Er valt veel te zeggen over Lana Del Rey, maar één ding is zeker: ze heeft het afgelopen jaar niet stilgezeten. Buiten wat controverse rond een doorschijnend mondmasker en een discussie over racistische uitspraken, trakteerde de koningin der melancholie ons ook op haar tedere Chemtrails Over The Country Club. Net zoals bij Norman Fucking Rockwell! wist ze hier nogmaals Jack Antonoff als producer voor te strikken. Die tijden lijken al lang vervlogen, want nu neemt Lana haar gloednieuwe langspeler opnieuw voor haar eigen rekening. Een gewaagde zet als je weet dat het gouden duo zorgde voor twee veelbesproken albums. Misschien was die plotse ommezwaai wel nodig, want Blue Banisters is volgens Lana zelf haar meest intieme en persoonlijke werk tot nu toe.
Het laatste decennium zagen we de zangeres groeien in alle mogelijke aspecten van het leven. Waar ze met Born To Die eerder haar vroegtijdig volwassen worden beschreef, had ze het met Norman Fucking Rockwell! vooral over haar overvloedige liefde voor de mens en de natuur. Lana Del Rey is de laatste tijd nog dieper tot zichzelf gekeerd en weet exact wat ze wil. Flarden van haar verleden kwamen opborrelen en verdrongen herinneringen namen de bovenhand. Dit vormde de basis voor Blue Banisters en het resultaat klinkt, jawel, nog melodramatischer dan ooit tevoren.
Lana bewees al meerdere keren dat ze weet hoe ze een albumopener moet schrijven. Ook met “Text Book” laat ze ons dat talent opnieuw horen. Wat meteen opvalt is dat de altijd zo aanwezige piano die haar nummers typeert, nu volledig is gereduceerd tot bijna nul. De titeltrack “Blue Banisters” lijkt in hetzelfde vaarwater te dobberen, wat na een tijdje nogal begint te vervelen. Het enige waarmee ze onze aandacht ietwat kan vasthouden, is haar ongelooflijk directe tekst die – hoe konden we het ook anders verwachten – enorm poëtisch is verwoord. Ook al weet de iconische zangeres perfect hoe je een sterk nummer tot stand moet brengen, toch kan ze het soms moeilijk boeiend houden voor haar luisteraars.
Met “Interlude – The Trio” doet Lana toch een poging tot vernieuwing. Het resultaat is een song vol trompetten, ondersteund door een baslijn die door merg en been gaat. Alleen lijkt het meer uit een film van Quentin Tarantino gegrepen te zijn, dan dat het zijn plaatsje vindt tussen de rest van het album. De daaropvolgende overgang naar “Black Bathing Suit” klinkt hierdoor te abrupt en onsamenhangend. Het liedje zelf is dan wel weer interessant, omdat Del Rey vooral de gevolgen van haar zelfgecreëerde imago aankaart. ‘I guess I’m complicated / My life’s sort of too / I wish you could see trough my soul / Trough this black bathing suit’, zingt ze met een knipoog verwijzend naar haar ex-geliefden. Aan inspiratie geen gebrek dus, maar het lijkt alsof Lana wat muzikale ondersteuning mist. Was het dan wel een goed idee om dit alles zonder de hulp van Jack Antonoff te realiseren?
Een typische ballade gedrenkt in weemoedige gevoelens kon natuurlijk niet ontbreken. “Violet for Roses” en “Beautiful” zorgen hier elk op hun eigen manier voor, maar tevergeefs blijkt het een mislukte poging. Qua originaliteit bereikt Lana hiermee echt een dieptepunt, waardoor we al snel de neiging hebben om deze nummers over te slaan. Gedommeld in een lichte slaap worden we plots wakker geschud door een maar al te bekende stem: onaangekondigd doet Miles Kane (van onder andere The Last Shadow Puppets) zijn intrede. Op zich een samenwerking die we niet meteen verwachtten, maar die “Dealer” toch uit zijn voegen doet barsten. De Amerikaanse zangeres laat zich hierbij ook van haar beste kant zien: haar kenmerkende zwoele stem wordt vervangen door luidkeels gejammer. Een verrassende keuze, waar ze bijzonder goed mee lijkt weg te komen.
Zoals gewoonlijk duurt ook dit album meer dan een uur. Het enige verschil is dat er maar geen einde aan lijkt te komen. Gelukkig wordt de verveling licht gestild door “Thunder” dat het volledige Lana-pakket omvat. Aanzwellende violen, zachte drums en een memorabele tekst zijn de ingrediënten die deze song het hoogtepunt van de hele plaat maken. Jammer dat dit niveau niet wordt doorgetrokken naar de resterende liedjes, want zowel “Nectar of the Gods” als “Cherry Blossom” zijn absoluut geen meerwaarde. Het voelt aan als opvulmateriaal met als doel Blue Banisters nog langer overbodig uit te rekken. Alsof dat nog niet genoeg is, wordt het minimalistische “Sweet Carolina” er als albumafsluiter ook aan toegevoegd. Lana bewijst dat ze alle registers moeiteloos kan bereiken met haar stem, maar meer dan dat houden deze nummers ook niet in.
Wat een ware hoogdag voor veel fans moest worden, mondt uit in een lichte teleurstelling. Lana Del Rey, de zangeres die normaal door velen de hemel in wordt geprezen, lijkt er helemaal geen zin meer in te hebben. De liedjes die ze de laatste tijd uitbrengt klinken allemaal redelijk gelijklopend, en toch voelt Blue Banisters niet aan als een consistent geheel. Spijtig, want hiervoor wist ze ons album na album steeds opnieuw te overtuigen van haar muzikaal talent. Misschien is het beter als ze even de pauzeknop indrukt, want haar idyllische paradijs vol van melancholie staat langzaam maar zeker op instorten.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
Wat een vreselijk review! Duidelijk iemand zonder enige vorm van smaak. Erg jammer dit!
lol deze review is een perfect voorbeeld van wat ze bedoelt. Arcadia? Songwriting is superb. Vocaal EN instrumentaal switcht ze constant in de songs. Voor mijn part 4,5/5
Lana is niet iemand die lang gaat na denken over hoe ze het album zo afwisselend en niet te saai kan maken, ze doet waar ze zin in heeft, hoe ze zich op dat moment voelt. Ze is geen marketing queen die elk liedje voor de mainstream luisteraars maakt, want het boeit haar simpelweg niet, ze weet dat er altijd mensen zijn die haar werk juist wel prezen ongeacht de niet afwisselende tempo versnellingen en ‘niet samenhangendheid’. Dus dit album is zeker niet voor mensen gemaakt die het gaan luisteren om het als doel te gaan reviewen op hun albumreview-websiteje die 2 reactie ontvangt in 2 jaar tijd