© CPU – Ymke Dirikx
Toen XINK vorig jaar hun reünie aankondigde, sloeg dat in als een bom. De band was voor vele hedendaagse twintigers en dertigers een van de eerste rockgroepen waar ze fan van werden en de aangekondigde reünie liet dan ook menig nostalgische hartjes bonzen. Het ging zelfs zo ver dat ze vier AB’s nagenoeg uitverkochten; toch wel heel straf. Met één nieuw nummer lijkt XINK ook voor wat vers werk te zorgen, maar in de Ancienne Belgique kwam iedereen voor de muziek uit de jaren 2000. Dat werd duidelijk door de uitverkochte zaal die vol met de ninetieskids zat die hun jeugd wilden herbeleven.
Openen deden de streekgenoten van The Yummy Mouths. Het drietal mocht voor de eerste keer in de Ancienne Belgique spelen en daar genoten ze met volle teugen van. “Ugh!” deed meteen een splinterbom ontploffen en op die manier was de reeds goed gevulde zaal helemaal mee met de springerige muziek van de band. We kunnen ze eigenlijk goed omschrijven als een Vlaamse Parquet Courts. De Kempenaren blijven wel groeien in hun sound en lijken alleen maar strakker te worden. Afsluiter “White Noise” zorgde zelfs voor een (aangevraagde) moshpit. Opwarming meer dan geslaagd!
© CPU – Ymke Dirikx
Dan begon de temperatuur voor XINK toch meer te stijgen. De mensen in de zaal hadden de band al bijna vijftien jaar niet meer aan het werk gezien en toen was iedereen nog een prille tiener. De vibe was dus iets anders, al blijft de muziek altijd overeind. Dat werd al meteen duidelijk bij opener “De andere kant”. Met een grootse lichtshow en een mysterieuze intro kwam de band het podium op, om meteen erna de eerste gitaren te laten loeien. Het publiek was zijn teksten duidelijk niet verleerd en begon meteen mee te brullen alsof het niets was.
Dat bleek in het begin van de set ook de rode draad te worden. De vocals mogen dan wel iets meer volwassen in de mix klinken, de jeugdigheid zit nog steeds in de lyrics. Teksten over milieuproblematiek, huiswerk en meisjes kan je natuurlijk moeilijk veranderen aan de tijdsgeest. En dus hoorden we iedereen die de leeftijd van die problemen al gepasseerd is, het toch nog eens meebrullen. Op die manier beleef je je jeugd opnieuw en word je makkelijk sentimenteel.
© CPU – Ymke Dirikx
Dat sentimentele gevoel zat er bij “Sucks” weinig in. Het nummer ging heel stevig te werk en toonde al een eerste keer dat de band in de vroege periode beenharde punk kon maken. De meezingwaarde van het eerste deel van de set was hoog en bij liedjes als “Sorry” en “Hou ons niet tegen” sprongen toeschouwers wild in het rond. Iedereen nam elkaar vast en beleefde alles op die manier extra intens. Nieuwe single “Misschien” bleek ook een hoogtepunt, want iedereen in de zaal kende alle lyrics uit het hoofd. Na de song werd het refrein zelfs nog even verder gezongen, tot groot plezier van de band.
Jammer genoeg had XINK ook enkele verkeerde keuzes in de setlist laten sluiten. “Do You Know I Need You” bleek het enige volledig Engelstalige nummer en werd ook het minst herkend. Gezongen werd er niet meer door het publiek en ook een vreemde cover van Gorki’s “Veronica komt naar je toe” voelde nogal verkeerd aan. Het publiek ging aan het praten en miste de vinnigheid of herkenbaarheid van het begin.
© CPU – Ymke Dirikx
Gelukkig zorgde “Denk aan mij” voor de ommezwaai. Het publiek had zijn energie van de vorige songs opgespaard en liet zich nu volledig gaan. En dan moesten de punky nummers nog komen. Bij “Het volkslied” ging de moshpit volledig open en smeten de kinderen van toen zich nu volledig kapot. ‘Alles moet kapot, AB’, we hoorden het hen niet zeggen toen ze jonger waren. Maar dat deerde niet, want alles ging kapot. Ook afsluiter “De vriendschapsband” werd een viering van vriendschap en het leven.
Dat ze daarna in de bisronde het laatste refrein nog eens herhaalden van die heuse hit, leek ons vooral plezant voor de hitjeszoekers, maar voelde niet als een meerwaarde. “Oh-oh” was dat dan weer wel. De band nodigde Thibault Christiaensen uit op podium (‘de reden waarom we hier staan’), al was zijn meerwaarde miniem. De zaal ging nog een laatste keer uit zijn bol, frontman Jonas Meukens ging de zaal in en de wall of death was een feit. Zo knalde XINK de set op zijn eind. Iedereen ging met een voldaan gevoel naar huis. Het was een plezante set waarbij nostalgie zegevierde en iedereen zijn jeugd herbeleefde. De tekst mocht dan wel zijn beste tijd gehad hebben, muzikaal werd alles met een strakke jeugdigheid gebracht en zo zijn we ook benieuwd of XINK ook nog meer wordt dan deze reünieshows.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
De andere kant
Give Us a Future
Sucks
Sorry
Hou ons niet tegen
Misschien
Do You Know I Need You
Veronica komt naar je toe (Gorki cover)
Denk aan mij
Laat me vrij
Het Volkslied
It’s My Own Life
De vriendschapsband
De vriendschapsband (outro)
Oh-Ho
