Ondanks het feit dat Chemtrails Over the Country Club en Blue Banisters beiden van 2021 dateren, voelt het alsof we al een eeuwigheid zaten te wachten op een nieuw Lana Del Rey-album. Dat valt aan meerdere factoren te wijten. Zo treedt Del Rey vrij weinig op in vergelijking met andere artiesten, waardoor we al snel tot de conclusie komen dat het uitkijken wordt naar een nieuwe plaat. Dat haar fans heel fanatiek zijn, draagt natuurlijk ook bij aan dat haast collectieve verlangen naar nieuw materiaal.
Met Did You Know That There’s a Tunnel Under Ocean Blvd is het dan eindelijk zo ver. De singles – met name de teksten – leerden ons al snel dat de Amerikaanse zangeres zich op haar negende langspeler van haar kwetsbaarste kant zou tonen en dat levert een album op dat bol staat van de melancholie. Openingsnummer “The Grants” illustreert dat quasi meteen door het trage, bedwelmende tempo, dat wordt vergezeld van Del Reys zwoele stem. Ook de tekst, met name het oxymoron ‘my sister’s first-born child’ en ‘my grandmother’s last smile’, is er eentje die binnenkomt.
Tot “A&W” borduurt het album voort op dat melancholische gevoel zoals alleen de Amerikaanse singer-songwriter dat kan. Toch is de afwisseling meer dan welkom, want te veel zorgvuldig verpakte zwaarmoedigheid is ook niet alles. De industriële echo en Beyoncé-achtige beat die zich op het einde manifesteren, zijn dus zeker niet misplaatst en luidt een subtiele richtingsverandering op Did You Know That There’s a Tunnel Under Ocean Blvd in. Zo kan “Judah Smith Interlude” makkelijk als experimenteel aanschouwd worden, aangezien het een door piano ondersteunde preek van een pastoor is. Dit zorgt er op zijn beurt voor dat het een ietwat akelig geheel wordt.
Ook de “Jon Batiste Interlude” is er eentje die in de smaak valt, met name door het indrukwekkende pianospel. De ietwat bizarre, doch geslaagde, interludes houden ons aandachtig en doorbreken de constante melancholie, waardoor ze zeker hun plaats album verdienen. Het draagt ook wat verder bij aan het gevoel dat het hier om een conceptalbum gaat, want net zoals op vele conceptplaten het geval is zijn de thema’s – in dit geval familie, dood en de vergankelijkheid van het leven – een constante.
Del Reys invloeden zijn ook nooit ver weg, of het nu om de bij vlagen Walt Whitman-achtige teksten gaat of de poëtische zwaarmoedigheid van Leonard Cohen. Bij die laatste speelt ze dan ook leentjebuur voor de tekst van “Kintsugi”, dat net zoals Cohens “Anthem” de zin ’that’s how the light gets in’ bevat in het refrein. Toch blijft Del Rey ondanks de duidelijke invloeden voortdurend authentiek en daar kunnen we haar alleen maar om bewonderen.
Eens we de eerste helft van de bijna tachtig minuten-durende langspeler voorbij zijn, maken een heleboel gastartiesten hun opwachting. Zo maakt SYML zijn opwachting op “Paris, Texas”, maar tot onze grote spijt is het geen duet. We kunnen ons dus alleen maar het blenden van hun hoog compatibele stemmen inbeelden, maar toch is het niet onlogisch want het instrumentale gedeelte van het lied is namelijk SYML’s “I Wanted To Leave“. Del Rey bewijst wederom dat ze zeer goed weet waar ze de stroop moet halen.
Van alle samenwerkingen op dit album – ook RIOPY, Bleachers en Tommy Genesis passeren de revue – is het de samenwerking met Father John Misty die er met kop en schouders bovenuit steekt, zonder daarbij afbreuk te doen aan de andere liedjes. De manier waarop hun stemmen in het refrein van “Let The Light In” samenkomen is er eentje uit de duizend en zorgt ervoor dat zelfs de stoerste bink een traantje moet wegpinken.
Het duurt tot het derde laatste nummer “Fishtail” vooraleer de Amerikaanse singer-songwriter eens een steekje laat vallen. Het lied valt wat uit de toon door de aanwezigheid van elektronica lijkt niet meteen van toegevoegde waarde te zijn voor dit album. Al zou dat ook kunnen zijn doordat we al een kleine zeventig minuten aan het luisteren zijn. Het blijkt wel het ideale opstapje te zijn naar “Peppers”, dat ook gedrenkt is in elektronica, die nu wel meer op zijn plaats lijkt. Ook dat is op zijn beurt weer een verder opstapje, deze keer voor afsluiter “Taco Truck x VB”. Dat namelijk een herwerking is van haar eigen “Venice Bitch”, dat voor de gelegenheid in een trappy jasje wordt gestoken. Een nummer van jezelf sampelen; het vraagt een redelijke portie lef en natuurlijk ook een pak artistiek talent en is bijgevolg de laatste illustratie van Del Reys unieke muzikale vakmanschap.
Did You Know That There’s a Tunnel Under Ocean Blvd zou zomaar eens het beste album kunnen zijn dat Lana Del Rey tot nu toe gemaakt heeft, al heeft het met Norman Fucking Rockwell natuurlijk wel stevige concurrentie. Toch geniet deze negende langspeler onze voorkeur, met name door de zeer persoonlijke teksten over gevoelige thema’s, die tevens ook op eenzame hoogte staan wat kwaliteit betreft.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Let The Light In”, ons favoriete nummer van Did You Know That There’s a Tunnel Under Ocean Blvd in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
