Het is amper twee weken geleden dat we Caroline Polacheks tweede album niet minder dan vijf sterren gaven en gisteren stond de Amerikaanse artieste met die plaat in een uitverkochte Trix. Desire, I Want to Turn Into You volgt Pang van enkele jaren terug op en op die nieuwste horen we een veel volwaardigere artiest, die exact weet wat ze doet en zonder te aarzelen in de aanval gaat. Ook live ging Caroline Polachek er ten volste voor en met haar band achter haar wist ze de zaal uit haar hand te doen eten. We hoopten op voorhand de vrijheid en grenzeloosheid van Desire, I Wanna Turn Into You live terug te vinden en deze werd uiteindelijk gewoonweg overstegen.
Terwijl de Trix verlangde naar Caroline Polachek, mocht haar landgenote Doss het publiek al opwarmen. Die opdracht nam ze vrij letterlijk, want de dj toverde met haar pompende beats de zaal om in een dansclub. In het begin werd er wat geaarzeld, maar na verloop van tijd werd er meer en meer bewogen. Doorheen haar set passeerden onder meer haar remixes van “Music” en “Drugs” van respectievelijk Madonna en Uffie, maar veel van de nummers die de revue passeerden, waren vrij onherkenbaar. De stevige beats namen doorheen de set vaak de bovenhand en lieten het publiek tot de verbeelding spreken.
Verlossing. Dat was het gevoel dat door de Trix raasde toen de oerkreten waarmee Desire, I Want To Turn Into You opent ook door de zaal galmden. Polacheks schreeuw en de korte ‘HÉ-HÉ-HÉ’s zetten de toon meteen en zorgden ervoor dat iedereen zich vanaf de eerste seconde op het eiland van de Amerikaanse bevond. Al gauw werden de innerlijke singstars en Mariah Carey’s bovengehaald om de hoge noten in het nummer ook maar een beetje te evenaren. Het enthousiasme van het publiek zette zich meteen voort in het iets zwoelere “Hit Me Where It Hurts” en al gauw werd het publiek nog wat uitbundiger met hitjes “Bunny Is a Rider” en “Sunset”, waarbij de hitte van de zon zo te voelen was. Het zomerse gitaartje bij die laatste zorgde voor een zuiders element en Polachek zorgde als een piepende nachtegaal voor betoverende noten. Ondertussen bewoog de zangeres de hele tijd vlot over het podium en zo werden die magische hoge noten versterkt door haar armbewegingen.
‘Scorny’, het zal niet het woord van het jaar worden, maar Caroline Polachek vertelde dat de door haar verzonnen versmelting van scary en horny de perfecte omschrijving is van “Crude Drawing of an Angel”. Het lied was een rustpuntje in de dynamische set en liet ons even op adem komen voor er nog maar eens uitbundig werd meegezongen en -bewogen tijdens “Ocean of Tears”. De kracht hierin, en vooral tijdens het laatste deel, zorgde voor coole momenten en die trend werd eigenlijk verdergezet tijdens “I Believe”, een ode aan SOPHIE. ‘I believe we’ll get another day together’, klinkt het en het doet ons vooral uitkijken naar het volgende optreden van Caroline Polachek op Belgische bodem.
Dat dit de eerste passage van de Amerikaanse is door een groot deel van Europa, is haar niet ontgaan, aangezien touren vrijwel onmogelijk was nadat Pang werd uitgebracht. Ondertussen is corona wat gaan liggen en om de fans van haar debuutplaat ook tevreden te stellen, werd onder meer de titeltrack van die plaat ook tot een goed einde gebracht. Dat bijna alles klinkt zoals op de albums zorgde ervoor dat het soms wat voorspelbaar werd, maar tijdens “Blood and Butter” werd de doedelzak dan vervangen door een gitaarsolootje. Het weinig verrassende karakter van de show deerde klaarblijkelijk weinig fans, want velen wilden gewoon genieten van de muziek en al dan niet dansen en meezingen.
Naar het einde van de show toe en tijdens de bisronde bracht de zangeres nog enkele dromerige nummers met onder andere “Hopedrunk Everasking”, een van haar favorieten, en het escapistische “Door”. Uiteraard werden er ook nog enkele catchy hitjes voor het einde bewaard, zoals “Billions” en “So Hot You’re Hurting My Feelings”. Beiden zorgden voor veel sfeer en de toffe danspasjes tijdens Polacheks grootste hit waren een ludieke toevoeging. Een laatste afscheid werd genomen met “Smoke”, en zo verdween de duidelijk dankbare artieste de nacht in en werd het publiek de koude buitenlucht in gestuurd.
Caroline Polachek legde een haast vlekkeloos parcours af in de Trix tijdens haar cleane set. Veel verrassends gebeurde er niet, maar desondanks aten haar fans uit haar handen. Het was de eerste keer dat de Amerikaanse naar België kwam en hopelijk niet de laatste keer, want dit soort optredens willen we graag nog meemaken. De sfeer zat er van het begin tot het einde in en het verlangen waarover Polachek zong tijdens het openingsnummer, werd zeker ingelost. Verlossing en vrijheid leken vanzelfsprekend in de zaal en niemand hield zich dan ook in. We zijn slechts het einde van februari, maar we kunnen nu al spreken van een van de beste optredens van dit jaar.
Setlist:
Welcome to My Island
Hit Me Where It Hurts
Pretty in Possible
Bunny Is a Rider
Sunset
Crude Drawing of an Angel
Ocean of Tears
I Believe
Fly to You
Pang
Blood and Butter
Butterfly Net
Billions
So Hot You’re Hurting My Feeling
Hopedrunk Everasking
Door
Smoke
