volgers en vergaarde die voor een groot stuk met zijn toegankelijke covers. Gisteren moest hij het zonder zijn autotune stellen en dat maakte al bij het eerste nummer duidelijk dat er geen begenadigde zanger in hem schuilt. Los van de zwakke stem konden ook de nummers weinig tot geen indruk maken. Met een cover van “Blank Space” ging hij zelfs volledig de mist in en daar kon ook de opgeklopte publieksinteractie weinig aan veranderen. Afsluiten deed hij met het ontstellend matige “you were there for me”, nota bene zijn grootste hit tot dusver met vijftig miljoen streams op Spotify. Henry Moodie straalde gisteren nul komma nul eigenheid uit en was niet meer dan een inwisselbare dertien in een dozijn TikTok-ster. Iets om snel uit ons geheugen te wissen.

Nadat een paar ‘inspirerende’ zinnen van de intro gepasseerd waren, kwam Mimi Webb als een gezwinde popdiva de showtrappen van La Madeleine afgewandeld. Ze gaf zichzelf met “Ghost of You” een goede voorzet die ze gewoonweg hoefde binnen te koppen. En dat deed ze ook. De sfeer zat zodanig goed en dat uitte zich in het gemotiveerde geklap van haar jonge fans. Ze ging met “Remind You” verder met haar openingsoffensief en dat konden we best wel smaken. De inzet zat goed en haar eerste uithalen maakten indruk. “See You Soon” volgde hetzelfde recept als het eerste paar nummers en bleef zo netjes binnen de lijntjes kleuren. Veel durf of impulsiviteit moesten we dus niet van Mimi Webb verwachten.

De eerste keer dat ze uit het script viel was te danken aan de fans op de eerste rij. Die gooiden tijdens “24/5” bloemen naar haar, een actie die haar zichtbaar verraste want ze was even de draad kwijt. Ze kon er mee lachen en deed onverstoord, maar wel met een grote glimlach op haar gezicht, verder aan hetgeen ze begonnen was. Het werd even later een tikkeltje melodramatischer dankzij “Is It Possible”. Haar stem klonk er krachtig en tegelijk neerslachtig. Daarom vonden we het ook jammer dat ze een backingtrack liet meelopen tijdens het refrein, want dat haalde toch een beetje fut uit het nummer. De gitaarsolo van haar gitariste Hailee probeerde het nog een rockkantje te geven, maar voelde naar ons gevoel net iets te gemaakt aan. Ook “Both of Us” werd in een iets steviger jasje gegoten, al maakte dat het er niet minder braaf op. Alles werd mooi binnen het vooropgestelde patroon gebracht en sprong er bijgevolg niet bijster uit.

Nadat Mimi Webb een fan feliciteerde met haar vijftiende verjaardag, nam ze ons terug naar waar het allemaal voor haar begon. “Good Without” werd veelvuldig meezongen en vastgelegd, en deed exact wat het moest: de sfeer naar omhoog tillen. De muzikale outro door haar band was desalniettemin overbodig en bracht weinig meerwaarde, terwijl Mimi Webb zich even achter het podium opfriste. Gelukkig bleef ze niet lang weg en kwam ze kort nadien met het catchy “The Other Side” aanzetten. De handen gingen opnieuw de lucht in en we begrepen eindelijk waarom dit een van de favorieten van haar fans is. De band bleef er echter weer op de achtergrond en kon niet veel verrassend bijbrengen. Tijdens “Freezing” durfde de toetsenist dan toch eens tonen wat hij kon, al werd dat wel lichtjes overschaduwd door een sitdown.

Productioneel was de show van Mimi Webb eerder sober. Een groot, wit doek fungeerde als backdrop en ook de lichtshow was eerder basic. Het optreden moest het dus vooral van de muziek hebben en daar knelde het schoentje na verloop van tijd een beetje. De nummers leken sterk op elkaar en af en toe had variatie geen kwaad gekund. Voor die variatie zorgde Mimi Webb uiteindelijk door een van haar persoonlijkste songs boven te halen. “Amelia” was een positieve uitschieter dat in een ingetogen jasje gestoken werd. De lampjes van de gsm’s gingen omhoog en deden La Madeleine oplichtten. De rustige weg werd verder ingeslagen. “Roles Reversed” begon klein, maar bloeide wel groots open. Niet dat het daardoor echt bovenuit stak, al kon Mimi Webb er haar vocale capaciteiten wel tentoonstellen. De reguliere set werd toepasselijk afgesloten met “Before I Go”. Alleen leken de fans zich daar niet van bewust en zo volgde een pijnlijke stilte in plaats van gejoel om meer.

De bisronde was zowat de beste tien minuten van het optreden, omdat er alles inzat wat we van Mimi Webb op voorhand hadden verwacht. De ballade “Last Train to London” showcasede haar mooie en krachtige stemkleur nog eens en was een mooie, emotionele meezinger. Dat ze de tekst spontaan veranderde en er “Last Train to Brussels” van maakte was een slimme manier om bonuspunten bij haar fans te scoren. Al deed de zangeres dat laatste uiteindelijk vooral met haar hits. “Red Flags” wordt op de commerciële radiozenders al een tijdje grijsgedraaid en groeide op die manier uit tot een van haar populairste nummers. De liveversie was leuk en toch op een bepaalde manier zeer gemaakt, waardoor we het gevoel hadden dat het niet het potentieel benutte dat erin zat. Vooral het feit dat ze tijdens het refrein voor een groot stuk vertrouwde op een backingtrack vonden we spijtig, zeker omdat Mimi Webb dat eigenlijk helemaal niet nodig heeft. Dan vonden we einde in de vorm van “House on Fire” vele malen beter en wij niet alleen. Het enthousiasme van haar fans schoot nog eens de hoogte in en de laatste gemeenschappelijke minuten werden gretig omarmd.

Mimi Webb bracht in La Madeleine een leuke popshow met hier en daar nog een paar werkpunten. Zingen kan ze als de beste en dat deed ze ook voor een groot stuk helemaal live, maar als het op de interactie met haar fans aankwam, misten we net dat impulsieve en spontane. Haar nog jonge discografie speelde nu ook niet echt in haar voordeel en maakte het best lastig om het uur gevuld te krijgen. Vervelen deden we ons hoe dan ook niet, al is de marge tot verbetering best nog wel groot. Benieuwd of dat op Rock Werchter al een tikkeltje beter zal zijn, maar we gunnen haar tot dan graag het voordeel van de twijfel.

Op zaterdag 1 juli staat Mimi Webb in de Klub C van Rock Werchter.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Website / TikTok

Setlist:

Ghost of You
Remind You
See You Soon
24/5
Is It Possible
Halfway
Both of Us
Good Without
The Other Side
Freezing
Dumb Love
Amelia
Roles Reversed
Before I Go

Last Train to London
Red Flags
House on Fire