Caroline Polachek, de helft van het vroege Chairlift, releasete enkele maanden geleden plots een eerste single onder haar eigen naam. Het begin van een nieuw tijdperk met nog extra veel overtuigingskracht en een gebarsten hart, waarvan we nog maandenlang piepkleine stukjes zullen moeten oprapen. Die walm tristesse bevindt zich in Polacheks eigensoortige wereld, waar niemand nog aan haar betovering kan ontsnappen. Pang is een wervelwind van een sirene die ons onvermijdelijk meesleurt en naar adem laat happen. We hadden al vijf singles te horen gekregen en dus hadden we verwacht alle trucjes en aanpakken wel ongeveer gehoord te hebben. Maar niets bleek minder waar; het album is een waar genot en bevat nog veel hoogvliegers die ver boven de troposfeer reiken.
Polachek start met een ambient klank die je meteen op een magische wolk zet, maar je niet meteen op je gemak stelt. Daar is het te atypisch voor, en dat is net de sterkte. Ook op “Insomnia” en “Parachute” kiest de artieste voor kroppen in de keel met haar hartverscheurende, downtempo waas. Je voelt je opgaan in de kronkels die vechten tussen utopie en dystopie en tegelijkertijd blijf je de kloof met de realiteit duidelijk voelen. Een prangende verwondering die nooit weg te werken valt.
Wonderlijk uniek klinkt ze op “Pang”, debuutsingle “Door” en “Ocean of Tears”. Kleine wondes die binnen afzienbare tijd dichtgegroeid zouden zijn, worden hier binnen de kortste keren opnieuw opengereten door het meest lieflijke stemgeluid dat we in lange tijd hoorden. De fascinerende en meermaals intense instrumentals zorgen voor een niet te evenaren sfeer en Caroline schreeuwt het melodisch uit alsof ze op het einde effectief neergeknald wordt bij het openen van de deur naar haar eigen worstelingen. Geen lachertje, dus.
Gelukkig kan ze hier en daar ook vrolijker klinken en verdrinken we niet volledig in zwaarmoedige hartstocht. Met “So Hot You’re Hurting My Feelings” en “New Normal” krijgen we iets te horen dat bijna het label ‘pop’ benadert. Maar luchtigheid is steeds slechts schijn bij Polachek, want telkens gooit ze er wel een toets tegenaan die ons toch weer van onze sokken blaast. Zeker “New Normal” met z’n country slidegitaartje maakt je hart ontzettend smeuïg.
Overweldigd achterblijven is maar een van de mogelijke gevolgen na haar nummers, want “Look At Me”, “Hey Big Eyes” en “Go As A Dream” gaan zelfs nog een stapje verder. Hiermee maakt Caroline onze dag simpelweg kapot. Eender hoe gezellig of liefdevol je dag al was, het gapende zwarte gat van tristesse heeft hier een zuigkracht die alle zwaartekrachtwetten te boven gaat. Zo’n eerlijke en sterke teksten verpakt in de meest schrijnende en snijdende metaforen en gebracht op de meest opvallende melodieën; een muze met een tornado van een gemoedsrust.
Toch telt Pang ook drie nummers die niet het gewenste traankliereffect teweegbrengen. “Hit Me Where It Hurts”, “I Give Up” en “Caroline Shut Up” zijn niet zo opvallend in vergelijking met de andere nummers op deze plaat. Niet dat Polachek ooit ook maar iets van een grijze muis zal weghebben, maar het wordt hier allemaal iets meer doorsnee. Desalniettemin heeft “Hit Me Where It Hurts” heel wat potentieel om een groot publiek te kunnen bereiken, maar grijpen naar Polachek doen we omwille van haar grandioze wowfactor en die mist hier toch.
Het zal al wel duidelijk zijn: Pang is een uiterst sterk album. We zijn helemaal van onze melk na het beluisteren van deze pijnlijke, maar prachtige creaties en nu ook nog meer teleurgesteld dat ze België niet aandoet op haar tour. Enkel jammer van die paar nummers die ons niet helemaal in hun ban kunnen houden, maar het hoge niveau behouden van de andere nummers is dan ook allesbehalve een evidentie. Polachek heeft een knaller van een plaat met Pang!
